één van mijn paarden is nogal een zenuwpeesje. Het gaat om mijn merrie. Ze is 9, we zijn laat begonnen, maar nu sinds dik 2 jaar serieus aan het werk. We starten in het L2 (vanaf april). Op zich is het een heel lief dier, en is ze ook prima te rijden, behalve als ze dingen moeilijk begint te vinden. Ieder paard reageert daar natuurlijk anders op, maar deze dame neemt het wel erg letterlijk dat ze een vluchtdier is, zeg maar. Het begint al bij hele kleine dingetjes. In het begin kon ik met mn benen haar absoluut niet aanraken, dan ontplofte ze. Dit is inmiddels heel wat verbeterd, en ik ben nu de nadruk aan het veranderen van teugelhulpen naar beenhulpen. Hele stukken gaan al prima, dan kan ik dr echt al wat om mn binnenbeen zetten, begrenzen enz, zonder dat ze op de sjeesknop gaat, maar toch wel een aantal keer tijdens de training gebeurt dat toch. Het komt uit onzekerheid van haar, een beetje paniek, maar dan wil ze dus harder en harder en harder (tot een race-draf die overgaat in een race-galop als ik er niks aan doe). Nu ben ik best redelijk rijtechnisch onderlegd, maar dit paardje reageert absoluut niet op geruststellen, langzamer lichtrijden, zwaarder zitten enz enz. Ze gaat alleen maar nóg harder. Het is net of ze er een beetje in doorslaat (terwijl er eigenlijk niks engs aan de hand is) en de enige manier om dr te stoppen dan is de noodrem.

Als ik van daaruit weer voorwaarts rij, is het net of er nooit iets is gebeurt en ontspant ze gewoon weer. Ik vind het alleen heel vervelend om die noodrem te moeten gebruiken, en dan zelfs een aantal keren in de training. Het geeft me zelf een beetje een rotgevoel, maar dat is echt het enige waar ze dan op reageert. En als het nu alleen gebeurde wanneer ik echt iets lastigs van haar vraag... simpelweg, buigen voor het been, pasje wijken enz, daar kan ze al helemaal in doorslaan. 8 van de 10 keer, niks aan de hand, maar die 2 keer.. hoe krijg ik dat er uit? Ik probeer al heel gedoseerd te zijn in mijn (been)hulpen, omdat ik weet dat ze erg gevoelig is. Het is niks medisch, daar ben ik van overtuigd, het is een karakterdingetje die ze eigenlijk haar leven lang al heeft (merk je ook in andere dingen, niet onder het zadel). Ook weet ik dat het niks met vertrouwen te maken heeft, we kennen elkaar sinds haar geboorte en ze is juist heel éénkennig naar mij toe. We doen ook veel grondwerk samen.