Hey bokkers, ik moet even iets van me afschrijven.
Ik spaar al jaren voor een eigen paard, en verzorg op dit moment twee hele leuke paarden.
Het knagende van een eigen paard willen hebben werd veel minder, doordat ik met deze paarden ook kon doen wat ik leuk vond. Dit in de vorm van lekker grote stukken wandelen en soms hier en daar een ritje.
Nu is het zo dat de oudste, een welsh arabiertje van 35, nu nog nét het stukje stal-wei-stal gelopen krijgt, en dus niet echt meer mee kan. De jongere, een angloarabier van rond de 25, heeft iedere zomer het probleem dat er, zodra ze de wei op gaan, gewoon geen land meer mee te bezeilen valt. Je kunt wel nog met hem gaan wandelen, maar hij dribbelt (zonder over mijn tempo heen te gaan, maar dus stuiteren), en hinnikt iedere 5 seconden. Je wordt er gewoon gek van, maar corrigeren kan je het niet echt.
Het knaagt dus weer ontzettend om een eigen paardje te gaan zoeken waar ik wél mee naar buiten kan. Toch voel ik me ontzettend banketstaaf en ondankbaar... Ik heb al meer dan de meeste zouden kunnen dromen (twee verzorgpaarden waarmee ik doen en laten kan wat ik wil, zolang ze het aankunnen natuurlijk).
Nu is het niet zo dat ik nu een eigen paard zou kunnen kopen. Dat mag ik van mezelf nog niet totdat ik het pensiongeld per maand zonder na te denken neer kan tellen. Maar toch voel ik me schuldig voor dit 'verlangen'. Ik snap ook dat een eigen paard net zo goed een tijdje niet gereden zou kunnen worden oid, maar toch is het anders dan dit vooruitzicht van "met de een nooit meer en met de ander nooit in de zomer", terwijl de zomer altijd de mooiste tijd is...
Wat ik precies met dit topic wil bereiken? Geen idee... De mening van anderen horen, denk ik? Of ik me aanstel, of dat er wel wat inzit...
Laatst bijgewerkt door Nala op 08-05-18 11:48, in het totaal 1 keer bewerkt