Moderators: Coby, balance, Dyonne, Sica, C_arola, Neonlight, Firelight
Jannepauli schreef:Wat mij allereerst opvalt in de opmaat van dit boek, is het beschaafde en niet-veroordelende taalgebruik van Van Loon. De conclusies die Beantsje verbindt aan de vergelijking van de ijscowafel en de eekhoorn zijn niet die van EvL - hij beschrijft immers hoe 'novicen' ( letterlijk beginners) vanuit een bepaalde optiek de klassieke rijkunst en gewoon goed rijden met elkaar verwarren: "... om samen met u in verbazing toe te zien hoe vele novicen blijven pogen de ijscowafel te laten klimmen, omdat de eekhoorn dat ook kan en hoe zij daardoor de samenhang tussen gewoon goed rijden en africhten enerzijds en de klassieke rijkunst anderzijds niet leren zien"
Ik denk dat hij hiermee een voorschot neemt op de volgende hoofdstukken van het boek waar deze samenhang duidelijk gemaakt zal worden. Voor een veroordeling in de zin van een 'gebrek aan onderscheidend vermogen etc'. zoals Beantsje schrijft lijkt het mij te vroeg (bovendien: als men wil leren zou je er ook vanuit kunnen gaan dat wij allemaal nog met de ijscowafel in de hand staan in plaats van de positie in te nemen dat wij al lang de eekhoorn in zijn tocht naar boven volgen!) Zo schrijft hij tenslotte met de quote van McTaggart: "Hoewel het mogelijk is te vroeg te beginnen, is het nooit te laat om te leren"!
Zijn toelichting op zijn eigen achtergrond, zijn leerweg, vind ik sympathiek. Hij plaatst zich niet boven de massa maar geeft aan dat wij allemaal fouten kunnen maken, soms verkeerd handelen en dat de weg naar kennis en begrip bezaaid is met obstakels die we soms door gewoonweg dingen te ervaren, uit ons scala van onmacht en onkunde kunnen verwijderen. Als men tenminste openstaat en wilt leren zien wat de effecten zijn van bepaald tuigage-gebruik en willen uitvinden hoe je hetzelfde effect kunt bereiken door bepaalde zaken achterwege te laten. Ik noem tuigage-gebruik maar je kunt dat net zo goed invullen met ieder ander willekeurig rijkunstig onderwerp.
Wat mij betreft is het duidelijk dat hier iemand aan het woord is die de lange weg van 'been there, done that' afgelegd heeft en van daar uit een mild oordeel kan uitspreken over de fouten die wij wellicht nog dagelijks maken omdat wij ergens nog steeds geloven dat onze ijscowafel toch die klauwtjes en poten heeft om de boom in te kunnen klimmen!
Diezelfde mildheid is uiteindelijk de basis van een goede communicatie tussen instructeur en leerling en maakt hem tot de ideale instructeur. Getuige zijn uitspraak dat hij even veel plezier had in het lesgeven aan de jonge onervaren ruiter of de vergevorde amazone.
Jannepauli schreef:Ik weet niet goed hoe ik op uw laatste post moet reageren Kadankovitch - dieper ingaan op het verschijnsel wel of niet slaan leidt er immers toe dat we van het oorspronkelijke lijntje afdwalen. Ik ben overigens wel benieuwd om welk boek het gaat?
Paardentango schreef:Kiezen we voor extreme standpunten en minioorlogen voeren? Of is het mogelijk om gedachten van elkaar uit te wisselen en zo na te denken over onze persoonlijke beleefdheidsvormen. Tegenover elkaar en het paard.
Ben je redelijk of...
Jannepauli schreef:Ik heb het momenteel zo druk met werk en ziek-paard-ellende dat ik nauwelijks of niet aan lezen toekom.. maar ik wil desondanks wel even ingaan op wat jij schrijft, Priscilla.
Ja, dat punt van het huidige lesniveau... het is mij al meermalen opgevallen dat de kwaliteit van lessen ten opzichte van vroeger tijden achteruit gegaan is. Ik breek er soms mijn hoofd wel eens over wat daarvan de oorzaak kan zijn. Is het onze 'snelle' maatschappij, de grote toestroom van aanstaande lesgevers die eigenlijk geen paardenachtergrond hebben, het feit dat diploma's in korte lesjaren behaald worden, met slechts korte stages? Ik ben met je eens dat echte kennis ( en daar bedoel ik ook het vermogen om paarden ( en ruiters!) individueel te begeleiden en te onderscheiden wat bij de één en de ander wel of niet werkt) vele jaren nodig heeft om te rijpen.
Kadankovitch schreef:Die waarneming is natuurlijk ook een kwestie van persoonlijke smaak en rijkunstige opvatting. Ook ik ben sneller geneigd, een les als onvoldoende te kwalificeren, als er meningen worden verkondigd die tegen mijn opvattingen in gaan. Op de keper beschouwd is dat uiteraard niet juist.
Lovely schreef:Aha, dit topic loopt, leuk. R&R heb ik jaren geleden al gelezen, zelfs al toen het als serie in de Hoefslag stond geloof ik. Wat mij opvalt aan de hedendaagse instructeurs is dat ze vaak de leerling en diens onvermogen leidend laten zijn en de combinatie zodoende op een dwaalspoor terecht komt Een voorbeeld van een dwaalspoor is het ' aan de teugel', wat een veel misbruikte term is. Daarom wordt ldr ook graag gebruikt door onkundige mensen, want als hij eenmaal daar is, komt hij er niet meer zo makkelijk vandaan en ook dat berust op een misvatting. Wat mij ook opvalt aan de instructeurs is dat ze te vaak uitgaan van wat het paard allemaal niet kan en volgens hun maar snel moet leren, waarbij het paard dus tegen een mal gehouden wordt waar deze misschien helemaal niet in past. Ze moeten van de grond en op achter
, maar de voorbereiding wordt overgeslagen. Mijn huidige instructrice ging juist uit van wat we wel hadden en konden en bouwde daarop voort en dat had een positieve uitwerking op de gemoedsrust en zelfvertrouwen van paard en ruiter.