Zep schreef:Wat ik persoonlijk tegen heb op veel "fanatieke classici" om het maar zo te noemen, is dat zij van mening zijn dat er maar één weg is, waar niet vanaf geweken kan worden. Oogklepmentaliteit vind ik dat. Over het algemeen zie je bij de mensen die op een serieuze manier trainen in het systeem dat door Sjef en Anky ontwikkeld is, dat zij wel openstaan voor wat anders, omdat ze proberen de verbanden te leggen. (ze moeten wel, want ze moeten continu hun eigen rijmethode verdedigen...) Dat is ook eenvoudig te verklaren, want meestal hebben die mensen om moeten schakelen van het ene naar het andere systeem. Daarmee vallen automatisch all overeenkomsten op (en dat zijn er me toch een boel...) Het gros van de fanatieke classici (ik zeg niet alle, maar veel) griezelt van de gedachte dat die neus eens achter de loodlijn zou komen, en daar houdt dan verder alles op.
De klassieke rijkunst, door diversen (oa mijn persoonlijke favoriet, Francios R DlG) is door al zijn eeuwen heen (2500 jaar dus!) feitelijk niet veranderd.
Dat heeft natuurlijk wel zijn redenen. Je zou kunnen denken dat wat de klassieke rijkunst is, de geperfectioneerde, gestroomlijnde manier van africhten is. Ik neem aan dat je het hiermee met mee eens bent?
Het is dus zeer zeker geen oogkleppen-mentaliteit, maar de uitgekristaliseerde ideeen die begonnen zijn bij Xenophon.
Overigens is het zeker niet zo dat de "fanatieke classici" gruwelen van een neus achter de loodlijn. Daar schrijft EvLoon vaak over. De klassieke rijkunst is gebaseerd op het ongedwongen.
Manuel.