Bokt.nl

J_emma schreef:

Wat een verhalen! Ik verbaas me ook over de eigenaren die het vervelend vinden als hun bijrijder beter rijdt dan zij. Alleen maar fijn voor het paard, toch?

Laurora schreef:

Mijn eigen paard was trouwens ook eerst mijn verzorgpaard
Nou, daar heb ik ook heel wat mee meegemaakt....

De eigenaar was in principe een aardige vent, hij bedoelde het niet verkeerd, maar hij was een type boer die paarden hield om ze te hebben. Hij gooide eens per jaar een hengst op zn merrie, niet zorgvuldig uitgezocht op bouw of karakter, nee, puur op kleur. Daar is mijn merrie dus een dochter van. Verder had hij er eigenlijk geen verstand van.
Goed ruwvoer vond ie onzin. Dat pak beschimmelde hooi dat hij niet meer kon verkopen kostte hem niks, dus dat mochten zijn dieren hebben.
Een stal uitmesten was niet echt nodig, als ik dat wou mocht ik het doen, maar denk maar niet dat hij me hielp. (de eerste keer dat ik de stal leeghaalde kostte me drie(!) dagen, en ik was blij verrast dat de stal bijna een meter hoger bleek dan ik dacht)
Hoefsmid? Och, dat kun je toch zelf ook bijknippen met een tuinschaar....
Dierenarts? Wormmiddelen? allemaal geldklopperij.
Shetlanders verhuizen naar een andere wei? Hup, gooi maar op een 3 ha weide met koeiengras (gek he, dat twee van de drie binnen een maand zijn gestorven aan acute hoefbevangenheid)
Als ik niet kwam om de paarden te verzorgen kwamen ze niet op hun (postzegel) weitje, kregen ze geen water en geen hooi, de he-le dag.
Dit brak mij behoorlijk op. De verantwoordelijkheid die ik voelde voor deze dieren werd ongezond (immers, als ik niet kwam werden ze aan hun lot overgelaten) en ik vond het op het laatst niet meer leuk om heen te gaan. Gelukkig heb ik "mijn" merrie, die ik geboren heb zien worden, zelf een naam gegeven en alles heb geleerd wat ze kende (van halster om tot aanrakingen) kunnen overkopen en zijn we nu al ruim twee jaar heel gelukkig met elkaar.
Met haar oude eigenaar heb ik niet echt veelvuldig contact meer, maar wel met zijn nichtje die nu zijn paarden doet en daar ook een eigen paardje heeft staan.
Inmiddels zijn de omstandigheden wel verbeterd gelukkig (voornamelijk omdat hij nu een partner heeft die wel wat meer verstand heeft)
Maar hallelujah wát een ellende heb ik daar meegemaakt

Saar88 schreef:

Ik ben aan het nadenken over een bijrijdster voor mijn jonge paard, maar ik heb er zoveel moeite mee hem 'af te staan'. Ergens snap ik die eigenaren wel die het niet aan kunnen zien hoe hun bijrijdster veel betere resultaten boekt dan zijzelf. Ik ben daar namelijk ook bang voor . Want wat als mijn paard een veel betere band krijgt met een bijrijdster? Of als zij super gaaf door de bak sjouwen en ik met hangen en wurgen mijn puntjes sprokkel? En wat (penny alert) als mijn paard mijn bijrijdster leuker vindt dan ik

Zelf als bijrijdster jaren bij dezelfde mensen gereden, super makkelijke mensen en erg veel plezier gehad. Zelfs voor mij een paard gekocht om door te rijden en daarna eventueel te verkopen, mits ik hem niet wilde overnemen. Een droom! Maar in werkelijkheid zorgde het voor veel frictie. Ik zat niet lekker in mijn vel, had weinig energie en moest elke dag een uur heen en een uur terug op de fiets. Regelmatig kwam ik aan en zag ik een stagiaire met 'mijn' paard aan de slag. Daarbij werd mijn mening over de lichamelijke conditie en het juiste voer niet echt opgepakt, en dan heb je als bijrijdster toch het nakijken. Uiteindelijk kwam er slecht nieuws van de dierenarts, paard was ernstig ziek en moest worden ingeslapen. Enorme klap, ik was gek op dat dier.
Had een fotoshoot geregeld als afscheid en van te voren aangegeven dat ik erbij wilde zijn tot het eind. Ze zouden hem laten schieten.
Op een zaterdag kreeg ik maar geen contact met ze. De fotoshoot stond voor zondag gepland en ik had al berichtjes gestuurd of ze dat uit kwam. Er kwam maar geen antwoord. Ook werd de telefoon niet opgenomen. Ik wist ergens dat het mis was, was kotsmisselijk en totaal apathisch.
Toen zei mijn moeder (wat een held!) 'we rijden er nu heen'.

Toen we aankwamen reed de trailer net weg, naar de slacht. Mijn moeder is uit de auto gesprongen en heeft ze tegen gehouden, heeft het deurtje van de trailer open getrokken en mij naar binnen geduwd. Daar stond mijn grote vriend met trailer angst, en ik was er niet voor hem geweest. Ik kon nog fluisteren dat hij niet bang hoefde te zijn en dat was het dan.

Ik moet er nog van janken. De eigenaar, overigens verder een heel lieve man, had mij willen beschermen tegen het verdriet en in zijn stomheid besloten mij niets te vertellen. Hij kon niet zo goed dealen met emoties. Was gedaan met de beste bedoelingen, maar ik heb mijn spullen gepakt en ben er nooit meer terug geweest. Dit kan ik hem niet vergeven, nooit.