Geplaatst 14 mei 2005, 4 jaar en een week later, staan wij 's morgens vroeg om half 5 al buiten de tent. Ik ben gespannen. Het gaat mijn eerste klasse 4 worden en Navy heeft een los voorijzer. In de hoop op het terrein een hoefsmid te vinden, vertrekken wij van ons gezellige logeeradres (500meter van het festatieterrein) naar het Endurance-gedeelte van de Achterhoekse PaardenDagen. Ik loop via Bernard Jansen, Onno Grund tegen het lijf, hoefsmid en starter op de 120km, en hij slaat Navy's voorijzers (want beiden bleken los te zitten) weer vast. Super. Met een gerust hart kan ik toch nog starten.
"Tot zo allemaal!"
De start gaat heerlijk. Navy is relaxt en ik ben trots op mijn zo snel lerende mutsje. Al na een kilometer rijd ik haar op één hand, zo nu en dan inhouden, maar "racen" doet ze niet. Volgens mijn GPS gaan we met zo'n 15km/u in draf. Netjes dus, al zou het wat langzamer mogen. Ik rijd een hele tijd met het groepje mee waar ik in beland was, maar na een kilometer of 10 besluit ik daarvoor te rijden. Navy was nogal bang voor het grote paard van Onno, en het schimmeltje van een Duitse. Het gaat lekker. Ze loopt heerlijk en is goed te rijden. Ik heb volle vertrouwen in deze wedstrijd.
De eerste groompost, naast Onno op zijn stoere, grote paard.
Toen eten nog geen probleem was
Op zo'n 25km, 6km voor de vetgate, rijden we achterop bij Bernard. Ai, dat betekend dat we hard gaan. Navy denkt er echter anders over en begint nu pas te trekken en te racen. Inhalen dat vosje, en snel ook. Het is alsof de moter nu pas begint te draaien, en ik doe mijn best haar achter Nils te houden. Van een groom hoor ik dat we 18km/u gaan. Slik. Veel te hard, zeker voor een eerste rondje. Tot zo'n 100 meter voor de Vetgate draven we en bieden direct aan met een hartslag van 56 en een A voor de locomotie. Doordat een aantal voorgangers verkeerd gereden waren en ik direct aan heb geboden, liggen we opeens tweede.
Navy's evolutie tot "Paard zonder oren".
Vol vertrouwen beginnen we aan het tweede traject. Iets rustiger aan, wat meedraven met groepjes om het tempo rustig te houden. Ik voel aan Navy dat ze zich verveeld. Dit is ook niks voor haar; lange, lááánge wegen die allemaal op elkaar lijken, en veel berm. Ze loopt minder enthousiast en doet vervelend. Af en toe wegspringen voor spoken in de bosjes, af en toe op de rem voor dat eendje in de sloot.
Ik beken, ik was zwaar aan de pillen
Met een snelheid van ongeveer 13,5km/u op dit traject komen we aan in de tweede Vetgate. Weer direct aangeboden en een hartslag van 52 en wederom een A voor de locomotie. So far so good, we hebben er 60km opzitten en ik kan nog wel even. Nog belangrijker; ook Navy staat er nog lekker frisjes bij en zit nog vol energie.
Een uniek beeld; Navy tijdens de locomotie mét oren!
Toch besloten wat te veranderen in mijn manier van rijden. Hoewel ik het tempo hoog vind liggen voor een eerste klasse 4 wedstrijd en een tweede 100+, wil ik meer galoperen. Onze trainingen bestaan voornamelijk uit galop en ik voel aan mezelf dat ik het velen draven niet meer gewend ben. Ook Navy verliest na 60km draf wat motivatie en staat te springen om galopjes. Dat gaat lekker. Voor ik het weet zit ik alweer op 65km, waar vlak voor mijn neus een meisje van een Fjord valt. Ze is erg geschrokken en vraagt mij even bij haar te blijven rijden. Ach, dan maar wat meer draf. Kan dat arme meisje niet alleen laten.
Met het Fjorden-meisje.
Na ongeveer 9km samen te hebben gereden wil ik wil voor mezelf en Navy kiezen en galopeer aan. Het gaat heerlijk. Het gaat onwaarschijnlijk heerlijk.
Op zo'n 80km realiseer ik me wat we doen. Heel stiekem huil ik eventjes. Wat een puur geluk voel ik. Na 80km galopeerd mijn dappere meisje nog vol enthousiasme, elke pas is een bonk kracht. Die oortjes vallen bijna van d'r hoofd af, zo ver staan ze naar voren. Ik moet nog steeds inhouden, ze wil zo graag harder. Toe, mag het, baasje? Ik schiet vol, wat een heerlijk gevoel. Ik had nooit durven dromen dat we ons na 80km nog zo heerlijk voelen.
Even mijn eigen benen strekken, en ik doe weer heel eng met mij ogen
De derde Vetgate. Nu wachten we 5 minuutjes met aanbieden om even rustig de tijd te kunnen nemen om af te zadelen en te koelen. Hartslag 56 en jawel, weer een A. We voelen ons nog heerlijk.
Na een minuut of 20 in de Vetgate begin ik die 91km te voelen. Ik word moe, verlies mijn eet- en drinklust. Krijg wat pijntjes in knieën en met name mijn buik is inééngekrampt. Navy drinkt niet zo goed en de slobber wil er ook niet in. Ai, en we moeten nog een rondje..
De eerste meters van dat laatste traject, hetzelfde oersaaie stuk als het tweede traject, zijn zwaar. Alles doet pijn en alles gaat moeizaam. Maar na 100meter zitten we weer in een soepel galopje en rijden richting de eerste groompost. We gaan hard, wordt me toegeroepen. Ik kijk op mijn horloge en zie dat we de laatste 10km in een half uur af hebben gelegd. Slik. 20km/u. Even gas terug. Wat kleine drafjes naar het water-punt.
Daar gaat het mis. Ik kom even tot rust tijdens het koelen en drenken en ik zie letterlijk sterretjes. Witte springende puntjes in een zwart veld. Ik ga vallen, wat gebeurd er? Mijn grooms staan bezorgd om me heen. Er wordt van alles gezegd maar alles gaat langs me heen. Ik zie echt niks meer, voel niks meer en alles wordt slap. Ik lig inmiddels op Navy's hals en laat me maar op de grond zakken. Ik ben bang. Wat gebeurd er in Godsnaam? Met mijn hoofd tussen mijn knieën, een lieve groom die Navy soepel houdt, en wat AA-drink weet ik mezelf weer op de been te krijgen. Het koude zweet staat op mijn voorhoofd en ik zie lijkbleek. Mijn vader staat op het punt me te verbieden dat we doorrijden, maar ik doe álles om deze wedstrijd uit te rijden. We zijn zover gekomen, ik haak niet af.
Even later zit ik weer in galop. Het is nu echt zwaar aan het worden. Het saaie stuk is voor Navy niks na zo'n afstand. Ze verliest motivatie en valt een paar keer uit galop. Het doet me goed dat een rustig "kom maar" voldoende is om weer even aan te zetten tot een galopje. Maar we hebben het allebei gehad.
Het is mooi om te voelen wat een team je moet zijn op deze momenten. Als ik even geen uitweg meer zie, als die kilometers zich lijken te verdrievoudigen, doet Navy er een schepje bovenop. Als Navy het enthousiasme verliest, help ik haar er bovenop. Ik voel me zo moe, emotioneel en zielsgelukkig tegelijk.
Ein-de-lijk. Daar is het witte bordje. "1km tot finish". Nog 1km. We hebben er nu 119 opzitten. Ik ga over in stap en doe mijn singel los. Een erg rustig stapje wordt steeds kwieker als Navy, mijn geweldige Navy, voelt dat ze bijna klaar is. 200meter voor de finish roep ik "Toe maar Neef", en ze gaat nog. In een rengalop komen we over de finish en ik voel niks meer van alle pijn. We hebben het geflikt, 120km gereden.
Deze foto zal geen onderschrift nodig hebben..
Het ware Endurance; met z'n allen druk bezig voor één en hetzelfde doel..
De spanning is erg groot. De nakeuring. Ik voel dat ze nog goed is, maar het blijft dodelijk spannend. Een hartslag van 56. Ademhaling van 8. Redelijke turgor, maar iets te weinig darmgeluiden. Het voordraven. Navy heeft duidelijk geen zin meer. Maar, ik hoor een regelmatig drafje en ik weet dat ze erdoor is. En ja; weer die A..
Voor de liefhebbers; nog één keer het paard zonder oren..
Op dat moment gebeurd er van alles. Ik voel niks. Geen pijn, geen vermoeidheid. Ik zie niks, alleen mijn meisje, mijn superbeest. Ik hoor niks. Ik voel niet eens dat er tranen over mijn wangen rollen en mijn hartslag bijna 210 tikt. Ik kruip in Navy's manen en fluister zachtjes dat ze het meest geweldige paard van de wereld is.. Het gevoel wat ik op dit moment voel, is niet in letters, woorden, zinnen of gebaren uit te drukken. Ik weet zeker dat er niks mooiers is.
Al die lieve mensen die me feliciteren. Die me om mijn nek vliegen, die me kussen, die me knuffelen. Die met me meehuilen, die ook zo trots zijn, die me steunen. Geweldig. Wat een supervolk en wat een onvoorstelbaar gevoel. Bedankt lieve mensen. Ontzettend bedankt.
Een kwartier lang staar ik vol ongeloof naar Navy. Ik zit toe te kijken hoe zij haar gras naar binnen werkt en geniet van het moment. Snelheid, plaatsing, het interesseert me niks. Ik realiseer het me ook niet. We hebben 120km samen gereden. Ik en mijn meisje. Mijn meisje, die me 120km op haar ruggetje heeft willen dragen. Die geen moment op heeft willen geven. Die altijd door heeft gevochten. Mijn kanjer. Mijn nummer 1.
Navy, dankjewel. De wereld kan op dit moment vergaan, jij maakt zoveel in me los. Ik hou van je meisje.
Allemaal ontzettend bedankt voor de steun en lieve woordjes, voor, tijdens en na de wedstrijd. Ik kan niet zeggen hoe geweldig dat voelt en wat een grote hulp dat is. Dankjullie wel!
Dank aan Frank, Jorie en Jorie's Wip voor de foto's.
Uiteindelijk zijn we 2e geworden van de 10 gestarte én goed gekeurde combinaties met een onwaarschijnlijke snelheid van 14,98km/u.
Jullie zijn een geweldig team!! 
En prachtige foto's, vooral die waar je binnenkomt.. Gefeliciteerd!
