Bokt.nl

burl schreef:

Fijn dat alle neuzen dezelfde kant op staan.

nombrado schreef:

mang schreef:

Mijn idee Heel Nombrado's verhaal is een beetje penny eigenlijk. Dat zij de verpeste Nederlandse paarden weer goed rijd enz enz. .

goed lezen is ook een kunst

nombrado schreef:

Dat waren lessen op een GP geschoolde hengsten om te leren voelen en ervaren...
Ik rijd momenteel geen wedstrijden.
Heb mijn handen vol aan het weer in balans rijden van verreden paarden hier in Nederland

Hermelientje schreef:

Nou ik zou het nog ietsje anders willen zeggen Damned ter aanvulling. Je moet niet echt iets "doen" met je hand. De hand is er gewoon als een begrenzing, die natuurlijk gewoon vooruit meebeweegt met het paard. Stel je voor dat je longeert met een vaste bijzet. Bij een bepaalde juiste impuls zal het paard nageven op het bit. Hij loopt als het ware tegen de begrenzing op en heeft geleerd dat als hij nageeft (loslaat in zijn kaak en afbuigt) dat de druk dan verdwijnt. Eerst moet je het paard wel leren dat dit de juiste reactie is. Dat doe je oftewel onder het zadel door zelf onmiddellijk en overdreven toe te staan met je hand zodra hij nageeft, of als je bijvoorbeeld longeert met dubbele lijnen door hetzelfde te doen, toestaan met je handen zodra hij nageeft. Ook heb ik wel eens gezien (heel klassiek) dat er links en rechts iemand meeloopt ieder met een teugel of lint aan hun kant van het bit. En dan altijd elke goede reactie van het paard belonen. Zo leert hij wat goed is. Maar voordat je hiermee begint moet een paard eerst het allerbelangrijkste weten dat been voorwaarts en hand rem is. En met geen hand en been tegelijk bedoelen ze dus een actieve beenhulp (drijven) en een actieve handhulp (ophouding). Dat zijn tegengestelde hulpen en die moeten dus nooit tegelijkertijd gegeven worden en dat blijkt ook uit alle wetenschappelijke onderzoeken. Doe je dat wel dan reageert het paard alleen op de "hardste" hulp. De andere hulp dooft juist uit, bijvoorbeeld iemand schopt en trekt tegelijkertijd aan de teugel. Als het schoppen harder door komt dan het trekken loopt het paard maar zal de rem het niet meer doen na verloop van tijd. Als de rem harder door komt dan wil het paard haast niet meer vooruit, doet ruiter spoortje erbij dan loopt hij weer even maar uiteindelijk gaat het weer mis. dit zie je helaas heel veel gebeuren. Dit verschijnsel heet overshadowing. Als je dit bij de paarden van bv Ailill doet zou je zelfs in levensgevaar kunnen komen omdat een paard hier niets van kan snappen en er gek van wordt.

Een begrenzende hulp kan wel samen met een actieve hulp, maar dat moet je paard wel leren snappen. En vergeet nooit dat alle hulpen aangeleerd zijn. Een paard heeft geen aangeboren ruiterhulpen erop zitten bij zijn geboorte.

Bij een verdere africhting gaan de halve ophoudingen en de samenwerking tussen drijvende en aanhoudende hulpen ( nooit tegelijkertijd) een rol spelen. Wat ik hierboven schreef is een uitgangssituatie.

Hermelientje schreef:

@ Damned
Het is een manier van gaan die een paard van nature doet (meestal als hij opgewonden is of wil imponeren) en die wij dan graag onder het zadel willen zien omdat dat de basis is voor de verdere africhting waardoor een paard een fijne verende rug krijgt. Het is dus gedeeltelijk natuurlijk net als draven maar wij leren het paard dat wij het altijd zo willen en zetten het als het ware op ruitercommando. Het is natuurlijk zwaarder werk voor een paard dan gewoon maar wat rondsloffen en een paard kan niet weten dat hij ons dan beter kan dragen. Wat mij betreft gaat het dus echt van de ruiter uit en zijn bijna alle paarden wel bereid om mee te doen als je het op de juiste manier vraagt en aanleert. Ik stel het nu wel simpel voor hoor. Zie het als het bakken van een taart. Er zitten een hoop ingrediënten in, in een bepaalde verhouding. Het wil bij mij nog steeds niet altijd lukken (maar ja bij wie wel) en zonder goede instructie had ik het echt nooit kunnen verzinnen en voelen. Ik ben niet zo getalenteerd. Maar ik wil wel leren en dat helpt ook. En als je paard beter is afgericht kun jij ook weer fijner zitten, kan je paard weer beter lopen, kun jij nog beter zitten enz, enz.

vur schreef:

Ailill ik heb een vraag aan jou. Ik zie veel PRE's en andere barokke paarden met een tic in de draf lopen. Ik kan dat omschrijven alsof de voorhand niet precies gelijk gaat met de achterhand. Alsof ze met een weggedrukte rug lopen en de ze niet in een bepaalde aanspanning naar de hand toelopen in een bepaalde gedragenheid. Snap je wat ik bedoel? Waar heeft dat mee te maken?

vur schreef:

Hermelientje schreef:

@ Damned
Het is een manier van gaan die een paard van nature doet (meestal als hij opgewonden is of wil imponeren) en die wij dan graag onder het zadel willen zien omdat dat de basis is voor de verdere africhting waardoor een paard een fijne verende rug krijgt. Het is dus gedeeltelijk natuurlijk net als draven maar wij leren het paard dat wij het altijd zo willen en zetten het als het ware op ruitercommando. Het is natuurlijk zwaarder werk voor een paard dan gewoon maar wat rondsloffen en een paard kan niet weten dat hij ons dan beter kan dragen. Wat mij betreft gaat het dus echt van de ruiter uit en zijn bijna alle paarden wel bereid om mee te doen als je het op de juiste manier vraagt en aanleert. Ik stel het nu wel simpel voor hoor. Zie het als het bakken van een taart. Er zitten een hoop ingrediënten in, in een bepaalde verhouding. Het wil bij mij nog steeds niet altijd lukken (maar ja bij wie wel) en zonder goede instructie had ik het echt nooit kunnen verzinnen en voelen. Ik ben niet zo getalenteerd. Maar ik wil wel leren en dat helpt ook. En als je paard beter is afgericht kun jij ook weer fijner zitten, kan je paard weer beter lopen, kun jij nog beter zitten enz, enz.

Voor de laatse zin is voor mij zo waar. Dat is echt een wisselwerking. Eerst aan je zelf werken, daarmee je paard verbeteren, zodat je weer beter aan jezelf kunt gaan werken enzovoorts. Zo werkt dat voor mij (en mijn leerlingen ook volgens mij).

Hermelientje schreef:

vur schreef:

Ailill ik heb een vraag aan jou. Ik zie veel PRE's en andere barokke paarden met een tic in de draf lopen. Ik kan dat omschrijven alsof de voorhand niet precies gelijk gaat met de achterhand. Alsof ze met een weggedrukte rug lopen en de ze niet in een bepaalde aanspanning naar de hand toelopen in een bepaalde gedragenheid. Snap je wat ik bedoel? Waar heeft dat mee te maken?

Ik zag dat ook veel op de Sicab. In mijn opinie is dat echt omdat ze niet gereden worden naar de hand toe over de rug. Er waren er veel die niet konden halsstrekken. Ik had daar zelf ook problemen mee in het begin. Omdat ze al goed ondertreden van zichzelf vinden ze het loodzwaar als je ze wilt uitschuiven. Ze lopen liever in een soort nepoprichting. Voelt goed maar is het niet. Of ze krullen zich op. Ze ontwijken eigenlijk de aanleuning en je hebt dus echt geen verbinding tussen achter en voorkant. Ik heb een paar jaar terug in Duitsland wat jeugd uit Spanje zien trainen die veel meer op de manier uit de filmpjes van Hester rijden en dan draaft een PRE veel beter. Nou ja dat is mijn mening. Ben benieuwd wat Ailill zegt.

burl schreef:

Is het niet zo dat een pre gewoon wat minder 'rek' in zijn lijf heeft?

Hermelientje schreef:

burl schreef:

Is het niet zo dat een pre gewoon wat minder 'rek' in zijn lijf heeft?

Ik heb geen enkele ervaring met van die grote lange paarden, dus moeilijk vergelijken. Maar ik vind die van mij eigenlijk heel lenig. Zet bijvoorbeeld zijn achterhand heel gemakkelijk naar binnen. Maar het heeft misschien meer te maken met elastisch in de bovenlijn, dus een beetje dieper en ronder zoals ik toen in Duitsland zag is waarschijnlijk het antwoord en toch wel voorwaarts rijden. Kom hem maar eens uitproberen ter vergelijking zou ik zeggen.

burl schreef:

Nombrado en Cherie willen die hand-mond verbinding nog al eens weglaten, tenminste dat lees ik uit hun berichten.

cherie78 schreef:

[ Afbeelding ]

Laat Klaus Balkenhol hier dan wel verbinding zien?

pien_2010 schreef:

burl schreef:

@Damned, De energie die je opwekt heet impuls. De energie die je er in drijft vang je inderdaad op met je hand, maar de hand mag niet stug zijn. de hand moet blijven 'ademen'.
Je ziet nogal eens ruiters die een paard opfokken aan de achterkant en tegelijkertijd aan de voorkant de rem er op houden. Dat is dus ongewenst. De kunst is om je hand als het ware als een soort spons te hebben. Altijd verbinding houden met de mond van je paard maar met een min of meer toegestane hand.
Nombrado en Cherie willen die hand-mond verbinding nog al eens weglaten, tenminste dat lees ik uit hun berichten. Ik ben er geen voorstander van. ik vind dat je altijd verbinding met de paardenmond zou moeten hebben. Je kunt ook verbinding hebben met een ontspannen hand. Ik leg het altijd uit dat je een spons in je hand hebt. Die spons kun je hard of zacht inknijpen zonder dat de spons uit je handen valt.
Is het zo duidelijker?

Ik vind dit een duidelijke uitleg waarbij de zit, "in je paard gaan zitten" op elastischer billen in balans er zeker bij hoort. Door het zitten hou je jouw paard onder je en zorg je dat de opgewekte impuls niet in loperigheid uit mond. Dus opwekkende energie-spons ademende hand-zit in combinatie met elkaar en dat noemen we dan de halve ophouding in jargon.