Geplaatst 
Florencio, een goedgaand én spectaculair paard.
In Hoefslag nr. 31 van dit jaar las ik een 'rond de tafel' gesprek tussen dressuurruiter Hans Peter Minderhoud, fysiotherapeut Jarko Dun en nationaal jurylid Karin Retera betreft het onderwerp goedgaand versus spectaculair.
In deze discussie start men met de vraag wat een goedgaand dressuurpaard nu precies is. Daar kwam als antwoord op dat een goedgaand rijpaard een ontspannen, in balans lopend paard is. Volgens Karin Retera begin je met het beoordelen van de ontspannen, dan achtereenvolgens de tact, impuls, aanleuning, de graad van verzameling en de uitvoering van de oefening. Een goedgaand paard kan spectaculair worden voorgesteld, maar een niet-goedgaand paard dat spectaculair gaat is niet goed, gezien hierbij vaak de basisbegrippen als ontspanning en balans al missen.
Volgens jurylid Retera heeft de term spectaculair voor een groot gedeelte van het publiek een verkeerde betekenis gekregen. "Dat is een relatief groot aantal liefhebbers, dat de beweging relateert aan show en sensatie. Een mooi bij voorkeur zwart of donkerbruin paard met enorm front en een enorm voorbeengebruik. Dat is nu precies waar de dressuursport niet voor bedoeld is." Ook dressuurruiter Minderhoud kan zich hier in vinden. "Stel je komt elke week op een landelijke wedstrijd en je hebt je vrij beperkte paard optimaal voor elkaar. Dan weet je ook nog een keurige foutloze proef neer te zetten, waar je vervolgens nèt een winstpunt voor krijgt. En zo'n tandenknarsend beest die z'n oren in z'n nek heeft, maar met zijn imponerende front en zwarte kleur zijn voorbenen achter z'n oren slingert, staat er welke week boven. Dan begrijp ik de frustratie heel goed."
Dat dit gebeurd, is eigenlijk te wijten aan de juryleden. Retera zegt dat dit probleem zich iedere week weer voordoet. Ruiters die hun paard op een nette manier trainen en opleiden, maar geen paard hebben van bovengemiddelde kwaliteit, zullen vaak onder het spectaculair, niet goed gaande paard eindigen. Retera: "Ik denk dat dit komt door een gemis aan kwaliteit bij de juryleden. Vooral in de breedtesport is dit een groot probleem." Daar voegt Minderhoud aan toe: "Stel je voor dat jij jurylid bent en je moet een ellenlange L-rubriek jureren. De ene gewone na de andere gewone krijg je voorgeschoteld. Dan krijg je opeens die mooie zwarte, met veel front en een apart voorbeen in de ring. Een paard dat helemaal vast zit in z'n rug, maar ten opzichte van de rest van het deelnemersveld imponeert met zijn uiterlijk. Dan kan je je de gedachtegang van zo'n jurylid voorstellen. Maar ik weet één ding zeker. Zodra juryleden - op ieder niveau - dit verkeerde spectaculaire beeld afstraffen, dan zal het hele probleem in no time opgelost worden. De drijfveer van veel ruiters is toch die beker en die oranje rozet."
Dit hele verhaal draait er dus op uit dat juryleden verkeerd jureren. Ze hebben dus ook een grote invloed op de sport, want vele ruiters gaan zo rijden als de jury wil zien. Ben jij het hier mee eens? En wat vind je eigenlijk een goedgaand en een niet-goedgaand paard?
Zelf ben ik het absoluut eens met de uitspraken van Minderhoud, Dun en Retera. Een goedgaand paard kan je spectaculair voorstellen, maar het spectaculaire paard wat niet ontspannen is en niet in balans gaat, is absoluut geen promotie voor de dressuursport.
