Ik heb namelijk een Haflinger, een paardje die noit echt consequent gereden is in de manege, en toen hij door mij werd gereden vanaf mijn veertiende jaar, zal ik eerlijk zeggen dat ik ook nog geen topruiter was.
Hij heeft zeker tot zijn elfde jaar een heerlijk luizenleventje gehad qua dressuurmatig rijden. Pas rond mijn zestiende begon bij mij het kwartje te vallen en zijn we dressuurmatig aan de gang gegaan. Ik vind dressuur leuk, hij kan het niet zo waarderen.

Inmiddels, na een aantal jaar chronische spierbevangenheid, is hij weer een beetje opgeknapt dat we weer wat kunnen. Dacht ik tenminste, aangezien hij altijd vrij stram liep achter en zo een loopje begon te krijgen die niet bepaald geschikt is voor de dressuur. Hij gebruikt zijn spronggewricht niet optimaal.
Echt dressuurmatig ging het niet meer, en na een bezoekje dierenarts kregen we te zien dat hij artrose heeft in zijn spronggewricht en knie. Licht weliswaar, maar toch zichtbaar. Hij is nog berijdbaar, maar Z zullen we natuurlijk nooit worden. Hij is inmiddels 15, word volgend jaar 16, dus piepjong is hij ook niet meer.
Hij staat nou dichter bij huis, en heel stout
de afgelopen twee maanden hebben we alleen maar buitengereden
(wat meneer wel erg goed in is
) Dressuur heb ik maar even gelaten zoals het was. Nou komt mijn vraag; ik vind dit prima, lekker relaxed de weg over, stappen, af en toe draven. Hij hoeft van mij op de weg niet in de krul en hij loopt zoals hij doet. Op lange termijn, heeft die consequenties voor bijvoorbeeld zijn rugspieren (en draagspieren) als hij enkel zo blijft lopen? Is het voor een paard beter of slechter wanneer je hem zelf laat bepalen hoe hij wilt lopen?
Daar zit ik nu een beetje mee. Meneer is dik (
) en gelukkig, geniet van zijn buitenritjes en nou pest je hem er echt mee als je dressuurmatig met hem aan de slag gaat in de bak. Is dit 'verstandig' of moet dressuur eigenlijk vaste prik zijn in een paardenleven?Wie weet?

alles zit erop, uiteraard. Anders zou ik de weg niet op durven. 
want dat is dus ook mijn vraag 
soepel is hij echt nooit van z'n leven geweest