Niet lachen oké Oh en is t een beetje goed zo? Interview over liefde. Het was een koude herfstdag. De wind loeide om het huis en binnen zaten we lekker warm op mooie zwarte leren banken. Ik zat tegenover Robin. Robin is een 14-jarig meisje. Ik vroeg haar wat dingen over liefde.
Mijn eerste vraag was hoe zij tegen het begrip liefde aankeek, wat was liefde in haar ogen? ‘Liefde is voor mij dat het van twee kanten komt en dat je het gevoel hebt dat je echt iets betekend voor een bepaalde persoon.’ Een mooie en ook duidelijke omschrijving! Voorzichtig nam ze een slokje van haar warme thee en ik stelde haar de volgende vraag. ‘Liefde voor een bepaalde persoon, kan ik daaruit opmaken dat je niet geloofd in liefde voor dieren?’ Ze vertelde toen dat ze wel geloofd in liefde voor dieren, maar toch meer geeft om mensen. Waarschijnlijk is dit een uitspraak die voor heel veel mensen geld. Ik vroeg haar om te beschrijven wat liefde voor je dieren in haar ogen betekend. ‘Zorg en aandacht,’ antwoordde ze daar op, zonder enige twijfel. ‘Wanneer jij ze zorg en aandacht geeft, liefde dus. Zullen ze je ook liefde terug geven en bouw je een band met ze op en dat is echt geweldig!’ vervolgde ze haar antwoord. Ik knikte instemmend, ik zou precies hetzelfde geantwoord hebben op deze vraag. ‘Mooi gezegd’ antwoord ik. Er valt een kleine stilte, een adempauze en beide drinken we onze thee. ‘Zou je een dier opgeven voor een mens?’ vraag ik haar, na de korte stilte. Ik zie haar nadenken, ze twijfelt. ‘Nee,’ antwoord ze en ze verteld me dat ze nooit een dier op zou geven voor een mens, maar andersom ook niet. ‘Ik kan gewoon geen keuze maken daarin,’ ‘Maar je zei eerst dat je meer liefde hebt voor mensen?’ Ze knikt en zegt dat het wel zo is, maar ze toch niet kan kiezen. Een beetje een vaag antwoord, maar het lijkt me beter om op iets anders over te schakelen. ‘En hoe staat het met jou liefde?’ vraag ik haar, om even van onderwerp te wisselen. ‘Niet zo boeiend,’ antwoord ze en in haar ogen zie ik dat ze iets voor me verbergt en zeg haar dat. Volgens haar had ik het mis en was er echt niets in haar liefdesleven, maar volgens mij heeft ze wel degelijk een oogje op iemand! Ik vraag nog eventjes door maar er komt niks meer uit. Ze houdt zich vrij gesloten wat betreft haar privé-leven. ‘Wil je verder nog iets kwijt over de liefde?’ probeer ik nog voorzichtig. Het lijkt wel een magisch woord. De woorden beginnen te komen en ze verteld me dat ze eigenlijk smoorverliefd is op een jongen uit haar klas, maar dit gevoel is niet wederzijds. Een typisch geval van liefde van één kant. Zeer vervelend en pijnlijk, maar er valt niks aan te doen. ‘Meer wil ik er niet over kwijt,’ zegt ze als ze daarmee klaar is. Ik kijk op mijn blaadje of ik nog meer vragen heb, maar die zijn er niet meer en ik weet ook niet echt meer iets te bedenken. ‘Oké, dit was het dan wel,’ zeg ik, na een korte pauze. Ik bedank haar voor het interview, krabbel nog een paar laatste aantekeningen op en verlaat dan rustig de kamer om de antwoorden te gaan verwerken tot een verslag.