Nu verlies ik vrij regelmatig mijn beugels (tot ergernis mij en van mijn instructrice). Als er bokpartijen zijn, zijn het eerder gevaarlijke projectielen dan een steun voor mij. Ik bedoel, ik raak die dingen gewoon kwijt en dan flapperen ze toch wat hoog rond! Toch ben ik nog niet van een paard afgedonderd omdat ik mijn beugels kwijt ben (wel om andere redenen natuurlijk
) ook niet met bokpartijen of wegspringen ofzo.Galloperen (en draven) zonder beugels is super voor je zit en geeft me best wel een leuk gevoel en wat spierpijn de volgende dag... maar om nou te beweren dat je daar een "ware atleet" voor moet zijn?
Overigens is het contact met mijn paard beter zonder dan met.
Wat is jullie mening hierover: Ben ik een ware atleet(zeg ja!) of vinden jullie het ook onzin zoals mij. Hoe ervaren jullie het verschil tussen met en zonder rijden?


maar ze heeft het ondertussen al opgegeven om er nog iets van te zeggen. Ik blijf volharden in mijn fouten (denk nu niet dat ik ze om de vijf passen kwijt ben hoor, maar toch wel een keer of twee per uur

nogwel, die ze hadden opgebeld voor advies. Het ging over Maria van Bourgondie die van haar paard was gevallen en waarom een bepaald standbeeld geen stijgbeugels had. Daar kwamen deze stelling in voor. Grote vaagheid dus! Maar ik wou even weten of jullie hetzelfde dachten.
