Geplaatst: 05-02-05 16:36 
ruiters kijk, dan zie ik dat het gewoon standaard is om elke week les te krijgen. Ik ken zelfs instructeurs die in verband met hun werkschema ook alleen klanten opnemen die wekelijks les nemen. Met als argument dat je met een keer in de week les nooit vooruit kan komen, en dat het anders haast onmogelijk is om in te plannen. En de ruiter accepteert dat en hangt zich daar aan op, uit angst om met een langere tussentijd zijn paard naar de knoppen te rijden. Zo begint een lesverslaving.Nu geef ik zelf les in vrijheidsdressuur. Dat betekent dat ik mensen begeleid in het beleren van hun eigen paard in een tak van training die geestelijk erg veeleisend is voor de trainer, en zowel geestelijk als lichamelijk voor het paard. In feite een training dus die dezelfde eisen stelt als het succesvol rijden van gewone dressuur. En ik weet ook 100% zeker dat lessers van hun stoel zouden vallen van het lachen als ik ze zou vertellen dat als ze hun paard in vrijheidsdressuur willen trainen, ik toch echt elke week les moet komen geven om de basis te bevestigen, fouten eruit te halen en nieuwe oefeningen te introduceren zodat we op lange termijn, zeg na een of twee maand intensief lessen, waarschijnlijk de Spaanse pas onder de knie hebben. Nu zou ik mezelf persoonlijk aangeven bij het gesticht als ik dat soort zeer luceratieve plannen zou bedenken
, maar het is toch wel apart. In de gewone dressuur slikt iedereen dit soort lesdwang namelijk wel. In mijn ogen is dat wekelijks of zelfs om de zoveel dagen lessen in veel gevallen volledig overbodig. Hoe vaak heb je nu in praktijk kunnen oefenen als je elke vrijdag lest? Wat heb je nou werkelijk kunnen trainen voor die nieuwe les? En bestaan die lessen niet uit steeds herhalen van de vorige keer, gewoon omdat er nauwelijk vooruitgang is geboekt in tussentijd? Dat idee heb ik erg vaak als ik een les bijwoon. En al helemaal als ik instructeurs half schertsend tegen hun leerling hoor roepen dat ze wel een cassettebandje op kunnen zetten met handen laag, hakken uitdrukken en rug recht, omdat dat altijd fout blijft gaan. En dat is handig, want dat versterkt de leerling in het idee dat hij/zij ook echt die instructeur nodig heeft om al die fouten eruit te halen, liefst op dagelijkse basis. Maar als je als instructeur dat bij jezelf merkt, dan weet je toch gewoon dat je iets fout doet, dat de manier waarop je nu bezig bent niet tot de leerling doordringt? Dat deze manier gewoon niet werkt?
Volgens mij is dit de ideale manier om ruiters in zoverre afhankelijk te maken dat ze hun paard niet meer echt durven te rijden als de instructeur er niet bij is om ze van 'fouten' te behoeden, waardoor paarden opeens een totaal ander karakter hebben als de instructeur niet in het midden van de bak staat omdat ze het respect voor de ruiter verliezen. Wat mij zo opvalt, is dat rijlessen vaak alleen over het paardrijden zelf gaan (en het falen van de ruiter daarin). Terwijl de les in feite bijna volledig op de ruiter gericht zouden moeten zijn, en dan voornamelijk op het geven van het vertrouwen en de benodigde informatie om na die les zelf verder aan de slag te gaan. Als ik om me heen kijk, dan zie ik dat in misschien 10% van alle gevallen gebeuren. En dat vind ik behoorlijk triest.
Nu vraag ik me wel eens af, ben ik de enige die dit zo ziet?
) 
