komt mij erg bekend voor. één van mijn vorige paarden, Conversano, had dit ook. Met aansingelen en opstijgen haalde hij altijd van alles uit de kast inclusief schoolsprongen en daarna was ie meestal nog vrij heftig met rijden. Toen hij is overleden is hij ook direct na het opstijgen aan een aneurysma bezweken, wat een heleboel rare sprongen met zich mee bracht toen ik er dus net op zat. ik ben toen blijven zitten, want dacht: als ik er nu af ga, kom ik er morgen nooit meer op - dan accepteert ie nooit meer een ruiter op zijn rug. Uiteindelijk zijn we toen samen gevallen en is hij overleden.
Dit heeft natuurlijk zijn impact op mij gehad. En de keer daarna dat ik op zijn opvolger moest stappen, thuis, stond ik ook bijna te hyperventileren. Ik heb het maar op een soort PTSS geschoven. En mezelf de tijd gegeven om alles te verwerken (rouwproces om gestorven paard plus de "trauma's" die ik zelf had opgedaan door zijn onvoorspelbare gedrag en dominante karakter).
Bij mij heeft het geholpen om de eerste keren iemand in de buurt te hebben bij het opstijgen, voor het opstijgen eerst paar rondes ernaast te lopen om zelf tot rust te komen. Dan op mijn gemak opstijgen, rustig blijven zitten en dan pas wegstappen. In de loop der tijd mezelf verplicht om elke keer sneller aan te singelen in de rijbaan en er niet te veel gedoe van te maken. Want dat nieuwe paard had die toestanden niet, dus die associeerde opstappen helemaal nergens mee. Dat moet je er dan ook niet zelf weer in brengen. Het is geen groot ding, maak het er dan ook niet van.
Het heeft even geduurd, maar nu stap ik weer zonder nadenken op mijn paard.
Laatst bijgewerkt door quadripes op 23-06-15 13:55, in het totaal 2 keer bewerkt