
Pony 1 is mijn 20-jarige, mijn eerste eigen pony. Leek nooit al te vrolijk, zeker niet als hij moest werken. Pony 2 is oorspronkelijk geadopteerd en daar was het idee dat hij gewoon zijn natje & droogje zou krijgen en verder niks meer moest, hij vond mensen toch niet leuk meer.
Maar de jaren gaan voorbij, bij pony 1 blijken medische dingen aan de grondslag van zijn niet-vrolijkheid te liggen, dus nu deze lijken opgelost te zijn heb ik ineens een pony die chagrijnig wordt als hij 2 dagen in de paddock moet blijven

En dan heb je de derde partij: mezelf. De pony's zijn mijn leven, maar daarnaast moet ik ook af en toe werken en ben ik spijtig genoeg niet gezegend met de beste gezondheid. Momenteel zit ik op een punt dat ik mij slecht voel omdat ik het idee heb dat ik vooral pony 2 tekort doe qua aandacht, omdat als ik er ben mijn aandacht vooral naar pony 1 gaat. Ik hou van lange buitenritten, rondkachelen in het bos en niet weten wanneer je terug komt en daar is pony 1 meer geschikt voor dan pony 2 ... Maar wanneer dan terug is de energie doorgaans ook op (kan gerust ook na een rit van uurtje/anderhalf zijn hoor, hangt gewoon van dag tot dag af).
Ik merk dat pony 2 steeds vaker blijft staan, en dat dit toch aan mij knaagt. Dus dacht ik een verzorger te zoeken, iemand die er plezier uithaalt om wat te tutten en knuffelen (in eerste instantie) en dan afhankelijk van hoe de klik er is mogen er gerust ook andere dingen, al zal hier omwille van de handicap van de pony tijd in gaan zitten, maar er is niks onmogelijk

Maar dan vraag ik mij af: gaat dat helpen? Of ga ik mij dan nog steeds schuldig voelen dat IK niks met mijn EIGEN pony doe? Wie heeft hier een verzorger voor 1 van beide (of meerdere) paarden? Geeft dit je voldoening? Doe je zelf ook nog wat met dat paard? Etc.
Ben benieuwd naar ervaringen
