Na een hoop blessureleed zijn we op aanraden van orthopeed en fysiotherapeut begonnen met springen. Dit is nog niet zo'n eenvoudige opgave want meneer is een echt dressuurpaard met bijbehorende angsten voor 'alles'. Na een tweetal keren op oefenspringen te zijn geweest, waar mijn vriend eerst een rondje heeft gedaan met hem, was het nu dan echt mijn beurt om het helemaal alleen te doen. Het doel was rondkomen, het 'hoe' was wat minder belangrijk. Uiteindelijk eigenlijk een heel fijn rondje gereden, zonder weigeringen! Voor mijzelf een hele overwinning omdat ik niet echt een springruiter ben en eigenlijk pas sinds kort springles heb.
Eigen commentaar: iets meer ritme houden en wachten op de sprong.
Filmpje: https://www.youtube.com/watch?v=pznSduX6YCU