terpentijn schreef:Vind het er nogal van afhangen WAAROM je paard opeens stilhoudt.
Bij iets engs laat ik ook altijd even kijken (niet te lang, dat kan juist averechts werken) en moedig even met een woord en been aan. Niet met zweep (heb ik eigenlijk ook nooit buiten bij me, omdat dat juist een schrikreactie kan veroorzaken).
Stokstijf blijven staan kun je heel vaak wel lossen door het paard een stap zijwaarts te laten gaan, dan aandrijven en gaan ze meestal weer naar voren.
Als het paard daadwerkelijk gaat omdraaien (bij een snelle ben je vaak zelf niet snel genoeg om dat te voorkomen) draai ik gewoon door, om te voorkomen dat er een spurt de andere kant op genomen wordt. En dat dan wel een flink aantal keren, totdat de spanning uit de hals zakt, zeg maar.
Als het uitproberen is blijft de manenkam wel soepel, maar bij echte angst verstrakt deze en voelt hard aan.
De weg terugrijden of afstappen vind ik het paard voor dit gedrag "belonen" dus dat is iets wat ik zlf nooit zal doen... je loopt het risico dat je het gedrag er juist mee in de hand werkt.
Je verwoord precies hoe ik het aanpak en bedoel! Probeer hem idd vaak even om te draaien en dan loopt ie wel weer!
Afstappen is voor mijn gevoel belonen. Heb ik wel eens gedaan maar dan stond ie net zo goed weer stil als ik er op zat 
Mijn pony is een kruising Tinker x Fjord (eigenwijs x eigenwijs) en nu echt in de leeftijd van de puberteit. Hij is al bij me vanaf dat hij 7 maanden oud is. En ik ken hem door en door, en daarom reageer ik bij iedere situatie anders. Ik weet wanneer hij echt bang is maar ook wanneer hij me in de zeik neemt. In hoeverre moet ik mij schuldig voelen als ik hem bij het klieren een tik geef? Ik voel me er zo rot onder terwijl ik dondersgoed weet dat ik de baas moet zijn.