
Hier hele goede ervaringen met mijn bijrijders in de afgelopen jaren. Bij mijn eerste paard heeft een hele tijd een vriendin bijgereden, die net zo gek was met de merrie als mij. Ze beschouwde haar als haar eigen. Helaas moest ze stoppen omdat ze ging afstuderen in het buitenland. Daarna een hele lieve meid gehad via via, die heeft uiteindelijk haar eigen paard gekocht en moest daardoor stoppen.
Bij mijn huidige paard heb ik al meer dan een jaar een hele fijne bijrijder. Helaas gaat ze op korte termijn stoppen, omdat haar eigen paard oud genoeg is om fanatiek te gaan starten en worden de kosten haar te hoog om er twee te gaan starten. Momenteel ben ik dus ook opzoek naar een nieuwe bijrijder. Ik heb nu twee keer iemand langs gehad, een hele lieve volwassen vrouw. Ze heeft zelf ook paarden thuis staan, die niet meer fanatiek gereden (kunnen) worden en zoekt een paard waarmee ze weer wedstrijden kan starten.
Ik heb ook wel negatieve ervaringen gehad hoor. Bijvoorbeeld iemand die wel even zou bepalen hoe mijn paard getraind moest worden en zelfs contact daarover had via de mail met haar "Australische trainer". Die vanaf de computer kon bepalen dat mijn paard ongehoorzaam/gevaarlijk was etc. Mijn paard was niet ongehoorzaam, het klikte gewoon niet tussen hen. Zij wou alles afdwingen en toonde totaal geen liefde voor het dier, mijn paard ging daar tegen in protest en raakte erg gestrest. Normaal is mijn paard altijd vrolijk en een blij ei. Als zij kwam gingen de oren in de nek. Daarnaast moest ik alles doen, het op/af zadelen etc. en mevrouw stond er bij te kijken, alsof ik haar hulpje was en zij het paard kwam "trainen". Er kon nog geen knuffel/aai aan het paard vanaf. Er mankeerde volgens haar van alles aan het dier en ook het longeren moest strak in de bijzetteugels. Paard kwam daar tegen in verzet en werd tot ze drijfnat was van het zweet/stress de rondte in gejaagd, want ze moest zich maar overgeven aan haar. Ik vond het gewoon naar om te zien. Dat is wel eigenlijk het meest extreme wat ik heb meegemaakt.
Tot slot, zou ik niet zonder bijrijder willen. Ik vind het op de een of andere manier altijd heel gezellig om mijn paard te kunnen delen, mee te gaan op wedstrijden (ik geniet er meer van als mijn bijrijder start dan ikzelf), te sparren over de training etc. Bij mijn vorige paard vroeg ik altijd wel een bijdrage, maar uiteindelijk woog dat niet op tegen het plezier dat ik eraan had. Toen mijn bijrijder destijds wat krap zat, heb ik de bijdrage ook weg gelaten. Ik was zo blij met haar. Uiteindelijk vraag ik nu nooit meer iets.
Wel vind ik het belangrijk dat ze lessen nemen, de kosten voor het starten zijn ook voor henzelf. Het liefste heb ik dat ze tweemaal per maand starten. Maar als er wordt door getraind voor een nieuwe klasse, vind ik het ook niet erg als ze haar een tijdje thuis houden. Ik probeer wel, vooral tijdens het outdoorseizoen, ook een rondje te springen als ze dressuur starten, zodat ze de benzine kosten alweer kunnen delen. Ik zoek ook altijd een bijrijder voor onbepaalde tijd, zodat ze ook serieus met het paard aan de slag kunnen en wedstrijddoelen kunnen stellen.
Wat ik zelf wel lastig vind, is dat vaak de rijstijl verschilt. Mijn huidige paard raakt daar iets van in de war. Dit uit zich dan in licht verzet dmv heetheid, omdat ze het even niet meer weet. Ik ben bijvoorbeeld heel lang en mijn bijrijder vrij kort. Haar benen liggen gewoon echt op een andere plek dan de mijne. We hebben er beide wel eens last van met rijden, vooral als we de dag na elkaar rijden. Hoe gaan jullie daar mee om of hoe staan jullie daarin?