Moderators: Essie73, Coby, balance, Firelight, Dyonne, NadjaNadja, Neonlight, Sica, C_arola
Langcara schreef:freeride schreef:Ah okee, Dressuur is nu een "sport" waarbij alle middelen worden toegestaan, als het"doel" maar bereikt wordt?
En dat doel is dan opgekropte nekken, stekende vorobenen hyperactieve kleine pasjes achter, een hals die niet net achter de oren het hoogste punt heeft liggen, ruiters die terugzitten ipv in harmonie met hun paard meegaan??? Als dat zo is, dan rijd ik geen dressuur meer vanaf vandaag!
En dit is toch de manier waarop ruim 80% van de instructeurs lesgeeft!
Ze zeggen niet expliciet "geen gel.l hup in de krul", maar ze handelen er wel naar! En ruiters nemen les om beter te worden, omdat de kennis ontbreekt. Die weten niet beter. Die weten niet dat hen dingen niet correct wordt aangeleerd.
Dus probeer maar eens iemand te vinden die jou het correct aanleert als je zelf nog niet weet hoe je onderscheid moet maken.
(opmerking:ik denk dat je in plaats van 'zonder' bedoelt 'en tegelijkertijd')Citaat:Maar ik heb zoveel ellende gezien de laatste jaren dat ik twijfel of het uberhaupt mogelijk is om topsport te bereiken zonder een paard hierbij in zijn waarde te laten.
Askja schreef:(opmerking:ik denk dat je in plaats van 'zonder' bedoelt 'en tegelijkertijd')Citaat:Maar ik heb zoveel ellende gezien de laatste jaren dat ik twijfel of het uberhaupt mogelijk is om topsport te bereiken zonder een paard hierbij in zijn waarde te laten.
Dit vind ik wel een interessante vraag. Ik denk dat het wel kan, maar dat het een grote autonomie en beheersing vergt van de ruiter. Daarmee bedoel ik dat hij/zij ondanks de druk om te presteren altijd het welbevinden van het paard en de harmonie in de samenwerking ruiter-paard vooropstelt. In de praktijk lijkt mij dat onmogelijk overal en altijd vol te houden. 'In the heat of the moment' zijn er bij iedere topruiter weleens momenten van spanning, te hard inwerken, miscommunicatie, te veel druk geven etc. Het gaat erom of de ruiter dit onderkent en ernaar streeft dit zo veel mogelijk te reduceren. Dat hij dus zijn verantwoordelijkheid neemt ten opzichte van zijn paard. De goede voorbeelden hiervan zouden best meer positief naar voren gehaald kunnen worden, de slechte zouden harder afgestraft kunnen worden.
idefix4 schreef:Wat ik nu echter niet begrijp. Hier hebben we dus een ploeg tegenstanders van deze manier van rijden. Toch wordt het nog steeds gedaan. Ik zou bijna voorstellen om naast het KNHS een nieuwe vereniging op te richten die zich weer meer op de 'oude' manier van rijden gaan richten... Een beetje concurrentie voor het KNHS is geen overbodige luxe. Al is het maar om de discussie ook op dat niveau weer op gang te krijgen.
), dus bij deze nogmaals: 
Dat is inderdaad ook een probleem, ruiters die zelf niet voorwaarts denken en hun paard dus ook niet voorwaarts rijden! En dat geldt paradoxaal genoeg juist voor ruiters met 'hete' paarden. Veel paarden die volgens hun ruiter erg voorwaarts/heftig zijn, zijn gewoon gestresst. Die voelen zich vastgezet. Ruiters moeten leren loslaten, letterlijk en figuurlijk (is iets anders dan de teugels losgooien), en van daaruit hun paard voorwaarts leren rijden.Citaat:Jammer genoeg zijn veel ruiters en amazones bang om voorwaarts te rijden en lossen de problemen die dan ontstaan op door allerlei hulpmiddelen er bij te halen.
Askja schreef:Toegegeven, over de kop slaan zal alleen gebeuren bij extreem gebruik van een slof: ineens hard aantrekken waardoor het paard op de voorhand klapt en kan struikelen. Maar ook als je 'm alleen begrenzend gebruikt, werk je nog steeds terug met je handen, versterkt door de slof. Als de basis goed is, kun je daar ook buiten op terugvallen. Zelf rijd ik heel veel buiten, ook met jonge paarden, dus voor mijn paarden is buiten rijden niet zo'n item, wat het voor paarden die doorgaans alleen in een bak gereden worden, vaak wel is. Dat zal ook wel schelen.