Een paar maanden geleden heb ik mijn eerste pony kunnen terug kopen. Heel erg penny, maar mijn gevoel liet me gewoon geen andere keuze

Ze is 4 jaar geleden bij mij vertrokken als grasmaaier, omdat ze een peesblessure had waarvan toen niet duidelijk was in welke mate die nog zou genezen, en ik heb toen voor mijn andere pony gekozen. Helaas, achteraf gezien, maargoed, het emotionele aspect doet hier niet ter zake. Onlangs heb ik voor de allereerste keer weer eventjes met haar gereden, en ik herkende mijn vroegere pony niet echt meer.
Er zijn een aantal "problemen" die invloed hebben op elkaar, waardoor ik eigenlijk niet weet wat een logische of handige volgorde zou zijn om ze aan te pakken. Daarom wil ik graag advies en een nuchtere kijk op de zaken vragen. Voor alle duidelijkheid: mijn bedoeling is voornamelijk om (rustige) kilometers door de bossen te maken, een beetje recreatief dressuur rijden en wat grondwerk en lange lijnen als afwisseling.
* Probleem nr 1: de peesblessure. Eigenlijk is dit geen probleem meer. Ondanks dat ze in de afgelopen 4 jaar intensiever is bereden dan ik graag had gezien, kon de DA afgelopen najaar niks raars ontdekken aan de pees. Er zit littekenweefsel, logisch, en dat zal ook niet meer veranderen. Maar geen ontsteking, zwelling, gevoeligheid of andere rare dingen. In principe is de blessure "genezen", maar het is wel iets om rekening mee te houden, en het zal ook een zwakke plek blijven. Topsport hoef ik niet van haar te verwachten (niet dat dat ooit mijn bedoeling was, ze is een haflinger, en dan niet van de luxe soort die goed in elkaar zit qua bouw), en hersenloos beginnen crossen door de bossen is wellicht ook geen slimme zet.
* Probleem nr 2: stijf, scheef, afgestompt, ... alles wat je kan verwachten van een pony die een hele tijd uitsluitend bereden is door een beginnend kind zonder begeleiding. Hier zou het logische antwoord zijn: begeleiding zoeken en trainen maar, MAAR:
* Probleem nr 3: ze verdraagt absoluut geen contact in haar mond. De tandarts komt woensdag, en haar gebit zal ongetwijfeld enig onderhoud nodig hebben. Maar ik ken deze pony, de reactie die ze toonde kan onmogelijk enkel door haar tanden komen, hier is meer aan de hand. Een belachelijk licht (eigenlijk te los) contact accepteert ze. Bij het minste dat het bit beweegt gaat ze in protest (hoofd omhoog, hard worden en weglopen), na een paar passen heeft ze zichzelf weer onder controle, maar in draf loopt ze onregelmatig door de spanning. Een mooi voorbeeld van teugelkreupel eigenlijk. Als ik de teugels volledig losgooi, loopt ze binnen een paar passen helemaal ontspannen met haar neus stofzuigend over de grond, regelmatig en rustig (in alle 3 de gangen), alles wat ik me maar kan wensen eigenlijk. Tot ik opnieuw probeer de teugels iets op te pakken, dan is het weer paniek. Het verschil is echt absurd groot. Haar reactie was ook zo slecht en fel, dat ik ernstig twijfel of het wel een goed idee is om -zoals ik eerst van plan was- weer recreatief dressuurmatig aan de slag te gaan zoals vroeger.
De vraag die ik me stel: wil ik haar eigenlijk wel opnieuw aan een bit laten wennen? Voor mij hoeft dat niet per se, en volgens mij doe ik haar er geen plezier mee. Maar wat dan wel? Bitloos? Omscholen naar western? Beide opties hebben hun nadelen.
Met bitloos heb ik slechte ervaringen met haar, we hebben vroeger wel eens geëxperimenteerd met een aantal bitloze opties, maar het gaf mij geen goed gevoel. Alsof de communicatie trager en vager was, in elk geval niet het fijne en veilige gevoel dat ik graag wil als ik met haar het bos in ga. Rondhobbelen met een los teugeltje is helemaal prima, maar als er iets zou zijn, wil ik wel dat mijn hulpen 100% efficiënt doorkomen.
Western. Tsjah, het zou kunnen. Dan zal ze alsnog moeten leren dat een bit geen reden voor paniek hoeft te zijn, maar dan is er op zn minst niet de hele tijd contact. Of wie weet is een hackamore voor ons de oplossing. Het probleem daar: ik ben een complete leek, en ik bezit niet de vaardigheden om haar in deze voor mij nieuwe stijl te helpen om weer soepel en recht te gaan lopen. Maar om nu letterlijk elke keer dat ik erop klim, een instructeur ernaast te hebben, dat is gewoon praktisch niet haalbaar. Ik kan overwegen haar weg te brengen om haar om te scholen en tegelijk ook weer los te krijgen, maar daar komt die blessure weer om het hoekje. Wil ik het risico nemen om haar vanuit het niets weer dagelijks te laten berijden? En door wie dan? Ik ken er niet genoeg van om een trainer zelf te beoordelen, en een onbekende bokker op zijn of haar woord vertrouwen is ook weer een gok. Nee, eigenlijk wil ik niet dat iemand anders haar regelmatig zou rijden.
Maar wat dan? Zelf een beetje aanmodderen à la dressuur met een los teugeltje? Genoeg conditie (want die hebben we ook allebei niet) opbouwen om een les te overleven? En wat voor les dan? Toch gewoon het bos in met een normaal bit, en kijken waar we uitkomen? Het gaat in tegen mijn principes om op een paard te stappen dat zo stijf en scheef is, zonder de directe en expliciete bedoeling om daar asap iets aan te doen. Aanmodderen is mijn stijl niet, maar het lijkt erop dat ik dat tot op zekere hoogte toch zal moeten doen.
Tenzij jullie een briljant idee hebben?
Nog een paar kleine randopmerkingen, omdat er een aantal vragen zijn die ik verwacht.
* Conditie opbouwen via longeren doe ik liever niet als ik andere opties heb. Longeren is iets dat ons vroeger een hoop stress heeft opgeleverd, voornamelijk omdat ze aan haar rechter oog staar heeft. Longeren op de rechterhand blijft ze spannend vinden, omdat ze -ondanks dat ze niet blind is- toch niet goed ziet. Het kan dus wel, maar als methode om op een rustige ontspannen manier weer conditie op te bouwen, is het eigenlijk niet geschikt.
* Ik heb met hetzelfde bit gereden als vroeger, namelijk een dubbelgebroken watertrensje. Wat voor bit er de afgelopen 4 jaar heeft ingehangen weet ik niet.