Geplaatst Zoals daar te lezen is helemaal zonder verwachtingen erin gestapt. 1 Juni haalde ik haar op en heb ik alles kalm aan gedaan. Langzaam weer onder het zadel gebracht. Dat ging allemaal super eigenlijk. Als je eerlijk naar haar bent is het een hele lieve merrie.
Ziva is 19 jaar en heeft wat jaren stilgestaan. Daarvoor was zij niet te rijden. De vrouw waar ik haar van heb heeft haar rugzakje gesloten en mijn taak is deze gesloten te houden. Dit doen wij dus ook met liefde.
Ziva was vooral erg comfortabel in een duikende houding en dat accepteerde ik. Ik ben haar stapje voor stapje meer gaan rijden naar het punt wat we graag zien. Het is verre van perfect ik ben namelijk 4 maanden geleden met een spoedoperatie bevallen.
19 juli deed ik gek.
Ik besloot haar te starten. Comfortabel te maken op ander terrein. Ik ben een nuchtere ruiter zonder spanningen dus of het nu op een locatie of direct als wedstrijd zou zijn maakte voor ons niet uit. Dat hebben we geweten. We reden de ene winstpunt na de andere en kwamen vaak met 3 naar huis. Dat maakt ibs nu in zeer korte periode L1+8. Ik heb nu dus besloten om dit niet meer te doen. We gaan wel clinics rijden pp ander terrein. Voor nu vind ik het L namelijk het matje voor haar.
Om de 4 weken wordt ze gemasseerd en nagekeken op blokkades en of alles nog goed gaat. Dit gaat allemaal super eb ze ontwikkeld steeds beter. Ze wordt 2 a 3x per week gereden. Verder longeer ik haar of eet ze vooral lekker.
En dan hebben we nu ons stukje van gisteren.
Ik moet vooral naar voren blijven kijken. Ik reed haar bewust met een open brede hand deze gaan we nu stukje bij beetje sluiten. Ook betrap ik mezelf op soms meehangen.
We gaan gewoon langzaam aan door!
