Nell_ schreef:ik vind het ook meer een gevoelssport. Want juist als ik erbij ga denken gaat het fout! Ik moet juist mijn verstand uitschakelen, en op gevoel rijden! (Dus van instructrice ook regelmatig met ogen dicht, of naar boven kijken)
Dat heb ik dus andersom: ik moet juist heel goed voor mezelf op een rijtje hebben waar ik nu eigenlijk mee bezig ben, want anders merk ik dat direct aan mijn paard. Doe ik iets wat hij niet snapt/kent/begrijpt, dan ziet het er meteen niet meer uit. En hij staat heel correct aan de hulpen en is erg goed afgericht (door zijn vorige eigenaresse). Ik moet juist heel bewust nadenken wat ik moet doen en wat ik op dat specifieke moment doe, vooral als het verkeerd gaat. Dan snap ik namelijk pas wat er fout gaat, juist omdat mijn paard aangeeft dat ik iets verkeerd doe. Hij is heel welwillend, maar als ik het niet goed zo, doet hij het nog minder....
Soms denk ik zelfs wel eens dat de ruiters om mij heen wel wat vaker mogen nadenken (of hiertoe aangezet moeten worden). Ik zie ze soms dingen doen waarvan ik denk dat als ze hardop tegen zichzelf zouden uitleggen waar ze mee bezig waren, dat ze dan veel sneller zouden inzien dat hun manier misschien toch niet helemaal de beste is....Geldt voor iedereen: als je hardop tegen jezelf zegt wat je op dat moment aan het doen bent om een bepaald doel te bereiken, bijv een correcte volte rijden, dan zal je misschien wel versteld staan van het verschil tussen je gevoel en je denken.....