
Ik heb ontzettende mazzel met hem. Hij zeg geen stap verkeerd. Wel is hij erg gevoelig en wordt hij soms zenuwachtig van mijn zenuwen, maar zelfs daarin is het een lieverd. Qua tijd was ik me goed bewust dat het m’n tijd ging kosten, dus daarin ben ik niet verrast. Ik vond in het begin de verantwoording wel een ding, want je wilt natuurlijk het beste voor je paard en bij je eigen paard is dan ineens niets goed genoeg hahaha..
maar goed, wat ik soms alleen jammer vind is dat ik het alleen doe. Op de manege zie ik veel mensen die het met een partner, kind, gezin of vrienden doen. Dan kun je over je paard sparren, elkaar aanvullen en helpen. Ik krijg nu hulp van de Manege en dat is fijn.. maar daar betaal ik ook voor.. daarom ben ik eens gaan kijken naar bijrijders.. maar wat ik vooral tegenkom is dat iemand dan gewoon bv. 2 keer per week wilt rijden.. nu rijd ik zelf al genoeg per week, dus daarin heb ik niet per se een bijrijder nodig. Ik ben er elke dag dus het gaat dan eigenlijk vooral om: soms samen dingen oppakken, extra liefde en aandacht voor m’n paard, hulp met bv. Schrik training of buiten terrein wandelen, wat ik zelf spannend vind en in ruil snap ik dat er dan gereden wilt worden, wat ik dan zou kunnen doen natuurljk. Lastige vind ik dat ik dan wel ineens zelf rekening moet houden met de dagen en agenda van de bijrijder en dat haalt een stukje van m’n eigen vrijheid weer weg… en ik vraag me af of een bijrijder dan zoveel om je paardje geeft dat ie ook echt veel tijd en liefde erin steekt en dan niet alleen snellenborstel eroverheen en rijden zoals de meeste op een Manege. Je ziet het.. ik vind het lastig.. hebben meer mensen hier ervaring mee? Het gemis van een partner met je paard maar wel bang voor de commitment van een bijrijder?