Ik heb ontzettend lang nagedacht om dit bericht te plaatsen maar heb uiteindelijk toch maar besloten om het toch te doen.
Zoals je aan de titel kan afleiden heb ik een angst ontwikkelt bij het springen, omdat ik echt ontzettend graag van deze angst af wil en veel mogelijke "oplossingen" al heb geprobeerd, die dus niet hebben gewerkt, heb ik toch besloten om hier een bericht te plaatsen om te kijken of iemand van buiten af mijn probleem herkent en mogelijk een effectieve tip heeft. Ik zal helemaal vanaf het begin beginnen:
*Voor de duidelijkheid: ik rij op een manege, sinds mijn 8e jaar, op het moment ben ik 17 jaar. *
Ik was en nog steeds een ontzettende liefhebber van de springtakt in de paardensport. Ik vond het zo gaaf om over de hindernissen te "vliegen", die adrenaline te voelen tijdens een parcours, toffe barages rijden etc. Het springen ging mij erg goed af en op een gegeven moment sprong ik ongeveer klasse M. Niks was te gek.
Ongeveer 3 jaar geleden veranderde dit totaal toen ik door een miscommunicatie met de pony waar ik toen op reed kei- maar dan ook keihard ben gevallen. Ik heb aan die val gelukkig alleen een paar grote blauwe plekken aan over gehouden maar mijn vertrouwen in het springen was TOTAAL verdwenen. Ik heb toen een kleine pauze van een paar weken ingelast en vervolgens vol moed weer gaan lessen. Ik merkte al snel bij mijn eerste springles dat ik zoveel spanning had dat zelfs een paar balkjes stappen te gek was. Ik kon niet op veel empathie rekenen van mijn instructrice en ben toen al snel veranderd naar een instructrice waar ik nu nog steeds les van krijg. (Zij is zelf ook springruiter dus heeft zeker kennis en ervaring hierin

Ik heb haar toen der tijd niet verteld over mijn angst, erg dom ik weet het, omdat ik mij erg schaamde...... Ik heb toen altijd om de springlessen heen gereden of gewoon tijden de springlessen niet gesprongen vanwege redenen die ik dan verzon. Op een gegeven moment heb ik het haar toch verteld en heeft ze mij wel gelukkig weer aan het springen gekregen. Ik spring nu ongeveer BB en rijdt inmiddels ook op paarden.
Het probleem alleen is is dat ik maar niet van mijn angst af kom. Alles tijdens de springles gaat goed, inrijden/inspringen, tot dat we een parcours gaan rijden. Op dat moment komt veel spanning om de hoek kijken dat ik zelfs een beetje kortademig wordt, licht in mijn benen oftewel ERGE spanning. Op dat moment besluit ik vaak met enige tegenzin om toch te gaan springen, dit gaat vaak nog best wel oke. Maar als we de hoogte in gaan, en dan heb ik het op dit moment nog over 2/3 gaatjes omhoog, wordt de spanning zo erg dat ik besluit niet meer te springen en dan als we klaar zijn ik toch erg veel spijt heb dat ik toch niet nog een keer heb gesprongen, al is het dezelfde hoogte. Dit gebeurd iedere keer weer.
Ik heb heel erg lang nagedacht over wat mijn spanning nou inhoudt en waar ik nou precies bang voor ben. Ik denk persoonlijk dat ik toch gewoon erg bang ben dat ik weer precies zo ga vallen als toen 3 jaar geleden. Ik merk als het paard een beetje inhoudt voor de sprong dat er dan al zoveel paniek uitbreekt dat ik het liefst het paard voor de hindernis weg wil sturen en te stoppen. Zo kan je dus ook andere dingen hier aan toevoegen die misschien kunnen leiden tot vallen zoals plotselinge weigeringen of onverwacht langs de hindernis lopen. Ik merk overigens ook dat mijn angst in enorme hoeveelheid toeneemt als ik op een wat pittiger paard rijdt, dus als het paard z'n snelheid wat verhoogt er ook enorme paniek bij mij uitbreekt en dan ben ik nog niet eens gaan springen.
Ik heb erg goed al met mijn instructrice gepraat en zo hebben wij al veel dingen geprobeerd om deze angst te beperken. Zo rijdt ik eerst voor een tijd niet op de wat pittigere/voorwaartsere paarden voor de zekerheid. De angst zelf heb ik al geprobeerd te bestrijden door bijvoorbeeld rampscenario's te verbloemen met positieve gedachten, snel na een instructie als eerste te beginnen met een parcours om te proberen mijn gedachten zo min mogelijk de overhand te laten nemen en mijzelf te pushen. Nu moet ik zeggen dat dit laatste niet echt een goed idee was. Toen ik weer op het punt stond om niet te gaan springen heeft mijn instructrice mij gedwongen om 1 parcours ronde te springen. Dit resulteerde ik zo'n erge angst waar ik zelf ook best wel van schrok. Het zit dus blijkbaar erg diep. Mijn instructrice en ik hebben deze les overigens ook weer goed besproken dus geen zorgen daarover.
Ik zit nu dus op het punt dat niks eigenlijk helpt terwijl ik zo graag wil. Begrijp me absoluut niet verkeerd, hoogte maakt mij op dit moment absoluut niks uit maar ik wil gewoon weer kunnen springen met een goed gevoel zonder die enorme spanning die mij in de weg zit. Ik heb een paar "paardrijdvriendinnen" gevraagd voor hun mening maar die wisten zelf ook geen raad, er raade iemand mij zelfs aan om gewoon te stoppen met springen als mijn angst zo erg is. Dat is dus precies niet wat ik wil, ik vindt springen ontzettend leuk en wil ontzettend graag het goede gevoel van vroeger terug krijgen. Ik wil heel graag dit gevecht aangaan en niet zomaar opgeven.
Ik zal volgende week vrijdag weer een gesprek hebben met mijn instructrice maar ik dacht na enige twijfel dat het misschien ook een goed idee was om mensen van buiten af te horen of die een goede oplossing weten voor dit probleem.
Huge story, excuus, maar ik hoop dat iemand die dit leest mij zou kunnen helpen! Met ervaring of zonder ervaring in dit probleem maakt niet uit, alle tips zijn welkom

xx EsIrishGirl