De beide uitersten zie ik bij mijn paarden. Ik ken ze beiden vanaf hun geboorte en heb ze van die tijd af aan ook opgevoed. Er is geen verschil in opvoeding, leefomgeving, kwalitijd of wat dan ook. Toch is de één een absoluut allemansvriendje. Het allerliefst ontmoet ze vele nieuwe gezichten. Mens, dier... maakt niet uit. Er rijdt een meisje op haar en zonder me er een moment druk om te maken laat ik haar met het paardje op pad gaan.
Mijn andere paardje is heel erg aan mij gehecht. Zodra er iemand anders naar de wei komt lopen kijkt hij argwanend. Hij zal niemand kwaad doen, maar zoals hc het treffend omschrijft: hij zal niet investeren in een band met een ander. Ik zal het hem ook niet aandoen een ander zonder mij met hem op pad te laten gaan. Zelfs nu ik hoogzwanger ben en niet in zijn buurt kan zijn (verhuisd, paardje kan pas over een paar maanden naar me toe komen. Geloof me, tranen met tuiten af en toe omdat ik vooral hem mis en weet dat hij mij mist... maar gedachten zijn sterk). Ik heb wel een ander met hem laten wandelen, ik mee op de fiets (kon al niet meer zo snel of ver lopen), en dan nog kruipt hij bij mij op de bagagedrager, gewoon om mijn aanwezigheid te voelen. Gelukkig heb ik iemand gevonden die hem komt knuffelen en poetsen, hem alle tijd geeft en zijn karakter waardeert en vooral respecteert. Rijden zal ze niet op hem, maar hij krijgt in elk geval de aandacht die ik hem nu even niet

(hc: prachtige site, heb hem net met volle aandacht gelezen. Das dan weer het voordeel van hoogzwanger zijn en niet heel veel meer kunnen dan op de bank zitten
