Bokt.nl

janderegelaa schreef:

Je bent voor mij sowieso niet goed als je een oud paard helemaal naar Spanje transporteert voor zijn pensioen. Why? Het kan niet zijn vanwege het voedzame gras en de zachte zomers.

Dreamboy schreef:

Wat moet dit ontzettend frusterend voor je geweest zijn en ontzettend pijn gedaan hebben om je paard zo aan te treffen. Goed dat je het paard terug hebt gehaald. Ben dan wel benieuwd wat voor excuus ze hiervoor had.

fransje23 schreef:

De ontvangen gelden voor de pensioenpaarden worden niet verantwoord in het jaarverslag.

Zoals ik het lees gaat dat niet naar de stichting?

GRIMAJA29 schreef:

janderegelaa schreef:

Je bent voor mij sowieso niet goed als je een oud paard helemaal naar Spanje transporteert voor zijn pensioen. Why? Het kan niet zijn vanwege het voedzame gras en de zachte zomers.

Was het naïef dat ik dacht dat ze daar een geweldig pensioen zou hebben! Ja dat was het zeker! Maar ik dacht haar inderdaad te helpen met het klimaat voor haar artrose. Met de ruimte en de vrijheid. Iets wat ik haar hier in Nederland niet kon bieden. Ik heb er op een hele harde manier van geleerd. Dus ik kan je niet anders als gelijk geven mijn domste en duurste actie ooit voor mijn merrie.

Calimero_ schreef:

Ik ben wel benieuwd of er ook foto's zijn van de paarden en de conditie waar ze in waren toen ze bij de stichting stonden om jullie verhaal te onderbouwen.

BabFer schreef:

Calimero_ schreef:

Ik ben wel benieuwd of er ook foto's zijn van de paarden en de conditie waar ze in waren toen ze bij de stichting stonden om jullie verhaal te onderbouwen.

Ik heb over de jaren heen foto's van Olana gezien waarvan ik soms mijn adem inhield. Laura maakte hen dan wijs dat paarden in het "wild" er zo moesten uitzien.
Teneerste zijn dit geen wilde paarden en waarom minder omzien naar die paarden en de rescue paarden volproppen en leuke foto's van posten op FB. De ene paarden achterop stellen voor de andere, dit is geen juiste instelling.

Omdat dit gevoelige onderwerpen zijn en mijn paarden toen eerder veel te dik waren, hou je beter je mond.

Toegeven op een bepaald moment stond ze echt wel beter. Wellicht omdat de vrienden van Eric die in Spanje woonden, meer toezicht konden houden.

Alle respect voor het werk dat wordt gedaan bij LCL, maar als je een engagement aangaat voor pension van pensioenpaarden, dan moet je je daaraan wel houden. Dat die paarden zo mager werden, dat kon gewoon niet door de beugel.

Zo vraag ik mij af, dat paard met de fistel wat ze naar de dierenkliniek hebben moeten brengen. Was dit ook weer een geval waar veel te laat werd ingegrepen?

Hopelijk komt er verandering en worden alle paarden gelijk behandeld.

Citaat:

Om dan nog maar te zwijgen over de paarden.
Al die erge gevallen die ze, letterlijk, gebruiken om donaties los te kweken. Vaak paarden die je eigenlijk beter uit hun lijden zou verlossen.

Hannanas schreef:

Ik wist niet dat ze ook pensioen paarden hadden. Wat erg dat jullie je merrie hebben moeten inslapen. Gelukkig gaat het met de tuin goed, en ook met de Arabische merrie van de andere bokker. Overgang Nederland-Spanje lijkt me sowieso wel wat heftig kwa ruwvoer.

Hoeveel paarden heeft de stichting eigenlijk in totaal? Lees op hun website ergens 65 paarden a 190€ per maand lasten maar ook 170 paarden.

EricClaes schreef:

Hierbij wil ik ons verhaal en ervaring delen met Los Caballos Luna Spanje / Paard in nood Spanje.

Het verhaal begint in 2016, 6 jaar geleden, dat we ons eerste paard Olana op pensioen willen zetten. Olana, een KWPN merrie van het Gelderse type en op dat moment 20 jaar oud, is dan reeds 10 jaar bij ons maar de laatste jaren begon ze meer en meer last te krijgen van haar pollenallergie. De zoon gaat ook studeren waardoor ze ook minder en minder bereden wordt en ze eigenlijk al stilletjesaan meer kan genieten van de rust op de weide, samen met ons tweede paard Micko.

Olana was een paard met karakter, een draak van een paard zou je haar kunnen noemen. Vies naar andere paarden en haar eten en stal waren heilig. In het begin noemden we haar Godzilla ... maar ze had een peperkoeken hart. Weinigen werden er getolereerd maar eens ze je vertrouwde deed ze alles voor je. De zoon heeft met haar leren rijden van z’n 7 jaar en met hem is ze altijd heel voorzichtig geweest. Door de tijd werd haar koosnaam ‘ons Olleke’.

Olana is altijd heel belangrijk geweest voor ons gezin en we hadden onszelf, én haar, beloofd dat we altijd voor haar zouden blijven zorgen. Nooit zou ze nog in andere handen vallen die haar niet zouden begrijpen.

Mijn vrouw was in 2016 al enige tijd Los Caballos Luna Spanje aan het volgen en we waren onder de indruk van wat ze daar voor de mishandelde en verwaarloosde paarden deden. Ze had vernomen dat ze ook paarden op pensioen zouden willen laten komen voor een bescheiden bedrag waarmee ze dan op hun beurt hun werkingkosten konden financieren. Wij zagen een win-win situatie, ‘ons Olleke’ op pensioen in een paardenparadijs, lekker in de warmte gans het jaar door, en een bijdrage leveren aan het verlichten van paardenleed.

Zo gezegd zo gedaan, Olana op transport naar het verre Almadén de la Plata, en we kregen al direct lieve berichtjes, foto’s en filmpjes van Lau dat Olana het in het begin wat moeilijk had om zich in de kudde aan te passen maar dat ze met babystapjes de signalen begon te begrijpen. Ze vond haar plaatsje in de rangorde en ze genoot van de vele knuffels van Lau en de vrijwilligsters op de oude stichting.

Nadat ze voldoende aangepast was, heeft ze op verschillende plaatsen gestaan. Grote finca’s, natuurpark, ... en steevast werd ze begeleid door ‘haar ezel’ Zorro. Die lieve schat had zich over haar ontfermt en maakte voor haar plaats aan de drinkbak, aan de balen hooi, ... en loodste haar door heel de kudde door. Niemand moest het nog in z’n hoofd halen om Olana lastig te vallen want Zorro sprong voor haar in de bres. Later kwam er nog de muilezel Federico bij en met haar 2 ezels kon je ze al van ver op het land zien staan.

Regelmatig gingen we bij haar op bezoek en zo zijn we zelf helemaal verknocht geraakt aan de omgeving en de stichting. Als we ter plaatse waren hielpen we wat op de stichting maar nooit met enige verplichting. We raakten close met Lau, Luna en de vaste vrijwilligsters en we keken er steeds naar uit om ons paard te bezoeken.

Maar de jaren gaan voorbij en stilletjesaan komen er kleine scheurtjes in het ideaalbeeld. Je leest op de Pensioen-app (waar alle eigenaars van pensioenpaarden met elkaar foto’s en info over elkaars paarden kunnen delen als er iemand op bezoek gaat) al eens van een ontevreden eigenaar die zijn of haar paard terug naar Nederland haalt omdat het veel teveel vermagerd is. En Lau kan er altijd wel een uitleg voor geven waardoor je die eigenaar zelfs als vreemd of onredelijk begint te vinden. Zo wordt er op een gegeven moment zelfs een nieuwe app aangemaakt omdat er een eigenaar wel heel veel verwijten naar het hoofd van Lau begint te slingeren en ze hier vanaf wil.

Een aantal jaren geleden is de stichting dan verhuisd naar de nieuwe locatie en is het plan om de landen niet constant te laten begrazen maar aan verweiding te doen. Allemaal mooie vooruitzichten voor ons Olana. Door omstandigheden komen er echter steeds maar paarden bij (drugsmelding, Koniks, paarden die volgens ons zouden ingeslapen moeten worden maar er toch steeds weer doorgetrokken worden) en blijft er van dat plan nog weinig over.

Een aantal jaren geleden begint Olana wat te sukkelen met haar rechteroog waar steeds maar weer pus uit komt en samen met de veearts Jaime wordt er vanalles geprobeerd om het onder controle te krijgen en te laten genezen. Het zou door de vliegen komen waardoor er een infectie op haar oog is gekomen. Dure medicatie wordt toegepast, foto’s worden doorgestuurd waar je op ziet dat het beter gaat maar telkens als we zelf ter plaatse komen zien we terug heel veel pus en lijkt het niet verzorgd. De uitleg is dat het ‘vandaag nog niet gedaan is maar dat de wonderonde nog moet gebeuren’. OK, kan gebeuren, er zijn paarden die er slechter aan toe zijn dan Olana, dus je doet niet te moeilijk. En zo blijft het aanslepen met de nodige frustraties (‘geen tijd’, ‘o sorry, product is al tijdje op maar vergeten doorgeven’, ‘de meiden hebben in de app niet gezien dat Olana op de wondelijst staat’, ...), een ‘infectie’ wordt een ‘infectie op een infectie’ en eigenlijk is dit nooit meer genezen geraakt.

Ondertussen blijven we de stichting steunen, we delen de verschillende geldinzamelacties op onze social media, doen steeds mee met de bingo van Angelique, storten op momenten dat ‘het water aan de lippenstaat’ voor baaltjes hooi, doen klusjes op de stichting, ... maar gaandeweg beginnen we ons wel een beetje terug te trekken van het helpen op de stichting en het doneren. We zien Lau steeds minder en minder op de stichting zelf zaken doen terwijl ze op dat moment op FB post dat ze aan het hooien is. We maken zelf al eens de rekening : per maand 20 meiden die elk 150€ cash betalen om te mogen komen, +30.000 trouwe volgers waarvan per actie naar schatting toch wel een goeie 1.000 mensen minstens 5€ storten, pensioeneigenaars die maandelijks hun vaste bijdrage storten, vaste sponsors, chauffeurs die gratis rijden, ... Nu blijkt uit het jaarverslag 2021 (terug te vinden op de website van paard in nood Spanje) dat ze 50.290€ (!) liquide middelen hebben, met andere woorden hebben ze dit bedrag op hun rekening staan. Maar elke maand weer wordt er beweerd dat ze geld te kort komen. In het ANBI formulier is er sprake van ‘Verstrekte subsidies & Giften’ ter waarde van 46.850€ ... hier is nooit iets over gecommuniceerd dat de stichting schenkingen doet aan andere goede doelen ... als je elke maand weer bedelt dat je geld te kort hebt, dan kan je toch geen tienduizenden euro’s wegschenken ? Waar komt dat geld dan vandaan en waar gaat het naartoe ?

En zo komen we 3 jaar geleden op de stichting waar Olana op dat moment in Pensioenland vertoeft. Van ver ziet mijn vrouw al een rare knik in de koot tijdens het stappen. Een paar stappen goed en dan een knikje in de koot en lichtjes door de achterhand zakken. Ze staat er ook graatmager (dat is niet de eerste keer, dus daar zien we niet direct een probleem in omdat ze een beetje mee-jojode met de seizoenen). Lau er bij gehaald maar die had het nog niet gezien, ook niemand van de wonden had wat gemerkt. Vervolgens hebben we haar laten controleren door de veearts Jaime en bleek ze heel veel pijn te hebben in haar rug en achterhand. Door deze pijn was ze dan ook zoveel vermagerd bleek dan. Jaime stelde voor om haar op speciaal beslag te zetten zodat de stand van haar hielen veranderde en ze op een zachter zooltje kon lopen om wat de dempen. Dit leek de goede aanpak want ze kwam terug bij, het knikje verdween weer en alles OK. Vanaf dan ging ze niet meer het natuurpark in zodat het makkelijker zou zijn voor Javi de smid om het beslag regelmatig bij te werken.

Begin 2021 hebben we dan beslist om ons 2de paard Micko, een Spaanse ruin, ook op pensioen te zetten op de stichting. Hij had vroeger met Olana in België op de weide gestaan maar daar verdroegen ze elkaar niet zo goed. Echter kort nadat hij in Spanje was toegekomen, hebben ze elkaar weer gevonden en sindsdien waren ze onafscheidelijk. Ze laveerden over het hele Pensioenland, tussen de struiken door, pootje baden in het meertje, .... kortom alles koek en ei.

Dit jaar in april waren we ook weer in Almadén en toen vernamen we dat Javi de smid niet meer welkom was op de stichting. Volgens Lau waren er enkele paarden kreupel door hem en er zou een andere smid komen. OK, geen probleem voor ons als ze maar goed doorgaven aan de nieuwe smid dat Olana speciaal beslag nodig had. ‘Jaja, geen zorgen, zullen we zeker doen’. Mijn vrouw stuurde voor de zekerheid foto’s van de hoeven met het huidige beslag door naar Luna zodat zij dit vooraf kon tonen aan de smid. Dan kon de man al de nodige zaken bestellen voordat hij kwam (‘komt goed’). Op dat moment had Micko ook een klein wondje op zijn buik ter hoogte van de koker en had ik gevraagd om dit zeker op te volgen. ‘OK, we zetten Micko op de wondelijst, dan wordt hij zeker 2 keer per dag gecontroleerd en verzorgd’. Wij terug naar huis en het bleef echter maar aanslepen voordat de nieuwe smid kwam (‘materiaal nog niet geleverd’) maar uiteindelijk is hij dan gekomen heeft hij haar beslagen.

In juni hadden we opnieuw gepland om naar Almadén te gaan, korte vakantie voor onze huwelijksverjaardag en een romantisch nachtje in Ronda bijgeboekt. Een dikke week voordien worden we door Lau gecontacteerd dat Olana erg mager is en ze vanaf dan 3 bakjes per dag zal krijgen om weer bij te komen. ‘En Micko heeft maden in z’n koker gehad maar ondertussen is dit ook weer verzorgd en OK’ ...

We vertrekken een week later naar Spanje en nog voordat we in het vliegtuig stappen worden we plots weer gecontacteerd door Lau. ‘Olana is nog altijd niet bijgekomen, ze is nog steeds mager en we hebben ze apart op een stukje land gezet, samen met Micko’. We komen ’s avonds laat in het donker toe in Almadén, te laat om naar de paarden te gaan maar we vieren nog effe mee met het 10-jarig bestaan van de stichting.

De volgende ochtend in alle vroegte gaan we dan naar de stichting en hoe we onze paarden aantreffen, tart elke verbeelding. Olana staat graatmager met aangespannen rug en achterhand, oren in de nek, onderlip opgetrokken. We laten ze stappen en bij elke stap trek ze met haar koot. Een paar meter verder staat Micko, ook met aangespannen billen en die wil aanvankelijk niet stappen. Hij heeft na een dikke week nog steeds een grote open wonde en blijkbaar ook een dik gezwollen koker waar ons niets van verteld werd ...

Lau erbij geroepen en vanaf dan begint de lijdensweg ... Ze heeft gewoon niet gezien dat beide paarden pijn hebben, naast de open wonde en dikke gezwollen koker van Micko kon je gewoon niet naast kijken. Na een telefoontje blijkt dat de nieuwe smid dus niet de correcte bekapping en beslag heeft uitgevoerd bij Olana. De foto’s die mijn vrouw naar Luna heeft gestuurd, zijn nooit naar hem doorgestuurd en niemand heeft hem ingelicht dat dit iets speciaals was. Wat hij had gedaan, leek er op maar was dus niet hetzelfde. Vervolgens heeft dus ook niemand, en al zeker Lau niet, gezien dat Olana pijn had. Na een gesprek met 2 natuurlijke bekapsters, die tijdens die periode daar waren om te helpen op de stichting, bleek dat zij nu ook zagen dat Olana ongelooflijk veel pijn had. Zij konden er niets aan doen, Olana zou terug ander beslag moeten krijgen maar het zou zeker een halfjaar duren voordat ze terug pijnvrij zou zijn ... We hebben dan nog enkele gesprekken gehad met Lau (ze liep telkens opnieuw weg) en daar heb ik haar duidelijk proberen maken dat ik vond dat onze paarden, zoals ze er op dat moment bijstonden, eigenlijk meer verwaarloosd waren geweest dan de paarden die ze soms gaat ‘redden’.

Vervolgens hebben we de pijnlijke beslissing genomen dat we ons meisje die lijdensweg niet meer zouden aandoen en dat we haar zouden laten inslapen. Een paard van 26 ga je geen jaar pijn meer laten lijden ...

En Micko gingen we dan terug naar huis halen. Maar ondertussen wilden we hem zo snel mogelijk weg van de stichting en gelukkig kon hij na 2 dagen bij goeie vrienden van ons terecht in het dorp. De dagen dat we zelf nog in Spanje waren, hebben we hem zelf verzorgd en naderhand hebben zij hem nog 2 weken vertroeteld en verzorgd voordat hij op tranport kon. Het strafste van al, en ook wraakroepend, is dat de wonde na 2 dagen eigen verzorging al kleiner geworden was en dat de verdikking al begon te slinken. Dan vraag je je af wat ze op de stichting gedaan hebben maar zeker niet de beloofde dagelijkse opvolging en verzorging, en dat zogenaamd 2 keer per dag, ... Dat is wat me ook getriggerd heeft in september toen er op de FB pagina van Los Caballos Luna Spanje een filmpje getoond werd van een paard dat opgegeten werd door de vliegen ... tot dan zijn we er heel sereen mee omgegaan maar dit ging te ver, toen heb ik een openbare post gezet hierover op mijn FB. Lau die andere mensen verwijten maakt dat ze paarden verwaarlozen terwijl onze paarden er onder haar zorgen minstens even slecht aan toe waren en waarbij we zelfs ons Olleke hebben moeten laten inslapen ...

We zijn toen nog in gesprek gegaan met Esther, mede-bestuurster van de stichting. Zij wou ons eerst via een mediator laten praten met Lau over onze geschillen maar dat hebben we geweigerd. Volgens onze ervaring zou ze zich er toch proberen uitliegen en ging dat tot niets leiden. Nadat we dan heel ons verhaal aan Esther hebben gedaan, werd er wel degelijk toegegeven dat het dagelijkse bestuur onder Lau niet altijd verloopt zoals het hoort en dat er achter de schermen gewerkt wordt aan een actieplan om zaken bij te sturen. In eerste instantie ging ze ons maandelijks een update hiervan geven maar nadien hebben we daarvoor bedankt toen bleek dat er achter onze rug nog enkele acties werden uitgevoerd om ons in discrediet te brengen ...

Luuun1 schreef:

EricClaes schreef:

Hierbij wil ik ons verhaal en ervaring delen met Los Caballos Luna Spanje / Paard in nood Spanje.

Het verhaal begint in 2016, 6 jaar geleden, dat we ons eerste paard Olana op pensioen willen zetten. Olana, een KWPN merrie van het Gelderse type en op dat moment 20 jaar oud, is dan reeds 10 jaar bij ons maar de laatste jaren begon ze meer en meer last te krijgen van haar pollenallergie. De zoon gaat ook studeren waardoor ze ook minder en minder bereden wordt en ze eigenlijk al stilletjesaan meer kan genieten van de rust op de weide, samen met ons tweede paard Micko.

Olana was een paard met karakter, een draak van een paard zou je haar kunnen noemen. Vies naar andere paarden en haar eten en stal waren heilig. In het begin noemden we haar Godzilla ... maar ze had een peperkoeken hart. Weinigen werden er getolereerd maar eens ze je vertrouwde deed ze alles voor je. De zoon heeft met haar leren rijden van z’n 7 jaar en met hem is ze altijd heel voorzichtig geweest. Door de tijd werd haar koosnaam ‘ons Olleke’.

Olana is altijd heel belangrijk geweest voor ons gezin en we hadden onszelf, én haar, beloofd dat we altijd voor haar zouden blijven zorgen. Nooit zou ze nog in andere handen vallen die haar niet zouden begrijpen.

Mijn vrouw was in 2016 al enige tijd Los Caballos Luna Spanje aan het volgen en we waren onder de indruk van wat ze daar voor de mishandelde en verwaarloosde paarden deden. Ze had vernomen dat ze ook paarden op pensioen zouden willen laten komen voor een bescheiden bedrag waarmee ze dan op hun beurt hun werkingkosten konden financieren. Wij zagen een win-win situatie, ‘ons Olleke’ op pensioen in een paardenparadijs, lekker in de warmte gans het jaar door, en een bijdrage leveren aan het verlichten van paardenleed.

Zo gezegd zo gedaan, Olana op transport naar het verre Almadén de la Plata, en we kregen al direct lieve berichtjes, foto’s en filmpjes van Lau dat Olana het in het begin wat moeilijk had om zich in de kudde aan te passen maar dat ze met babystapjes de signalen begon te begrijpen. Ze vond haar plaatsje in de rangorde en ze genoot van de vele knuffels van Lau en de vrijwilligsters op de oude stichting.

Nadat ze voldoende aangepast was, heeft ze op verschillende plaatsen gestaan. Grote finca’s, natuurpark, ... en steevast werd ze begeleid door ‘haar ezel’ Zorro. Die lieve schat had zich over haar ontfermt en maakte voor haar plaats aan de drinkbak, aan de balen hooi, ... en loodste haar door heel de kudde door. Niemand moest het nog in z’n hoofd halen om Olana lastig te vallen want Zorro sprong voor haar in de bres. Later kwam er nog de muilezel Federico bij en met haar 2 ezels kon je ze al van ver op het land zien staan.

Regelmatig gingen we bij haar op bezoek en zo zijn we zelf helemaal verknocht geraakt aan de omgeving en de stichting. Als we ter plaatse waren hielpen we wat op de stichting maar nooit met enige verplichting. We raakten close met Lau, Luna en de vaste vrijwilligsters en we keken er steeds naar uit om ons paard te bezoeken.

Maar de jaren gaan voorbij en stilletjesaan komen er kleine scheurtjes in het ideaalbeeld. Je leest op de Pensioen-app (waar alle eigenaars van pensioenpaarden met elkaar foto’s en info over elkaars paarden kunnen delen als er iemand op bezoek gaat) al eens van een ontevreden eigenaar die zijn of haar paard terug naar Nederland haalt omdat het veel teveel vermagerd is. En Lau kan er altijd wel een uitleg voor geven waardoor je die eigenaar zelfs als vreemd of onredelijk begint te vinden. Zo wordt er op een gegeven moment zelfs een nieuwe app aangemaakt omdat er een eigenaar wel heel veel verwijten naar het hoofd van Lau begint te slingeren en ze hier vanaf wil.

Een aantal jaren geleden is de stichting dan verhuisd naar de nieuwe locatie en is het plan om de landen niet constant te laten begrazen maar aan verweiding te doen. Allemaal mooie vooruitzichten voor ons Olana. Door omstandigheden komen er echter steeds maar paarden bij (drugsmelding, Koniks, paarden die volgens ons zouden ingeslapen moeten worden maar er toch steeds weer doorgetrokken worden) en blijft er van dat plan nog weinig over.

Een aantal jaren geleden begint Olana wat te sukkelen met haar rechteroog waar steeds maar weer pus uit komt en samen met de veearts Jaime wordt er vanalles geprobeerd om het onder controle te krijgen en te laten genezen. Het zou door de vliegen komen waardoor er een infectie op haar oog is gekomen. Dure medicatie wordt toegepast, foto’s worden doorgestuurd waar je op ziet dat het beter gaat maar telkens als we zelf ter plaatse komen zien we terug heel veel pus en lijkt het niet verzorgd. De uitleg is dat het ‘vandaag nog niet gedaan is maar dat de wonderonde nog moet gebeuren’. OK, kan gebeuren, er zijn paarden die er slechter aan toe zijn dan Olana, dus je doet niet te moeilijk. En zo blijft het aanslepen met de nodige frustraties (‘geen tijd’, ‘o sorry, product is al tijdje op maar vergeten doorgeven’, ‘de meiden hebben in de app niet gezien dat Olana op de wondelijst staat’, ...), een ‘infectie’ wordt een ‘infectie op een infectie’ en eigenlijk is dit nooit meer genezen geraakt.

Ondertussen blijven we de stichting steunen, we delen de verschillende geldinzamelacties op onze social media, doen steeds mee met de bingo van Angelique, storten op momenten dat ‘het water aan de lippenstaat’ voor baaltjes hooi, doen klusjes op de stichting, ... maar gaandeweg beginnen we ons wel een beetje terug te trekken van het helpen op de stichting en het doneren. We zien Lau steeds minder en minder op de stichting zelf zaken doen terwijl ze op dat moment op FB post dat ze aan het hooien is. We maken zelf al eens de rekening : per maand 20 meiden die elk 150€ cash betalen om te mogen komen, +30.000 trouwe volgers waarvan per actie naar schatting toch wel een goeie 1.000 mensen minstens 5€ storten, pensioeneigenaars die maandelijks hun vaste bijdrage storten, vaste sponsors, chauffeurs die gratis rijden, ... Nu blijkt uit het jaarverslag 2021 (terug te vinden op de website van paard in nood Spanje) dat ze 50.290€ (!) liquide middelen hebben, met andere woorden hebben ze dit bedrag op hun rekening staan. Maar elke maand weer wordt er beweerd dat ze geld te kort komen. In het ANBI formulier is er sprake van ‘Verstrekte subsidies & Giften’ ter waarde van 46.850€ ... hier is nooit iets over gecommuniceerd dat de stichting schenkingen doet aan andere goede doelen ... als je elke maand weer bedelt dat je geld te kort hebt, dan kan je toch geen tienduizenden euro’s wegschenken ? Waar komt dat geld dan vandaan en waar gaat het naartoe ?

En zo komen we 3 jaar geleden op de stichting waar Olana op dat moment in Pensioenland vertoeft. Van ver ziet mijn vrouw al een rare knik in de koot tijdens het stappen. Een paar stappen goed en dan een knikje in de koot en lichtjes door de achterhand zakken. Ze staat er ook graatmager (dat is niet de eerste keer, dus daar zien we niet direct een probleem in omdat ze een beetje mee-jojode met de seizoenen). Lau er bij gehaald maar die had het nog niet gezien, ook niemand van de wonden had wat gemerkt. Vervolgens hebben we haar laten controleren door de veearts Jaime en bleek ze heel veel pijn te hebben in haar rug en achterhand. Door deze pijn was ze dan ook zoveel vermagerd bleek dan. Jaime stelde voor om haar op speciaal beslag te zetten zodat de stand van haar hielen veranderde en ze op een zachter zooltje kon lopen om wat de dempen. Dit leek de goede aanpak want ze kwam terug bij, het knikje verdween weer en alles OK. Vanaf dan ging ze niet meer het natuurpark in zodat het makkelijker zou zijn voor Javi de smid om het beslag regelmatig bij te werken.

Begin 2021 hebben we dan beslist om ons 2de paard Micko, een Spaanse ruin, ook op pensioen te zetten op de stichting. Hij had vroeger met Olana in België op de weide gestaan maar daar verdroegen ze elkaar niet zo goed. Echter kort nadat hij in Spanje was toegekomen, hebben ze elkaar weer gevonden en sindsdien waren ze onafscheidelijk. Ze laveerden over het hele Pensioenland, tussen de struiken door, pootje baden in het meertje, .... kortom alles koek en ei.

Dit jaar in april waren we ook weer in Almadén en toen vernamen we dat Javi de smid niet meer welkom was op de stichting. Volgens Lau waren er enkele paarden kreupel door hem en er zou een andere smid komen. OK, geen probleem voor ons als ze maar goed doorgaven aan de nieuwe smid dat Olana speciaal beslag nodig had. ‘Jaja, geen zorgen, zullen we zeker doen’. Mijn vrouw stuurde voor de zekerheid foto’s van de hoeven met het huidige beslag door naar Luna zodat zij dit vooraf kon tonen aan de smid. Dan kon de man al de nodige zaken bestellen voordat hij kwam (‘komt goed’). Op dat moment had Micko ook een klein wondje op zijn buik ter hoogte van de koker en had ik gevraagd om dit zeker op te volgen. ‘OK, we zetten Micko op de wondelijst, dan wordt hij zeker 2 keer per dag gecontroleerd en verzorgd’. Wij terug naar huis en het bleef echter maar aanslepen voordat de nieuwe smid kwam (‘materiaal nog niet geleverd’) maar uiteindelijk is hij dan gekomen heeft hij haar beslagen.

In juni hadden we opnieuw gepland om naar Almadén te gaan, korte vakantie voor onze huwelijksverjaardag en een romantisch nachtje in Ronda bijgeboekt. Een dikke week voordien worden we door Lau gecontacteerd dat Olana erg mager is en ze vanaf dan 3 bakjes per dag zal krijgen om weer bij te komen. ‘En Micko heeft maden in z’n koker gehad maar ondertussen is dit ook weer verzorgd en OK’ ...

We vertrekken een week later naar Spanje en nog voordat we in het vliegtuig stappen worden we plots weer gecontacteerd door Lau. ‘Olana is nog altijd niet bijgekomen, ze is nog steeds mager en we hebben ze apart op een stukje land gezet, samen met Micko’. We komen ’s avonds laat in het donker toe in Almadén, te laat om naar de paarden te gaan maar we vieren nog effe mee met het 10-jarig bestaan van de stichting.

De volgende ochtend in alle vroegte gaan we dan naar de stichting en hoe we onze paarden aantreffen, tart elke verbeelding. Olana staat graatmager met aangespannen rug en achterhand, oren in de nek, onderlip opgetrokken. We laten ze stappen en bij elke stap trek ze met haar koot. Een paar meter verder staat Micko, ook met aangespannen billen en die wil aanvankelijk niet stappen. Hij heeft na een dikke week nog steeds een grote open wonde en blijkbaar ook een dik gezwollen koker waar ons niets van verteld werd ...

Lau erbij geroepen en vanaf dan begint de lijdensweg ... Ze heeft gewoon niet gezien dat beide paarden pijn hebben, naast de open wonde en dikke gezwollen koker van Micko kon je gewoon niet naast kijken. Na een telefoontje blijkt dat de nieuwe smid dus niet de correcte bekapping en beslag heeft uitgevoerd bij Olana. De foto’s die mijn vrouw naar Luna heeft gestuurd, zijn nooit naar hem doorgestuurd en niemand heeft hem ingelicht dat dit iets speciaals was. Wat hij had gedaan, leek er op maar was dus niet hetzelfde. Vervolgens heeft dus ook niemand, en al zeker Lau niet, gezien dat Olana pijn had. Na een gesprek met 2 natuurlijke bekapsters, die tijdens die periode daar waren om te helpen op de stichting, bleek dat zij nu ook zagen dat Olana ongelooflijk veel pijn had. Zij konden er niets aan doen, Olana zou terug ander beslag moeten krijgen maar het zou zeker een halfjaar duren voordat ze terug pijnvrij zou zijn ... We hebben dan nog enkele gesprekken gehad met Lau (ze liep telkens opnieuw weg) en daar heb ik haar duidelijk proberen maken dat ik vond dat onze paarden, zoals ze er op dat moment bijstonden, eigenlijk meer verwaarloosd waren geweest dan de paarden die ze soms gaat ‘redden’.

Vervolgens hebben we de pijnlijke beslissing genomen dat we ons meisje die lijdensweg niet meer zouden aandoen en dat we haar zouden laten inslapen. Een paard van 26 ga je geen jaar pijn meer laten lijden ...

En Micko gingen we dan terug naar huis halen. Maar ondertussen wilden we hem zo snel mogelijk weg van de stichting en gelukkig kon hij na 2 dagen bij goeie vrienden van ons terecht in het dorp. De dagen dat we zelf nog in Spanje waren, hebben we hem zelf verzorgd en naderhand hebben zij hem nog 2 weken vertroeteld en verzorgd voordat hij op tranport kon. Het strafste van al, en ook wraakroepend, is dat de wonde na 2 dagen eigen verzorging al kleiner geworden was en dat de verdikking al begon te slinken. Dan vraag je je af wat ze op de stichting gedaan hebben maar zeker niet de beloofde dagelijkse opvolging en verzorging, en dat zogenaamd 2 keer per dag, ... Dat is wat me ook getriggerd heeft in september toen er op de FB pagina van Los Caballos Luna Spanje een filmpje getoond werd van een paard dat opgegeten werd door de vliegen ... tot dan zijn we er heel sereen mee omgegaan maar dit ging te ver, toen heb ik een openbare post gezet hierover op mijn FB. Lau die andere mensen verwijten maakt dat ze paarden verwaarlozen terwijl onze paarden er onder haar zorgen minstens even slecht aan toe waren en waarbij we zelfs ons Olleke hebben moeten laten inslapen ...

We zijn toen nog in gesprek gegaan met Esther, mede-bestuurster van de stichting. Zij wou ons eerst via een mediator laten praten met Lau over onze geschillen maar dat hebben we geweigerd. Volgens onze ervaring zou ze zich er toch proberen uitliegen en ging dat tot niets leiden. Nadat we dan heel ons verhaal aan Esther hebben gedaan, werd er wel degelijk toegegeven dat het dagelijkse bestuur onder Lau niet altijd verloopt zoals het hoort en dat er achter de schermen gewerkt wordt aan een actieplan om zaken bij te sturen. In eerste instantie ging ze ons maandelijks een update hiervan geven maar nadien hebben we daarvoor bedankt toen bleek dat er achter onze rug nog enkele acties werden uitgevoerd om ons in discrediet te brengen ...

Even over de foto's die "nooit" naar de nieuwe hoefsmid gestuurd zijn:
Zijn nummer had ik nog niet 15 Februari, 17 Februari toen ik die kreeg heb ik gelijk de foto's naar hem toegestuurd zodat hij alles kon bestellen voor Olana.

[ [url=m/cC2v5D.jpg]Afbeelding[/url] ]
[ [url=m/IrEfmy.jpg]Afbeelding[/url] ]

EricClaes schreef:

Dat was de info die we op dat moment van Lau gekregen hebben. Volgens haar telefoontje met Jaime had de smid de info niet gekregen en niet uitgevoerd zoals het moest. Wij hebben niet gezegd dat het niet doorgestuurd was, dat was je moeder die dat tegen ons zei na haar telefoontje met de veearts ...
Dus nog maar eens een indicatie dat er niets van klopt van al wat er gezegd wordt ...

Luuun1 schreef:

EricClaes schreef:

Dat was de info die we op dat moment van Lau gekregen hebben. Volgens haar telefoontje met Jaime had de smid de info niet gekregen en niet uitgevoerd zoals het moest. Wij hebben niet gezegd dat het niet doorgestuurd was, dat was je moeder die dat tegen ons zei na haar telefoontje met de veearts ...
Dus nog maar eens een indicatie dat er niets van klopt van al wat er gezegd wordt ...

Dat lijkt me heel bijzonder want we hebben met z'n alle contact gehad over Olana, mijn moeder was erbij toen ik dit verzond, zelfs toen de hoefsmid er was hebben we hem nogmaals laten zien, hij heeft er met Jaime over gebeld en met ons over gepraat.