Geen van onze eerdere paarden heeft het ooit gehad, maar onze Hercules is (grote, stoere pantoffelheld die hij is) panisch op onbekend terrein. Dat komt omdat hij vreselijk leunt op andere paarden en het een poos heeft geduurd voordat hij zijn veilige-kudde-drang kon loslaten. Hij is onderhand zes jaar, maar toen hij nog niet zo lang onder het zadel was bestierf hij het bijna, heel zielig. Ook voor mij trouwens, want liep hij thuis en in de les de sterren van de hemel, na het oog in oog staan met een kip op het wedstrijdterrein was het hommeles en moest ik alle zeilen bijzetten om uberhaupt te blijven zitten.
Zo heeft hij trouwens maar twee proeven echt 'verpest'.
Eén daarvan was tijdens een keuring, die buiten gehouden zou worden. Zonder overleg werd het gebeuren naar binnen verplaatst en indoor was mijn pas zadelmakke held nog niet geweest. De ring was veel te klein en ik was blij dat hij nog normaal kon rondlopen, al waren de oefeningen dan totaal niet op de bordjes enzo. Hij had tenminste nog zoveel vertrouwen in mij dat hij het zonder bokken, gillen en wegspurten volbracht. Echt heel braaf, want na de proef heeft hij twintig minuten staan natrillen, de ziel. Als de organisatie ooit weer zo slecht is als ik met zo`n (geestelijk) jonkie moet starten, dan denk ik dat ik de beurt maar laat overgaan. Hier had hij namelijk niks aan.
In oktober 2004 was hij nog één keer weer zo panisch (het was hetzelfde terrein als die 'van-de-kip' en hij heeft een goed geheugen)... Bekenden van mij herkenden Herc niet eens als onze brave, Groninger ruin (heb jij nou voor een stress-WPN`er bij je? Nee dus). Ik ben anderhalf uur voor mijn proef al gaan longeren, NAAST de kippenren (onder het mom van: ga de confrontatie ALTIJD aan), daarna hebben we een half uur gestapt en toen zijn we gaan losrijden tussen de andere paarden. Weer een drama, want juist op de momenten dat hij super nageeflijk liep schoot hij bokkend en gierend weg
.
In de proef is er niets fout gegaan en liep hij dankzij al die adrenaline juist super. Gevolg: eerste (en twintig boze papa`s die het schande vonden dat zo`n knettergekke reus met zo`n luie student voor de dochters met de dure pedigrees eindigden - en één breed grijnzende papa; de fokker & eigenaar van Herc & de vader van die 'luie student').
In april van dit jaar ging het formidabel tijdens de clubkampioenschappen. Herc was dan ook op eigen terrein en mijn vader had die ochtend al gemend voor de kampioenschappen (voortaan gaan we met Herc voor de wagen op concours, wordt hij zeer relaxed van!
). Hij werd eerste met 201 punten (onderling dus hè). Maar het heeft veel voorbereiding gekost: ik heb bij wel vijf kennissen in de bak gereden, dit voorjaar.
Ik blijf veel oefenen om hem omgeving-proof te krijgen. Ondertussen kan ik rijden tussen koeien, ezels, geiten, honden, katten, schapen, eenden, kippen (jaja) en andere paarden (verkeer heeft hij nooit eng gevonden). Maar dat heeft veel tijd gekost en ik denk dat we de eerste 10 wedstrijden van onze officiële startkaart in 2006 kwijt zijn aan Herc-moet-aan-de-situatie-wennen. Ik moet hem dus ook over-zelfverzekerd rijden, bijna brutaal.
Dat geeft ook niet, want niet ieder paard is even dapper: de meeste zijn na een wedstrijd of drie wel gewend, of lopen de eerste keer al alsof ze nooit anders gedaan hebben. Tijdens demonstraties met vaandels, herrie, vuurwerk en wapperplastic moet mijn Groninger altijd voorop, maar tijdens wedstrijden doet hij het een stapje langzamer voor hij gewend is.