LoveUggs schreef:Lianne,
Je moet je niet teveel focussen op het aan de teugel lopen. =D
Zodra je daar heel erg mee bezig bent, bouw je spanning op. Zoals ik net ook al zei, zie ik aan je foto's dat je er op let, aangezien je de hele tijd naar beneden kijkt.
Ik was ook heel erg bezig met mijn verzorgpaard, om hem aan de teugel te krijgen.
Hij mag dan wel 23 zijn met artrose, maar ik heb mijn handen vol aan hem.
Hij werd onwijs moeilijk. Hardgaan, hoofd in de lucht, enz enz.
Op een dag ben ik er heel nonchalant op gaan zitten. Ik dacht; jij wilt klieren? Dan klier je maar. Maar ik ga rijden.
En vanaf die dag gaat het eigenlijk steeds beter. Hij ging rustiger lopen. Beter naar me luisteren, en nu zijn we een onafscheidelijk duo.
Echtwaar. Voor mijn gevoel ging ik er als een zoutzak opzitten. Teugels in contact, maar niet te strak. Vragen en loslaten, ondanks dat hij hard ging, toch aansporen, en voorwaards. Ik wou niet hard, ik wou actief. Maar je moet wel weten wat je doet. Gedachten uitzetten, en RIJDEN. Je moet wel echt blijven rijden. Wat ik bedoel te zeggen is dat je erop moet stappen met het idee: maakt niet uit wat je doet, we gaan rijden. Als je paard loopt dan loopt ie, maar hou m aan het werk. Niet 1 volte en 3 rondjes hoefslag, maar 3 voltes en 1 rondje hoefslag. Het belangrijkste is dat je paard ontspant. Pasje voorwaards. Je paard moet voorwaards blijven lopen tot jij zegt dat ie iets anders mag doen. Je laat je paard pas wat anders doen, als je paard ontspant, en doet wat je vraagt. Dat duurt vaak even, maar zo actieveer je de motor aan de achterkant, en blijft zn achterhand erbij. Als je dat voor elkaar hebt, komt het nageven bijna vanzelf.
Ik hoop dat je hier wat aan hebt. Ik probeer zo duidelijk mogelijk te zijn.
ik snap het ! bedankt, ik ga gewoon rijden,en zie wel wat ze doet! lol maken hihi .. nu snap ik het veel beter, bedankt!
Geplaatst 
Dat doet mij pijn, en heeft mij (werk er nu nog aan, 2,5 week later) heel wat gekost om het vertrouwen van paardlief weer terug te krijgen.
