Op kerstavond heb ik mijn oude ZZ-Z paard terug gekocht; In 2007 verkocht wegens tijdgebrek en financiën, helaas kort daarop geeindigd als manegedier en in oktober '11 officieel afgekeurd ivm een zeer ernstige peesblessure/artrose/insuline resistentie. Hij zou de kogel krijgen. Volgens verscheidene dierenklinieken geen schijn van kans om ooit te herstellen, maar na heel wat uurtjes man-werk en therapieën hebben we vorige week groen-licht gekregen om weer op te bouwen (recreatief uiteraard). Verder mag hij vooral van zijn pensioen genieten. Voor zijn hele verhaal zie... [ITP] Lagune... Tussen hoop en herinnering groeit nu geluk.....
Dit paard betreft nogal een eigenwijs en koppig dier dat maar al te graag grapjes uithaalt. Hij is in zijn jonge jaren dan ook erg weinig mee geweest naar buiten, enerzijds omdat ik dat zelf als jong meisje niet zo goed durfde vanwege alle streken die hij uithaalde
en twee omdat we vaak te druk waren met onze trainingen. Inmiddels is hij zijn wilde haren helemaal kwijt, nergens bang van, nergens van onder de indruk... Kortom een brave, gepensioeneerde oude sok. Maar nu we moeten revalideren in de buitenlucht, en kilometers moeten maken over asfalt en langgestrekte paden komen we niet verder dan de straat uit in ons eentje

Paard is altijd op een zeer consequente, klassieke manier geschoold geweest (waar ik mij voorheen erg in kon vinden, maar in tegenwoordige tijd niet meer in mijn straatje past), sukkelt aan de hand keurig mee, zelfs los... Maar negeert me echt dood als ik erop ga zitten; Staat stil, gaat in zijn achteruit. En alles wat binnen mijn ruitercapaciteiten ligt heb ik nu op hem losgelaten, maar nog altijd zonder succes; Hij blijft staan en ik kan het bekijken. Zetten we er echter een soortgenoot bij, loopt hij keurig zijn rondje. Zelfde in de bak, ook dan loopt hij enthousiast zijn rondje.
Helaas staan wij op een heel klein stalletje, heb ik zelden iemand die ons kan vergezellen en staan we aan een 80km weg. Kortom er moet iets gebeuren, waardoor de boel veilig en verantwoord blijft en tegelijkertijd het paard niet te zwaar belast.
Ik zie het eerlijk gezegd niet zo zitten om weer met allerlei hulpmiddelen aan de gang te gaan. Maar tegelijkertijd neemt hij me nu écht in de maling.
Wie heeft de oplossing of gouden tip waar ik misschien zelf nog niet aan gedacht heb?