Bokt.nl

Azmay schreef:

Ik heb er een tijdje mee gezeten vroeger en besloten toen gewoon helemaal niet meer boos te worden. Zodra ik het voel op komen stil gaan staan en niets doen of zelfs af stappen. Dan opnieuw beginnen als ik kalm ben of gewoon ophouden.
Was even lastig maar uiteindelijk steeds minder nodig gehad en nu eigenlijk helemaal niet meer.

Suzanne F. schreef:

Waar de kennis ophoudt, begint de grofheid. Op het moment dat jij niet meer weet wat je moet doen word je boos. Daarom gebeurt het met lessen ook eigenlijk nooit. Omdat je dan iemand naast je hebt die je vertelt wat je moet doen. Ik zou je dus adviseren meer les te nemen zodat je beter kan leren rijden en dus ook beter kunt aanvoelen wat er nodig is op dat moment. Probeer te leren voelen waarom je iets doet en niet alles klakkeloos aannemen van je instructrice. Doe de dingen omdat je weet waarom ze moeten. Anders kan je het nooit als je alleen bent.

miezelke schreef:

Het heeft inderdaad geen zin, straffen heeft vaak weinig tot geen effect. Paarden leggen niet de link tussen straffen en gedrag, en gaan niet denken "oh misschien moet ik iets anders doen" Het is een dier, geen mens. Het enige wat je ermee bereikt is dat je paard steeds minder en minder vertrouwen in je heeft.
Het kan je helpen hier wat meer begrip voor te hebben (voor het feit dat je paard niet als een mens denkt)., en jezelf de vraag te stellen : "heb ik het hem wel goed uitgelegd? Misschien snapt hij niet wat de bedoeling is?" Het zijn geen machines waar knopjes op staan en die je maar hoeft in te drukken Ga gerust een paar stapjes terug, en leer hem de dingen stap voor stap aan.
Probeer dan ook het goede/juiste gedrag te belonen (even teugels of beendruk eraf, krabbeltje in de nek, stilstaan,...); je zal merken dat je paard daarop veel beter gaat reageren en steeds meer zijn best voor je gaat willen doen.
En inderdaad, zorg dat je les hebt, dat je begrijpt waaróm een hulp dient en hoe je een paard iets aanleert.

Lenexa schreef:

Ik herken dit ook, zeker met rijden heb ik dit ook af en toe. Wat ik doe als ik gefrustreerd wordt is inderdaad ook stoppen met wat ik doe en terug naar stap met lange teugel. Eerst weer die frustratie laten zakken en dan opnieuw proberen. Als ik mijn frustratie niet kan laten zakken stap ik af en zijn we klaar. Aan de hand uitstappen en volgende keer beter. Zo heb ik al een keer 2 weken niet gereden of alleen zonder zadel wat stap dingetjes omdat het gewoon niet lukte wat ik wilde.

Of ze het niet snapt of niet kan maakte in mijn geval niet uit. Ze verdiend het niet om boos op te worden, in mijn geval doet mijn paard echt bijna altijd haar best en ga ik daar ook altijd van uit. Mocht het niet lukken is het mijn zaak haar dat of 100 keer te vragen of beter uit te leggen. Mijn frustratie is haar probleem niet maar de mijne. Makkelijker gezegd dan gedaan maar het lukt me bijna altijd hier aan te houden.

lichtheid schreef:

Niet denken wat zou moeten, maar voelen wat zou kunnen.

"First you go with the horse, than the horse goes with you, than you go together. Tom Dorrance"

pateeke schreef:

Heel herkenbaar. Ik weet nu iets beter op welke dagen rijden wel of net geen goed idee is. Als ik op voorhand al voel dat de kans groot is dat ik me boos ga maken tijdens het rijden, stap ik niet op of ga ik een stapwandeling maken. Of ik stop met vragen wat niet lukt en richt mijn aandacht op iets anders.

Shadow0 schreef:

Goed dat je het bij jezelf bemerkt, en als het lukt, zie het dan als een bonus dat je het met je paard merkt en dus kunt veranderen. Meer leren over jezelf is nooit weg.

Een manier die kan helpen om rustig te blijven bij het rijden is simpelweg te noteren als iets moeilijk gaat. Jij weet dan niet of je pony het niet kan of niet wil of wat dan ook, maar wat het ook is, het wil op die dag even niet. Noteren om te bespreken in de volgende les, en voor nu iets anders doen. Dan heb je het voor jezelf eigenlijk al goed afgesloten (ook al kan het zijn dat dat niet direct zo voelt): je constateert een probleem, merkt dat je er zelf niet helemaal uitkomt op dat moment en je hebt een plan om het op te lossen!
Voor die dag is dat genoeg.

Het is ook goed om te ervaren wat voor jou helpt om de frustratie weer te laten zakken. Stappen aan de lange teugel? Muziekje erbij? Juist een galopje aan de lange teugel?

Als het voor die dag genoeg is, is het genoeg. Je mag altijd afstappen! Je rijdt voor je plezier en als het niet leuk is, is dat een goede reden om er voor dat moment even mee te stoppen. Je hoeft niks.

Maar als je verder wilt kan dat ook.
Dan weer terug naar de basis. Eerst even bij jezelf: hoe is je houding? Heb je ergens in je frustratie onbewust spieren aangespannen? Ben je verkrampt naar voren gaan zitten? Dan is dit een moment om zelf weer in balans te komen, ongeacht hoe je pony loopt. Dit kan in stap of in een gemakkelijk draftempo. Misschien ook goed om dat nog eens met de instructeur door te nemen: wat is de basis voor jou? Wanneer zit jij goed in balans, hoe voelt dat?
Dan kun je een tijdje rondrijden waarbij de eis aan de pony niets anders is dan 'ongeveer de hoefslag volgen' (of als er een rare hoek is 'ongeveer een grote volte volgen') terwijl je vooral je eigen houding ervaart. En geniet ook van de beweging, want het geschommel en gehobbel van een paard is heel ontspannend als je daarin meegaat.

Dan eventueel weer terug naar de basis met je pony. Dus voorwaarts en met eenvoudige figuren, dus kleine veranderingen in het tempo, steeds voor kleine stukjes, niet teveel verwachten, en ruime figuren. Kom je in de buurt van iets wat niet lukt? Op het lijstje voor een andere keer, hoeft niet vandaag.

En soms zit het er niet in. Dan kun je even (maar niet te lang!) denken hoe dat komt. (Want het is natuurlijk goed om na te denken of er gezondheidsproblemen bij je pony zijn, of er aanleidingen van buiten zijn, of jij al met veel spanning op stal kwam. Maar soms weet je het gewoon niet, want mensen en dieren zijn niet elke dag hetzelfde, en dat is ook prima. Streep eronder, volgende keer is een nieuwe keer.)

MirandaFuego schreef:

De oplossing is kennis.
Als je precies weet waarom ze iets doen/niet doen en je weet hoe je dingen kunt oplossen.
Probeer dus telkens te bedenken, waarom lukt dit niet en wat moet ik doen om het wel te laten lukken.
En als iets niet gaat, kun je het ook gewoon even laten zitten en iets anders gaan doen, dan kun je voor de volgende keer nog even nadenken hoe je het gaat aanpakken.

Utixo schreef:

Ook ik herken het gevoel. Wel moet ik erbij zeggen dat ik het bij het ene paard erger heb dan bij het andere paard, soms heb je nou eenmaal meer een klik, waardoor je meer kunt hebben van een dier.

Ook ik stop als ik het voel borrelen, geef even lang of stap er een rondje naast. En als het echt even een paar dagen achter elkaar tegen zit, investeer ik in meer les, en ga ik 3 x per week naar mijn instructrice toe. Ik stap er dan even niet op zonder haar.

Tot nu toe ben ik van dit soort paarden alleen maar een betere ruiter geworden, omdat ik weet hoe ik mezelf moet beheersen en het op moet lossen. Het is ook geen schande om je geduld te verliezen, het is pas erg als je eraan toegeeft.

MarlindeRooz schreef:

Mag je wel even een keertje een van de shets lenen. Als je dit daarbij doet krijg je een gerichte trap richting je knieschijf. Die laat zich NIET onterecht corrigeren.
Maar het is vooral heel oneerlijk tegenover je paard. Hoe gaat het op de grond?

prugelpiet schreef:

Heel herkenbaar. Nu heb ik het gelukkig al voor een groot deel leren loslaten, want mijn paard raakt over de zeik als ik geïrriteerd wordt. Ze snapt het dan helemaal niet meer

Nu nog wel is kan ik voelen als ik me ergens aan begin te ergeren of storen. Een simpele oefening wil bijvoorbeeld niet, mijn paard snapt een simpele hulp even niet, noem maar op. Dan geef ik lange teugel, ga even stappen om er over na te denken. Waarom wil het niet, hoe vraag ik het vandaag, ben ik duidelijk in wat ik wil, zijn mijn hulpen correct en snapt ze wat ik wil? En dan gaan we weer verder. Wordt het echt niks ga ik de bak uit en rechtsaf het bos in voor een rondje stap. 'Morgen maar weer' denk ik dan.

xXutopiaXx schreef:

Ook voor mij herkenbaar... vervelende is, als ik dan probeer m'n teugels lang te laten, even te stappen of wat dan ook: probeert ie er tussenuit te peren. Rustig even stappen en nadenken zit er echt niet in...

Jessix schreef:

Zoals mijn vriendin altijd zo mooi promoot als instructrice; "Don't wish for less problems, wish for more skills"

Vroeger kon ik ook ontzettend boos worden. Nu kan ik in alle eerlijkheid zeggen, echt helemaal niet meer. Bij alles wat er mis gaat denk ik direct wat ik zou kunnen doen om het te verbeteren? De vraag anders te stellen? Welke manieren ik nog meer kan toepassen om over te brengen wat ik bedoel? En ik heb dan ook een hele rugzak vol met tools die ik kan inzetten in vrijwel elke situatie. Ik vind de puzzel nu juist leuk. De uitdaging om in harmonie met elkaar samen te werken op een manier die voor mijn paard duidelijk en prettig is.

Maar goed, jij kan nog wel boos worden, dus probeer daar een weg in te vinden. Zoek goede hulp die jou kan leren het beste uit jezelf en uit je paard te halen. En zoals al eerder als tip werd gegeven. Stop als je boosheid voelt opkomen. Neem even een pauze, tel letterlijk even tot 10 en ga dan ook bij jezelf na wat je nu anders kan doen om het op te lossen.

Succes!

Shadow0 schreef:

Ik snap eigenlijk niet dat zoveel mensen kiezen voor meer kennis als oplossing voor frustratie. Ik denk trouwens ook niet dat je instructeurs nodig hebt om hetzelfde uit jezelf en je paard te halen... het is namelijk ook prima om helemaal niet 'het beste' eruit te halen. Gewoon in harmonie genieten van de beweging kan ook genoeg zijn. (En is iets dat soms zo ver uit zicht verdwijnt bij alle prestaties en doelen dat we het bijna vergeten.)

Mindim schreef:

Oh, ik ken het. En idd ligt het niet aan het paard, maar aan mijn onkunde of mijn humeur.
Wat bij mij helpt, is een ipod met fijne muziek, dan heb ik het totaal niet en dan gaat ineens het rijden ook een stuk beter

Katyatje schreef:

Ik heb het vroeger ook vaak gehad. Tegenwoordig merk ik het sneller als de frustratie opborrelt en dan probeer ik het anders aan te pakken.

Misschien kan je proberen om makkelijkere oefeningen te rijden als je geen les hebt? Of op voorhand goed uitstippelen wat je wil, en ook een plan B maken voor als het niet lukt. Bv je wilt werken op zijgangen, lukt het niet dan ga je een rondje buiten stappen, of werken op halthouden of iets anders dat jij en en je paard super makkelijk vinden zodat je goed kan afsluiten.
En veeeel belonen, ook voor kleine, simpele dingen. Ik merk dat als ik veel beloon dat ik er zelf ook positiever van word.

Oh ja, en voor de hand liggend (al maak ik mezelf er ook nog soms schuldig aan), als je je al niet goed voelt op voorhand doe dan iets anders

Hopelijk heb je hier wat aan.

pien_2010 schreef:

Je hebt bewustzijn dat je dit hebt, en dat is het begin van de verandering. Je bent dus heel eerlijk tegenover je zelf waarvoor chapeau!

Misschien kan het helpen, door van te voren niet te veel te willen. Zodat je kunt aansluiten bij wat je paard die dag aanbiedt, je veel minder verwachtingen hebt. Doordat je minder verwachtingen hebt raak je dus ook minder gefrustreerd. Doordat je minder gefrustreerd raakt zit je veel ontspannender op je paard.

Kijk eens wat jullie beiden leuk vinden om te doen. Sprongetje tussen door, lekker buitenrit maken, met hem een wandeling maken en lekker laten grazen etc
Zodra jullie leuke dingen gaan doen→ die jouw paard als leuk gaat betitelen→ dan gaan jullie automatisch elkaar beter begrijpen en van elkaar genieten. Het komt wel goed, je bent nog jong en dan al zoveel bewustzijn over eigen functioneren

Janneke2 schreef:

Ik ben helaas een driftkop.
...een van de slechtste eigenschappen voor een paardenmeisje.

Ooit ben ik weggegaan bij manege annex pensionstal X, omdat ik stressbestendig voor 10 moest zijn.
(Meaning: dat ben ik niet en dan begin ik te borrelen en soms te koken. .)
(Tijdens het poetsen dreigt Knollie gebeten te worden door ander paard op poetsplaats, andere eigenaar gilt alleen maar 'klaar nu!'. Gillende kinderen rennen langs de bak. En juist als je iets nieuws wil doen, gaat iemand een bang paard bespuiten met een spuitbus, wat met gedoe en veel hoefgetrappel, spierkracht en gevloek gebeurt.)

Idealiter was ik daar dus non-stop bezig met 'ontspannen, aandacht bij mij, het is goed, comfortzone oefeningen' doen.
(Ik heb een ruime gereedschapskist, wat op zich nuttig is.)
Zowel voor paard als mij op gegeven moment saai en frustrerend.

"In principe moet je andere mensen/ de omstandigheden niet de schuld geven" maar ik heb het niet beter, ik had expres een gevoelig dier gekocht en ik was er op gegeven moment he-le-maal klaar mee.