Dit is mijn verzorgpaard Dantes. Gister zijn we voor het eerst op wedstrijd gegaan op een manege bij mij in de buurt. We hebben nu vier keer les gehad van mijn nieuwe instructrice, daarvoor reden we nog instructieloos. Ik ben zelf nog heel groen en Dantes ook, maar we doen hard ons best

Dantes is een 9 jarige andalusiër ruin. Hij is op jonge leeftijd uit Spanje gehaald en in Nederland ingereden. Wat er precies gebeurd is weten we niet, maar ergens is er iets fout gegaan waardoor hij een tijdje niets meer van mensen wou hebben. De eigenaresse heeft hem als het ware gekregen. Ik verzorg hem nu meer dan drie jaar, en zijn vertrouwen is bijna weer op peil. Wat een fantastische paarden zijn spanjaarden! Zo gevoelig, zo sensibel, zo hardwerkend.
We hebben de F5 gereden en hebben 214 punten gehaald. Ik moet vooral werken aan het op twee teugels houden (ik wil te lief zijn in de mond), het tempo (dat ligt graag te laag en daardoor gaat dantes slingeren) en het voorbereiden van de oefeningen. Verder zit ik te weinig rechtop, ik druk mezelf achterin mijn zadel.
De foto's!
[1] Groeten

[2] Voorwaarts in draf

[3] Draf. Je ziet aan zijn beenwerk dat hij lekker op z'n andalusisch loopt, veel zwaaien, weinig rug. Ik reed te weinig voorwaarts.

[4]Dit is beter, hij kruipt er ook minder achter.

[5] En weer te weinig voorwaarts, dan kruipt hij er lekker achter.

[6] Mijn handen gaan scheef mee in een poging de mond te volgen. Verder wel tevreden


[7]Betere draf!

[8]En galopje. In galop gebruikt hij zijn rug nog te weinig, thuis oefenen we veel op het hoofd wat meer laten zakken. Ik reed hier te weinig voorwaarts, waardoor ik het hem ook wel moeilijk maakte.

[9] En stap! Blij dat hij hierin rustig bleef, stap is de moeilijkste gang, ook voor mijzelf, omdat ik mezelf vaak vast zet in het zadel.
Trots op mijn knappe vriendje

