Bokt.nl

x_moontjuh_x schreef:

oeii lau geen pijn gedaan ?
Olympia niets ernstig hoop ik ?

x_moontjuh_x schreef:

oeii lau geen pijn gedaan ?
Olympia niets ernstig hoop ik ?

Olympia schreef:

Vandaag is het precies 3 jaar geleden dat Olympia het leven heeft moeten verlaten. Ik kan me het nog als de dag van gister herinneren, terwijl er in die 3 jaar heel veel is gebeurd. Heel veel up´s en downs. In het begin van haar dood heb ik het allemaal weggestopt, ik wilde gewoon niet geloven dat ze dood was, het was niet eerlijk. Zo heb ik ongeveer 9 maanden mijn kop in het zand gestoken, totdat ik s´nachts over Olympia ging dromen, dat ik haar ergens achter liet. Deze dromen kwamen standaard elke nacht terug. Toen begon er bij mij iets te beseffen dat het zo niet langer door kon gaan. Ik moest het gaan verwerken, Olymp kwam echt niet meer terug en ik werd er alleen maar verdrietiger van. Zo heb ik een paar drastische zaken omgegooid. Ik ben weggegaan op de manege waar ze stond en heb een bijrijdpaardje gevonden, een superschat van een paard. Het deed mij goed om weer iets vast te hebben. Na een anderhalf jaar ben ik met haar gestopt, omdat ze ging verhuizen. In die tijd ben ik met dit paard nog terug geweest naar de stal waar Olymp ook heeft gestaan, dit was heel raar en heel dubbel, alles kwam weer terug… Na het stoppen van Rashida, kwam het stukje gemis weer keihard terug.. Al snel had ik gelukkig weer iets anders, ik ging in de manegelessen rijden en ergens anders. Op de manege had ik meteen een vast paard Pipo. Op die andere stal ook, maar dit paard stond te koop en was na een paar maanden ook verkocht. Ik richtte mijn aandacht op Pipo, 1 uurtje in de week, dat was altijd een groot plezier, totdat Pipo steeds minder zijn best ging doen in de lessen en er eigenlijk steeds slechter uit ging zien… Wat mijn grootste nachtmerrie was, gebeurde toen, Pipo werd verkocht. Toen kwam dat heel hard aan.

Dit is nog niet zo lang geleden en vanaf die tijd denk ik weer dagelijks aan Olymp. Niet 1 of 2x per dag, maar meerdere malen. Gelukkig is het niet meer zo als ik aan Olymp denk dat ik aan haar laatste dagen moet denken dat ze zo ziek was, ik kan nu ook aan de leuke dingen denken, maar dat neemt niet weg dat het heel moeilijk is. Het gemis is heel erg, voor mijn gevoel heb ik haar dood wel verwerkt, maar dat stukje gemis.. Dat is iets wat blijft. Misschien heeft het ook met de tijd te maken, omdat je toch onbewust er vaak aan denkt dat het alweer 3 jaar geleden is. Het is ook allemaal zo raar, ik had nooit durven denken dat Olymp mijn paard zou worden, al zouden ze mij een miljoen geven. Ik zou geen stap op dat paard verzetten, riep ik altijd, misschien dat het daarom ook heel speciaal is dat het toch mijn eigen paardje is geworden. Olymp was een draak toen ze net werd ingereden. En soms was het nog best gevaarlijk ook, 1 mm verkeerd zitten en je werd gelanceerd.

Afgelopen maandag belde ik mijn beste vriendin op, met haar leasde ik Olymp samen van de manege, we praten heel vaak over Olympia, maar de laatste dagen meden we het onderwerp, maar die avond kwam het weer ter sprake, dat het alweer 3 jaar geleden is dat ze het leven heeft moeten verlaten voor een vreselijke ziekte. Dat het allemaal zo raar is gegaan. We hebben daar bijna een uur over gesproken, En we hebben dan ook echt alle leuke herinneren opgehaald aan haar, de buitenritjes op haar, vriendin op Olymp en ik op een paardje die ik voor iemand moest rijden en samen naar buiten, gewoon lekker uitwaaien, altijd waren we met zijn drietjes, we hadden allebei wel vaste dagen, maar we waren er om elkaar te helpen. Samen poetsen, de een rijden en de ander keek toe, zo ging dat 10 maanden lang. Dit is iets wat we allebei heel erg missen.

Het gekke is van het hele verhaal, ik vergelijk geen enkel paard met Olymp. Het is nooit als ik erop zit van : Hmm dit deed Olymp niet of dit deed Olymp ook.. Ik vergelijk het ook nooit met elkaar. Terwijl dat stukje gemis er toch is…

(Ik moest dit echt even kwijt… )