
Mira is over het algemeen zeer goed bij het longeren, maar ze heeft zo'n trukje om er onderuit te komen. Ik heb haar vandaag in de uitloop gelongeerd en die is uiteraard groter dan de cirkel die mijn paardje loopt, waardoor er geen echte 'natuurlijke' omheining is rond de cirkel.
Mira gaat eerst wat aan het touw trekken (niet hard, want ze is nogal gevoelig) en dan buigt ze haar nek (alsof ze uit de bocht vliegt) en dan draait ze haar achterhand naar buiten en staat ze pardoes stil.
Ze heeft het het meeste als je haar goed aandrijft (dus haar 'erbij houden' is niet echt de oplossing) en ook altijd op de zelfde plaats.

Het probleem is dat als ze dan recht voor je staat, je totaal niets meer te zeggen hebt tegen het dier. Mira weet heel goed dat ik op haar achterhand moet staan om te drijven (heeft het boek van Klaus Hemphling jammer genoeg ook gelezen) en weet dat 'voorhand' stoppen betekent. Op die manier kan ik niet meer aan haar achterhand omdat ze, wanneer ik naar haar achterhand probeer te lopen, achteruit gaat. Meestal helpt het wel op gewoon haar wat op je jagen, zodat ze merkt dat er maar een richting is om uit te gaan (namelijk vooruit), maar soms loopt ze parddoes op de nadere hand en als het moet recht door mijn zweep heen op blijft ze gewoon achteruit lopen. ZE zit zo precies zelf een beetje vast dan. Meestal kom ik er wel uit en ik beloon haar als ze weer juist verder loopt, maar ik wete niet echt of het pure koppigheid is. Ik vermoed van wel.
Ik heb al gedacht dat het misshcien een idee is haar met een dubbele longe te longeren, dat ze wat meer gevoel krijgt in haar achterhand en dat het gemakkelijker is die erbij te houden.
Wat raden jullie mij aan?
