Een plaatje, dat ontspannen overkomt, en ook nog het goede moment waarbij de combinatie het beste uit de "verf" komt.
Rijfoto's maak ik geregeld van anderen, maar wanneer ik iemand vraag om van mij rijfoto's te maken...
Verander ik in een "het wil niet"-persoon.
Zodra er iemand bij de bak komt kijken, ben ik niet meer 100% met mijn gedachten bij het rijden.
Ik verkramp in mijn houding, wat natuurlijk overgaat op Athos (mijn haflinger).
Met het gevolg: het magische gevoel is weg... Het moment dat het zo lekker gaat, verdwijnt nog sneller als sneeuw voor de zon.
Maar goed, het lijkt mij zo gaaf om mooie rijfoto's te hebben van mijzelf.
Hoe kan ik mijn gedachten leren omzetten naar "boeien dat er iemand kijkt?".
Zodat ik 100% bij het blijven rijden blijf?

Deze foto is een van de weinige rijfoto's waar ik blij mee ben.
Maar deze foto is... 1,5 jaar oud? En tijdens een training.
Met mijn gedachten ben ik hier echt bij Athos, het rijden, en de instructrice.
Wie heeft er voor mij een goeie tip?
(Of misschien herken je het zelf wel, hoe ga jij hier mee om?)
Groetjes Devica
Gek dat ik dit ineens zo kan verwoorden.
De instructrice kan wel filmen en foto's maken natuurlijk. Dit kan ik altijd overleggen. 
) en dat werkt voor mij heel erg goed! En ook gewoon zo nu en dan even pauze nemen tussen het rijden door, even een paar minuten lange teugel en gewoon 'los'.
Ookal is iemand er de hele tijd bij. Wil niet dat die ene mooie foto verpest wordt doordat ik naar voren zit, mn hakken op trek etc etc. Zucht. 