Geplaatst Ik rij alweer 2 jaartjes op een Friese merrie. Het is een schat, maar ze heeft pit en absoluut haar streken. Toen ze twee jaar was heeft ze een ernstig ongeluk gehad. Ik zal je de details besparen maar haar hele hoef lag er bijna af. Ze was met haar voet in een graafmachine terecht gekomen.
Wonder boven wonder is ze er helemaal bovenop gekomen. Ze heeft echter wel bijna jaar lang haar linkerkant ontlast, waardoor ze nu ontzettend stijf is en verkeerde bespiering heeft gekregen. Met rijden ben ik dit nu weer 'recht aan het trekken.' Door de dierenarts is ze genezen verklaart, ze heeft geen pijn meer volgens hem.
Ze vind veel oefeningen wel erg moeilijk. En dat is het hem nou juist...ik vind het moeilijk om te merken wanneer ze het echt moeilijk vindt of wanneer ze er gewoon maling aan heeft. Ik ben echt een ruiter die eerst de fout bij zichzelf zoekt en niet snel aan onwil van het paard denkt. Ik denk al gauw...het zal wel komen door het ongeluk of 'ik geef de hulpen vast niet goed.' Dit verhinderd mij om haar af en toe echt goed door te pakken. Ik wil haar geen pijn doen of overbelasten, maar ik heb inmiddels wel gemerkt dat ze ook best vaak ouwehoert. Ze heeft door dat ik niet altijd even streng voor dr ben als we moeilijke oefeningen zoals wijken etc doen. Toen ik haar laatst even goed doorpakte kon ze het in 1x wel! Maar soms merk ik ook echt dat het geen onwil is, maar onkunde.
Herkennen jullie dat? Dat je misschien te lief bent voor je paard en eerder denkt 'ik zal het zelf wel fout doen.' Ik heb overigens 1x in de week prive les en mijn instructeur zegt ook dat ik best wat strenger mag zijn. Maar ik vind het toch lastig!
