Ik rij mijn paard zolang ik haar heb (ruim 1,5 jaar) met een enkel gebroken bustrens. Ik heb daar destijds voor gekozen omdat ik nogal een ‘rommelaar’ in mijn hand was en ik haar zo min mogelijk wilde hinderen. Inmiddels rijd ik met een rustige hand dus dat is het probleem niet meer.
Mijn paard heeft de neiging om als het voor haar moeilijk wordt, vooral bij inbuigen en achterhand eronder plaatsen, het bit vast te nemen, de nek eruit te steken en te willen gaan scheuren. De momenten waarop dat ze dat doet worden wel steeds minder en ze laat vervolgens ook steeds sneller weer los. Ze maakt zich sowieso graag sterk aan de voorkant, vooral in de galop. De draf gaat al stukken beter en de stap heb ik inmiddels voor elkaar.
Nu vraag ik me af of het zinvol is om met een dubbel gebroken bit te gaan rijden, zodat ze wat meer kan spelen met het bit en daardoor misschien wat makkelijker loslaat en misschien helemaal niet meer vastpakt? En als dat zinvol is kan ik dan beter voor een bustrens of een watertrens kiezen en waarom?