Geplaatst 
) verkeersmak en kan er alles mee. We maken vele kilometers buiten, scheuren over de zandpaden en door de bossen. Het is heerlijk. Ik ben zelf nogal een Snelle Jelle en dus is mijn paard dat ook geworden. Nooit problemen mee gehad.Tot gisteren.
Ik ga vaak alleen op buitenrit en dan hoef ik geen langzamer tempo aan te houden dan mijn eigen paard haar tempo. Josje haar tempo is best wel snel, zowel in stap, draf en galop. Kan haar in draf en galop wel langzamer laten lopen, maar het is stap dat een groot probleem is. Ze stapt behoorlijk snel door. Als ik met anderen op buitenrit ga parkeer ik haar altijd achter een ander paard of houd ik haar wat in en de andere ruiter spoort zijn paard wat meer aan zodat we elkaar in het midden vinden. Dat werkt prima.
Gisteren echter ging ik voor het eerst op buitenrit met een vriendin die een hele slome Fjord heeft en die kan aansporen wat ze wil, harder gaat die niet. Ik moest mijn tempo dus compleet aan haar aanpassen. Paardlief moest een sjokgangetje inzetten en daar had ze absoluut geen trek in.
We hebben een uur gereden, alleen maar gestapt maar thuis was ze van top tot teen bezweet.
Ze heeft zich namelijk heel erg opgewonden en druk gemaakt.
Ze probeerde vanaf begin van de rit onder het langzame stappen uit te komen door de teugels uit mijn handen te trekken en dan mooi harder te gaan lopen, door een kleine bok te geven, hoofd omlaag zodat ik echt geen kans had om die teugels snel terug te pakken. Dan kon zij mooi harder gaan stappen.
Op den duur maakte ze ook een paar rare sprongen, waardoor ik uit balans raakte en ze er lekker in harde stap/zachte draf 'vandoor' ging. Ze schoot niet keihard in volle galop weg, want dat doet ze niet, maar ook dit is niet de bedoeling natuurlijk en het is nogal irritant.
Op het laatst haalde ze een nieuwe truc tevoorschijn. Wanneer ik haar inhield, ging ze ineens vol op de rem en wilde ze omhoog komen, waarna ik haar weer been gaf (licht) en ze weer vooruit sprong met een raar sprongetje en hoofd tussen de benen waardoor ik mijn teugels weer kwijtraakte ':' .
Paar keer zette ik haar zelf halt. Als ik halt hield dan wilde ze wel stilstaan, maar niet te lang, dan ging ze met de teugels klooien... Ik bleef net zolang staan tot ze rustig stond, maar als ik dan aanspoorde om weer verder te stappen was het, bok, teugels trekken en weg in draf, hoe licht ik ook aanspoorde.
Stilstaan was dus haast niet te doen, want ik wist dat als ik weer aanspoorde tot een stap, ik weer een paar meter in strijd zou liggen met mijn paard.
Hele stukken gingen ook prima trouwens. Het was niet een constante strijd. Vaak zat dat ze mijn tempo stapte en dat er niets aan de hand was. Er waren dus echt wel stukken dat ze toegaf, brieste en zich ontspande.. Moest wel de teugels erbij houden, maar veel druk had ik niet nodig, en ze liep dan laag, want als ik dat neusje eruit liet gaan, iets wat ik normaal altijd heb, lekkere lange teugel, dan was het tempo weer zoek. Belonen kon ik haar ook niet, want dan maakte ze daar meteen weer misbruik van door weer harder te gaan.
Ik heb tot stal langzaam gestapt. Op stal heb ik nog even met haar gewandeld, want ze was kleddernat, en vervolgens heeft ze twee uur op stal gestaan met zweetdekens die ik telkens wisselde.
Maar het onoverkomelijke gebeurde toch, vandaag natuurlijk zo stijf als het maar kon. Dikke spierpijn heeft ze. Mijn bijrijdster had les, maar het was heel zwaar voor haar, dus uiteindelijk hebben we vooral veel gestapt, toch even die spieren strekken, maar niet teveel doen.
Nog steeds is ze stijf en vraag ik me af of ik haar morgen in beweging moet zetten of dat rust juist het beste is?
Ook vraag ik me af, hoe kan ik dit het beste erin trainen, die rust. Ik wil nu hiermee wel aan de slag, dat ik als ik wil, op buitenrit gewoon een slakkengang kan inzetten.
Ik heb het er zelf in getraind, dat harde. Of nuja, ze was altijd al snel, maar ik heb het altijd toegelaten. Dus het is mijn eigen schuld natuurlijk. Ik vond het ook niet erg dat ze hard loopt. Ik vond dat wel prettig, een snel paard. Maar nu besef ik me dat ik het gedrag wat ze gisteren vertoonde toch eigenlijk niet kan. IK bepaal toch wel even welk tempo we aannemen. Dat ik bepaal dat we lekker hard gaan betekend niet dat als ik wil bepalen dat we slomer moeten, ze dit niet wil. Ik moet daar dus mee oefenen.
Alleen ik weet niet zo goed hoe ik het moet aanpakken. Hele buitenritten doen met een langzame gang of alleen stukjes meepakken tijdens een normale buitenrit? Maar met dat laatste dan weet ik al dat ze met me in strijd gaat en als ik dan 'gewonnen' heb en ze rustig loopt en ik dan haar weer harder laat gaan dat zij het gaat zien als JIEHAA vrij pas en de volgende keer dat ik langzamer wil net zo vervelend is.
Maar hele buitenritten, dan heb ik elke keer een paard die compleet over de zeik is en met spierpijn te kampen heeft.
Het is ook wel een behoorlijke opgave voor een paard om onder haar eigen tempo te lopen.
In de bak gaat het trouwens prima, dan kan ik hele rondes als een slak rond wandelen, dat doet ze ook wel. In de bak luistert ze voor een volle 100% naar welk tempo ik wil aannemen, welke dat dan ook is.
Het is puur alleen op buitenrit. Dan wil ze hard. Dat vind ze leuk. Daar geniet ze ook echt van. Dat wil ik haar niet afnemen, daar geniet ik ook van, maar ik wil wel dat als ik het voor een paar meters vraag ze het gewoon doet.
Iemand ervaring of advies?
dus nu ga ik eigenlijk zelden tot nooit met haar op buitenrit.. gewoon omdat ik er zo niet van kan genieten.. Ik ben er niet bang van en verder is ze super braaf maar vind het vooral irritant, pijnlijk en gevaarlijk voor medeweggebruikers
