Ik ben benieuwd naar ervaringen van mede bokkers die na jarenlang er tussen uit zijn geweest weer zijn begonnen.
Hoe is het in vergelijking met "toen" kan en weet je nog evenveel is er nog "aansluiting" met mede ruiters.
Hoe zeker ben je nog van jezelf en ben je nog net zo heldhaftig.
Ik heb zelf van m'n 6e tot m'n 18e gereden en moest toen stoppen omdat ik auto ongeluk heb gehad en niet meer kon/mocht rijden
Ik reed toen M1 nivo en maakte ook zeer regelmatig paarden zadelmak.
Een paard waarin iedereen bang voor was of die te lastig werd bevonden was altijd mijn held en lieveling!
Nu ben ik sinds 2 jaar weer begonnen met rijden (na er dus 17 jaar tussenuit geweest te zijn).
Medisch is het nog steeds niet verstandig om te rijden, maar sporten die ik wel mag vind ik niet leuk en hou ik dus ook niet vol.
Paardrijden daarintegen....
Nu heb ik graag een zeer betrouwbaar paard en graag niet een die gekke dingen uithaald.
Maw alle bravoure van vroeger is verdwenen
Komt natuurlijk ook omdat je ouder bent en dat je meer nadenkt over de zaken die fout kunnen gaan.Maar wat ik zeer lastig vind is dat in m'n hoofd ik nog wel aardig op M1 nivo zit, maar in de praktijk niet meer dan een leuke B ruiter ben
Ook allerlei termen en gebruiken zitten tever in m'n geheugen begraven...
Ook ben ik veel onzekerder geworden.....
Toch geniet ik enorm weer van het rijden (ben 2 jaar geleden weer begonnen met 1 uurtje in de week en heb nu sinds een paar weken een eigen paard
Graag hoor ik jullie ervaringen....
Ik heb nooit angst gehad op het paard en zelfs na er goed van afgegooid te zijn door het 2e paard dat ik ben gaan rijden na mijn stop, zit ik (gelukkig) nog even ontspannen op het paard! 

Ik heb - na 13 jaar gestopt te zijn - ook weer de draad opgepakt ( het bloed kruipt waar het niet gaan kan..) Omdat ik niet meer op een manege wilde rijden en de gelegenheid had om een eigen paard te kopen en te verzorgen ben ik op zoek gegaan voor een voor mij geschikt paard. Wat een heerlijke ervaring weer in het zadel
) en bij elkaar een half jaar priveles heb ik op mn 35e mijn eigen paard gekocht. Ik heb hem nu bijna 3 jaar en we hebben al flink wat meegemaakt, ik ben echt bang voor hem geweest, maar alles is goedgekomen, Een beetje onzeker in sommige situatie's zal ik altijd wel blijven, maar we zijn echte maatjes geworden en ik zie wel of ik ooit een keer naar het bos durf
