Geplaatst 
Het zou fijn zijn als je het hele stuk leest voor te reageren, anders kan ik niks met je reactie. Ik wil graag opbouwend commentaar, want daar kan ik wat van leren.
Sinds 2 jaar rijd ik een Friese merrie van nu 10 jaar. Toen ik haar ging rijden kon ze de basis, meer niet. We bouwden het rijden op, we gingen naar les en het ging beter. Dat jaar werd ze niet gedekt en ze had zeer veel looplust. Rust was ver te zoeken. We hebben periode's gehad dat het beter ging, maar meestal ging het slecht. Met een martingaal had ik wat meer te vertellen maar inprincipe wou ik dat niet. Ik wou eigenlijk rijden zonder hulpmiddelen. De persoon van wie ik les kreeg was niet zo, wil ie niet aan de teugel prima, zetten we 'm vast. Ik ging daar in mee, maar kwam er al snel achter dat dit niks zou oplossen. Ik stopte met de les daar en nam An mee naar de manege.
Ik werd fanatieker en wisselde van les, het ging best lekker maar de looplust bleef. Mijn houding was hopeloos, verschrikkelijk. We kochten een nieuw zadel want het zadel van de eigenaar was niet goed voor mij. Het zadel had een erg dwingende zit en ik had juist een ongedwongen zit nodig. Met het nieuwe zadel ging het beter, An veranderde er ook zeer positief onder. Maar helemaal over ging het niet. Ze had dagen dat ze bijna niet te rijden was, elke lichte beenhulp was scheuren, keihard. Dan kon ik haar zelfs op mijn zit amper terug krijgen.
Met mijn instructie besloten we terug naar af te gaan, vergeet alles begin op nieuw. Aan mijn houding werken en An aan een lange teugel op eigen benen leren laten lopen. Want daar had ze echt moeite mee. We pakten haar langzaam op en het ging beter. Ambities om weer wedstrijden te starten kwamen boven water drijven. Startkaart aangevraagd en een aantal keren gestart. Maar nooit ging het echt lekker, ja als ik echt tijden inreed, haar liet uitrazen dan ging het beter. Maar stelling was vooral op wedstrijd moeilijk. Eerst zocht ik dat achter het feit dat alles nieuw was voor haar, dat ze graag naar alles koekeloerde. Beter werd het niet, eerder slechter.
Toch bleef het probleem inprincipe tempo. Ook op een clinic was dat iets wat gezegd was, rust. Maar die rust kwam niet, hoe ik het ook probeerde. Ik reed haar rustig op mijn zit, maar op een een of andere manier vatte ze mijn hulpen verkeerd op.
Op een gegeven moment, een aantal maanden geleden was mijn instructrice het zat, ze dacht dat ik niet luisterde. Dat ik mijn best niet deed, maar dat deed ik wel. Ik zette al mijn energie erin maar reactie kwam er niet op. Soms had ik er helemaal genoeg van. We kregen door dat het niet alleen aan mij lag. We deden een slof eraan, niet om haar in de krul te trekken maar om dat even los te kunnen laten. Keihard focussen op mijn hulpen. Het ging beter, zeker. Ze liep fijner. Nog even iemand erop om te voelen, mijn instructrice kan dit zelf niet meer doen, en die trok de conclusie dat An zo dood als een pier was. Absoluut geen of de verkeerde reactie op hulpen en stijf was ze ook. Buigen vind ze ontzetten moeilijk, vooral omdat ze die hulpen dus eigeniljk meteen omzet in tempo.
Een tijdje trainde ik haar met de slof, en dat ging fijn. Ze werd wat buigbaarder, rustiger. Maar toen ik een keer zonder slof reed was het eigenlijk niet veel beter. Een slof zou het natuurlijk niet oplossen, maar omdat we daar zeker niet of foccusden, de nageefelijkheid gaat het me helemaal niet om, maar de buigbaarheid was niet erg verbeterd.
En nu weet ik het eigenlijk even niet meer, met de slof doortrainen is niet de oplossing geloof ik. Nu staat ze stil door de bevroren bak, ik wil haar straks weer langzaam oppakken aan de longe met duitse longeerhulp. Haar rug laten gebruiken, op eigen benen lopen. En dan laag en lang gaan rijden, rust zoeken maar ik weet niet of ik het nog bereik, waar ik het ga vinden.
Misschien heb je dit gelezen en zie je de fout, misschien zie je in waar het ligt. Ik wil An straks oppakken zonder hulpteugels. Ik wil ontspanning, buiging en een rustig tempo vinden met rijden.
Wie heeft tips?
Succes
