Om even aan te tonen hoe diep het gaat:
Ik ga op wedstrijd, haal mijn paard van de trailer en ik ben er al van overtuigd dat mensen langs de kant over ons zullen denken: wat zonde dat zo'n fijn paard door zo'n slechte amazone gereden wordt. Ik heb op dat moment nog geen mens gezien

In het recente verleden wierp dat zoveel stress op dat ik maar niet eens meer op wedstrijd ging!
Één van mijn nieuwe doelen heeft te maken met springen. Om dat te kunnen verwezenlijken neem ik nu springles. Een vriendin van me vroeg of ze mee mocht gaan springen. Nu zit ik al compleet in de stress omdat er allerhande irreële gedachten in me rond schieten. Zij springt L en ik ben nog bezig met puppyspringen. Ik ben nu al bang dat morgen mijn vertrouwen weg is om nog te springen, dat ik wel spring maar mezelf voor schut zet, dat mijn instructeur het interessanter vindt om met haar hoge parcoursen te bouwen en ik het grootste deel van de les voor spek en bonen sta te kijken. Alles in me roept dat het nergens op slaat maar ik zou nu al het liefst afbellen.

Idem met een lessenreeks bij een externe instructeur, gewoon dressuur, heb me opgegeven en heb heel lang getwijfeld of ik het wel zou doen, want wie wil mij nou lesgeven?
Dit zijn een aantal concrete situaties, maar zo zijn er dus honderden! Ik zou heel graag mijn gedachten leren ombuigen want dit kost tonnen energie, wat helemaal niet eens nodig is!