Ik zet dit met trillende handen neer, maar toch met enige trots.
Ik ga naar een zorgboerderij, omdat ik thuis nie de aandacht krijg die ik nodig heb, ivm veel problemen. Ik noem ze pleegouders, zijn ze officieel niet, maar dan kun je alles uitleggen.
Ook hebben ze paarden. Kleine, kleine rassen, dartmoor, shetlanders, en 2 grotere, een paard, kwpn, en een E-pony sinds kort.
Nu heb ik lang niet gereden, omdat ik altijd zei dat ik te zwaar was voor Heros. [Hij is inmiddels 21 jaar
en word nooit bereden] en zij hadden de moed opgelegt, Heros zou weggaan, er werd niet opgereden, hij kan een beter tehuis krijgen. Maar ik ben mijn hart verloren aan hem. Het is zo'n heerlijk mannetje, zo'n lief, maar eigenwijs karakter. Maar onder rijden zo lief.
Ook heb ik een jaar op paardrijles in de manege gezeten, maar nooit wat geleerd. Mochten hooguit een rondje draven, rest stappen. Dus mijn houding is VRESELIJK!
Dat is inmiddels ook al 6 jaar geleden.
Maar met grote moed ben ik weer op zijn rug gekropen. En lekker gestapt, beetje gedraafd, en soms een klein galopje. Vooral gestapt. Weer beetje gaan wennen en hij ook. En hij blijft als ik weer ga rijden.
Maargoed, genoeg gezegd, hier de foto's.

uhmm. tsja..

Moet een stap voorstellen.. Die kapstokken

Een drafje.. Wat een houding, om van te huilen




Dik rood gezicht van inspanning, maar een grote glimlach van geluk
Maar die voeten

Tsja, slechte fotograaf, slechte camera.. wat wil je nog meer?
Commentaar kan ik tegen..
En ik wil het gewoon weten. Ik ben dik, maar te dik?
Het is de bedoeling meer te rijden. De bedoeling
, maar kan dit? Houding moet aan gewerkt worden, maar plezier voor paard en mij gaan voorop

Je hebt toch een aantal dingen overwonnen, waaronder jezelf!
Maargoed, daar vraag ik natuurlijk ook zelf om als ik foto's hier neerzet, dan kan iederen de mening geven

