Gezien we graag het aangename aan het nuttige koppelen, hebben we luie activiteiten als bijkletsen, slapen en ronddrijven in een bubbelbad gecombineerd met enige dril in het zadel en langs het paard. Dit topic gaat uiteraard enkel over dit tweede, over “meer dansen met je heup!” en “je benen open tot je doormidden begint te splijten!” zoals HC dat zo mooi plastisch kan roepen.
Zitles dus. Wat was de bedoeling? Voor Tess was dat de kennismaking met een andere en voor haar vrij nieuwe rijstijl op een Malibaud Randonnée zadel. Over de manier van rijden is op de bovenstaande website meer te vinden. Over het door Sadko G. Solinski ontwikkelde zadel en de bijhorende rijstijl is op Bokt ook al redelijk wat geschreven.
In het kort: de boom is een moderne versie van een Mc Clellan cavalerie zadel. Zowel het zadel als de rijstijl zijn ideaal voor een combinatie van het gymnastisteren van een paard in de rijbak met lange buitenritten. Het is een voor het paard erg comfortabel zadel en het biedt de mogelijkheid om duidelijk te communiceren via je benen en je zit, en is dus geschikt voor ruiters die zonder beperking vooraan (zonder bit, zonder teugels..) willen rijden.
Ikzelf rij al een tijdje met een Randonné en heb nu kunnen kennis maken met het delicatere broertje van dit zadel. Om met het gymnastiseren een stap verder te gaan ontwikkelde Solinski de Malibaud Ecuyer, een hogeschoolzadel op basis van een ‘Selle-a-piquer of Selle Bravante’ (een historisch oorlogs-zadel) dat toch ook nog prima op terreinritten te gebruiken is. Ik noem het delicaat omdat je in dit zadel zo gemakkelijk met je evenwicht, gewicht en beenhulpen kan spelen dat je zonder te weten waar je mee bezig bent een gevoelig paard helemaal in de knoop kan rijden.
Met evenwicht, gewicht en beenhulpen spelen is op zich, voor de ruiter, echter helemaal niet gemakkelijk en het besluit uit deze kennismaking is dan ook dat dit soort zadel een droom is, maar enkel mits een goeie instructeur die je tot op de centimeter van je eigen lichaam bewust kan maken.
HC heeft geen rijschool of iets dergelijks, en de paarden zijn geen lespaarden. Om iets bij te leren rennen we dus gewoon roepend (en hijgend) door het landschap, twee te voet, één te paard, en dat op de manier die de paarden gewend zijn, zonder hoofdstel aan een leidtouw. Het grote voordeel hiervan is dat de ruiter alleen maar bezig kan zijn met de zit, gezien er geen teugels zijn om mee te knoeien.
Een heel verhaal, nu maar wat foto’s:
Tess_ op Sancha met een Malibaud Randonnée zadel. Even wat instructies over de juiste houding bij de start (nee ze krijgt niet van de stok


En dan rennen maar! Een heel eind bergop, waarna de fotograaf even wat piepte in de longen en wat achterop raakte.

Ik ben terug bijgedraafd met de camera en stoom uit mijn oren. Het is verrassend warm (rond de 20°)


Iedereen opgewarmd! Tess_ heeft er plezier in en Sancha zet een ontspannen drafje in.

Tot slot de hele berg weer af en naar huis.

Deze foto’s zijn van Tess_ . Haar beurt om te rennen. Ikzelf zit in het Malibaud Ecuyer zadel, op Capricho. HC moet nog even meneer zijn haar goed leggen en dan gaan we op wandel.

Hoewel iets te groot voor mij zit het zadel fantastisch. Een stop en weer vertrekken. Capricho is hier even niet bij de les, die had een merrie horen hinniken. Ik probeer hem wat bij te sturen met de halsring maar doe dat hier fout. Met de halsring mag je eigenlijk geen constante druk geven, die dient voor korte duidelijke signalen.

En hier een kleine afdaling waarin iets ingewikkelds gebeurt met de benen van Capricho omdat ik hem per ongeluk tegengestelde hulpen geef, zowel met mijn benen als met mijn gewicht en de halsring, en hij zo lief is dat toch uit te voeren. HC kan dit beter uitleggen, maar samengevat: er is nog veel te leren..


Lol op de knol (en er naast) en leerrijk tegelijk

