Geplaatst Ik wilde jullie niet laten schrikken met de titel hoor, nouja, stiekem wel.
Al sinds het begin dat ik Raymond verzorg (februari 2015) heb ik ons doel vast gezet; samen op buitenrit, het erf af. Een heel jaar hebben we getraind, ups en downs, en vandaag is het toch echt gebeurd! Er lag ijs op het water en een fris briesje, maar dat liet deze topper niet merken hoor!
Het wordt een lang verhaal, ik kan het ook niet echt kort omschrijven, ga dus goed zitten en lees mee!
Vandaag zouden we om 11:15 de manegeles in gaan, ik rijd wat manegelessen met mijn GVR mee omdat er behoorlijk wat dingen zijn die hij spannend vindt in groepslessen; ideaal dus! Ik stond hem rustig te poetsen, massageborstel, roskam, even de benen moddervrij maken, toen ik mijn instructrice hoorde vragen of ik bijna klaar was want we gingen op buitenrit. En ja hoor, aan de ene kant voelde ik mezelf helemaal gespannen worden, maar aan de andere kant was ik ontzettend blij! Met hartkloppingen in mijn keel heb ik na de roskam en een harde borstel de glansborstel over hem heen gehaald en begon ik te zadelen. Er spookte van alles door mijn hoofd; 'Gaat dit wel lukken?' 'Gaat hij mijn spanning niet te veel over nemen?' 'Straks gaat hij aan de kletter...'
Ja, ik was behoorlijk gespannen, spanning van opwinding en gezonde angst door elkaar
Eenmaal klaar mijn cap op en rijlaarzen aan, aansingelen en een naar het brede gangpad; waar moest ik gaan opstappen? "Chantal, je kan met Raymond beter gelijk in de buitenbak stappen, anders moet je straks door de gang naar buiten rijden en stoot je, je hoofd!"
Zo gezegd zo gedaan, vader hield paard vast, ik geef mijn been een zwaai (had geen krukje buiten staan en hij is zeg maar 1.82 hoog
) en ben met een ietwat hard klapje in het zadel beland, klaar om te gaan. Paard was wat onrustig door de andere pony's die wat fris waren, maar eenmaal op gang liep hij netjes achter de leider aan.Hebben een stukje gedraafd, wat ik eerst nog spannend vond en daarna al niet meer, en gingen op de verharde weg weer stappen. Na wat obstakels die de andere pony's behoorlijk van streek maakten (Raymond bleef een redelijk coole kikker, trots!) kwamen we aan bij een stukje land, nouja, het was zo'n 300x300 meter groot dus het was niet zo klein, en racete de pony van mijn zusje opeens mij en de anderen voorbij. Voordat ik mijn paard ook maar kon omdraaien schoot die van mij de twee pony's achter na. Het eerste wat ik schreeuwde was: "MARISHA!" Een ontzettende bange golf ging door mijn lichaam toen ik mijn zusje hoorde gillen (achteraf gilde ze omdat ze dacht dat haar pony recht op een slootje af ging, maar die zat er niet). Op volle snelheid zijn we zo'n twee rondjes over het land gesjeest, en eerlijk; ik was banger dat mijn zusje zou vallen dan dat ik zou vallen. Ikzelf kan me wel rustig houden, omdat Raymond wel vaker rare fratsen in de bak heeft uitgehaald en redelijk makkelijk terug te krijgen is. raymond was uiteraard wel sneller dan de twee Haflingers en haalde ze met volle pret in, ik was rustig en zei de hele tijd 'Holaaa..." en "Ho maar...", hij ging terug, naar een ren galop die ik zelf onder controle kon houden. Tot mijn zusje en de ander me weer voorbij schoten en op het landweggetjes af gingen. Mijn zusje stuurde haar pony naar de hoek van het land en belande met een gilletje in het bewerkte land. Die van mij nam nog een rare, brede sprong richting de twee pony's, die me aardig uit balans haalde, en bleef abrupt stilstaan bij de andere twee pony's.
Met een zwaai gooide ik mijn benen uit het zadel en greep Ray bij de teugels, mijn zusje zat half gillend op de grond van de pijn, helemaal in elkaar gedoken. De twee begeleidsters (die wonder boven wonder bij elkaar wisten te blijven) kwamen snel aangereden en sprongen ook van hun paard. Mijn zusje kon haar pols niet bewegen en toen een van de begeleidsters een EHBO controle deed heb ik haar pony gepakt, welke rustig stond te grazen, en die aan de andere begeleidster gegeven. Mijn zusje kon niet knijpen met haar linker hand en ze had een snee in haar pols. Iemand van stal gebeld die elk moment met de scooter kon komen, mijn zusje kon niet verder. Eenmaal weer in het zadel geholpen hebben we met een vervangende ruiter de rit afgemaakt, Raymond was weer ontzettend braaf en makkelijk te rijden.
Hij had geen enkel kwaad in de zin op dat veld, hij wilde gewoon gaan, en was daarna weer zo makkelijk onder controle te krijgen.
De rest van de rit was hij ontzettend braaf, waar andere paarden wat dribbelig langs gingen hoefde hij alleen maar te snuiven. Braaf paard!
Eenmaal weer op het erf zag ik net mijn vader en zusje het erf af rijden, raampje ging open en mijn vader zei: "We gaan naar de dokter, foto's maken, ga jij hem nog maar even rijden, ik haal je straks op. Zo gezegd zo gedaan. Paard was erg gespannen, bleef in het begin de hele tijd hinniken naar zijn stalmaatje (echt zijn soulmate; Ufo, die staat bij hem in tweespan) die vrolijk terug ging hinniken. Altijd wanneer ze dit doen moet er iemand een Twitter opmerking maken, ze tweeten namelijk altijd met elkaar
Aandacht er weer bij, buitenteugel strak, binnenbeen er aan en binnenteugel naar binnen en draven. Na zo'n tien minuten zat ik weer glunderend op mijn reus. Hij liep beeldig!
Na een aantal rondjes in draf, even wat doorzitten, wat figuren en wat schakelen, zette ik hem in de hoek in de galop. Wat eerst niet mijn bedoeling zou zijn geweest vandaag, hij had me namelijk best wel afgeschrikt met de ren galop op het veld. Maar ik ben ontzettend blij en trots dat ik het wel heb gedaan, hij liep beel-dig! Onderhand er onder, voorwaarts en lette alleen op mij, zo willen we het hebben 
Na een ontzettend lekkere training nog even lekker uitgestapt en mijn peerdje uiteraard helemaal verwend! Topper!
Zusje had inmiddels foto's gemaakt, het was erg onduidelijk maar wel gebroken. Gelukkig wilt ze na het revalideren wel weer gewoon gaan rijden, of we makkelijk langs dat veld gaan is nu nog de vraag, maar dat is me nu geen zorg.
Ik heb een van mijn grootste doelen voor 2016 gewoon afgerond, al ging het niet helemaal soepel, mijn paard heeft ih vermaakt, is geen enkele keer heftig geschrokken en was braaf als ik hem suste.
Sorry voor het lange bericht, maar ik ben gewoon zo ontzettend trots op hem
, op mijn zusje die op dit moment hulp krijgt voor het douchen met gips 
, en op mezelf, omdat ik dat inmens grote dier onder controle heb gekregen en een van mijn angsten en wensen heb waargemaakt 
, wat nu absoluut geen angst meer is, een ongeluk kan gebeuren, en ik heb pech dat dat gelijk de eerste keer gebeurd, maar dat schrikt me niet af!Doei bokkers!
). Hij heeft trouwens wel met andere ruiters in de les gelopen maar er zijn weinig mensen die er op durven, hij loopt alleen met iemand anders als ik niet kan. 
