Ik heb mijn eigen paard, Famke, een Fries. Super lief dier en doet alles voor je. Ze is goed in springen, voor een Fries! En ze vind het ook echt geweldig!
Ongeveer anderhalf jaar geleden, toen ik Famke nog als verzorgpaard had, ben ik vervelend van haar afgevallen. De allereerste keer dat ik gevallen was van haar.
Ik was gaan springen, voor de derde keer 1m hoog! Vorige keren ging het goed, dus waarom nu niet? We hadden al veel vaker lagere sprongen gedaan. Famke is dan wel een Fries, maar springen kan ze best goed!
Dus ik in galop op de hindernis af, en Famke kwam dus niet uit.. Zij bedacht dus leuk even een meter vroeger te gaan springen en aardig wat hoger dan nodig.. En tsja, probeer dat maar eens uit te zitten (in een dressuurzadel)! Niet dus! Ik vloog echt hoog boven haar op een gegeven moment, was echt erg gelanceerd.. Dat was een harde klap! Teugels stuk, verder gelukkig niks.. Blij dat ik m'n cap op had want ik viel eerst op m'n onderrug en toen op m'n hoofd.
Ben even later af gaan zadelen, en begon toen vlekjes te zien alsof ik migraine kreeg (dat had ik vroeger altijd). Dus ik belde mijn moeder of ze me wilde komen halen, omdat ik op de fiets was en het niet zag zitten met migraine drie kwartier naar huis te fietsen. Mijn moeder was net terug van het boodschappen doen en kwam er meteen aan (twintig minuten met de auto). Ik alle spullen opruimen met mijn suffe hoofd vol pijn.. Famke op stal laten staan. Er was verder niemand op stal.
Op een gegeven moment besefte ik dat het geen migraine was wat ik kreeg.. Alles werd zwart voor mijn ogen, mijn hele zicht verdween! Ik was enorm bang.. Door middel van sneltoetsen op m'n mobiel die ik toen had belde ik mijn moeder weer in volledige paniek, dat ik niks meer kon zien. Zij zei dat ze net het terrein op reed en er aan kwam.
Ik had echt het gevoel dat ik out zou gaan, voelde mij enorm duizelig en zag niks meer. Ik hield mij staand door de staldeur bij Famke vast te houden.
Mijn moeder hielp me naar de auto en onderweg keerde mijn zich (gelukkig!) langzaam maar zeker weer terug. Toch wilde mijn moeder meteen door naar de huisartsenpost want ze vond het maar eng dat ik niks meer kon zien na mijn val.
Dus wij waren door gereden naar de huisarts,waar we voorrang kregen. Huisarts ondervroeg en onderzocht me en ik bleek niets meer te hebben dan een paar blauwe plekken en stijfheid en een lichte hersenschudding. Dat ik niks meer zag kwam dus waarschijnlijk door de harde klap die ik maakte, mijn lichaam had als het ware een blackout. Zal nooit meer vergeten hoe bang ik mij voelde! Was echt zo bang dat ik blind was geworden op dat moment!
Respect voor de mensen die het hele verhaal hebben gelezen!
Nu is mijn probleem dus..
...Ik durf amper meer te springen. Ik doe het nog af en toe wel, Famke vind het zo leuk en ik hield er ook altijd zo van! Daarbij wil ik het niet opgeven door mijn stomme angst ervoor..
Toch doe ik het nog altijd met veel angst. Terwijl ik het toch ergens leuk vind..
Ik spring erg laag, en durf het niet meer in galop. Pas geleden heb ik toch weer 1 keer in galop gesprongen, een hele lage hindernis. Hoger durf ik gewoon niet meer, vooral niet in galop. Ik ben echt bang dat het weer mis gaat, dat ik weer val omdat Famke raar springt. Of dat zelfs Famke valt.. En dat terwijl ik voorheen nooit bang was voor een spongetje..
Kunnen jullie mij helpen? Hoe kom ik over mijn angst heen? Ik wil zo graag weer met meer plezier springen en niet meer zo angstig zijn, want juist dan gaat ze raar springen.. Ik hield enorm van springen en word nu gewoon gehinderd het te doen, en dat terwijl mijn paard er ook dol op is..
Wie weet dé tip om weer het vertrouwen terug te krijgen?
Groetjes van Céline .