wopkelover schreef:is er niemand die dit ooit heefd meegemaakt>???
Nou, zeker weten wel! Nadat mijn paard was ingereden (hij was toen bijna 6) is hij verkocht aan mensen die er vier jaar lang mee hebben rondgehobbeld. Op de voorhand, en maar lekker leunen op dat bit. Hij heeft er een beeeldige onderhals aan overgehouden.
Dus, toen hij ineens van mij was, en weer rijpaard moest worden, ben ik de eerste paar weken bezig geweest met stappen en later ook draven aan een lange teugel, en dan maar hopen dat hij niet ter aarde zou storten. Hij donderde gewoon voorover, zo zonder ruiter die zijn hoofd vasthield. Qua spieren zagen zijn achterhand en buik er wat treurig uit, aan de ene kant zat zijn rug ook nog eens muurvast
Daarbij heeft hij zijn bouw niet mee: zware, korte hals en korte voorpootjes.
Nadat hij wat evenwicht had gekweekt wilde ik wel wat meer dan aan een lang teugeltje rondsloffen. Je wil toch wat van aanleuning, aan de gangen sleutelen, noem maar op. Ook was zijn tölt wat verwaarloosd. Dus toen ben ik veel overgangen en wendingen gaan rijden, maar nog steeds ging hij gauw hangen. Achterhand er nog meer onder gaan rijden, en ook paard omhoog gaan rijden ipv omlaag. Hij vindt het moeilijk, ik laat hem tussendoor nog regelmatig lang worden zodat zijn spieren kunnen wennen. Vwnw is voor ons momenteel geen optie, wie weet wordt het wel nooit wat. Het gaat me er nu in eerste instantie om dat hij zichzelf leert dragen, achterhand eronder en daarna aan de voorkant knutselen, aanleuning en noem maar op. Of hij dat omhoog of omlaag doet maakt mij niet uit, omhoog is makkelijker voor hem (en verstandiger volgens mijn instructrice) en dus gaan we die kant op