Geplaatst Het is zo: sinds we naar Duitsland verhuist zijn heb ik hier een naampje opgebouwd, dat wil zeggen: Ik krijg best vaak mensen bij me die hun paard willen laten inrijden door mij, les willen hebben of willen laten corrigeren. Of ik dan zo goed ben? Ik denk eigenlijk van niet
, maar ik kan leuk uitleggen en ik pak zowel paard als ruiter strak en consequent aan wat blijkbaar veel mensen aanstaat. Ook bij het inrijden, ik kan een paard niet naar de top brengen, ik weet het, maar kan het paard een leuke basis geven zodat de ruiter er zo mee verder kan. Waar ik heen wil: Vorig jaar kwam een meisje van stal naar me toe met de vraag of ik wilde haar helpen haar paard in te rijden, omdat dit haar eerste paard zou zijn wat ze zelf op zou leiden. Ik reageerde enthousiast, maar gaf meteen aan dat ik haar wilde begeleiden maar er zelf niet op zou gaan zitten, omdat ik haar rijvaardigheden sterk genoeg vond om ZELF dit diertje in te rijden (bovendien praten we hier over een paard met een gouden karakter!)Het liep allemaal super en heb haar een maand of twee geholpen, maar ik heb zelf ook genoeg te rijden en toen mijn eerste eigen paardje kwam ging daar ook tijd in zitten. Het meisje ging dus haar eigen weg met het paard.
Inmiddels is het bijna een jaar geleden dat ze dit paard in heeft gereden met mijn hulp, en ik heb helaas toe moeten zien hoe het steeds minder geworden is met deze combinatie. Tussendoor wel eens geholpen of erzelf opgekropen, A4-tjes vol met oefeningen voor haar en haar paardje bedacht, noem het maar op. Er zijn zaken gebeurd waar ik het niet mee eens ben, bijv. gebruik van heftige sporen en pessoabit om problemen op te lossen (probelemen "verstoppen", maar niet verhelpen in mijn ogen). Ik heb er niks van gezegd want er gebeurd zo veel waar ik het niet mee eens ben, maar ik heb de afgelopen jaren geleerd dat men niet gewaardeerd wordt wanneer je een goed bedoeld advies uitspreekt of kritiek levert.
Afgelopen vrijdag kwam ze naar mij toe, of ik haar alstjeblieft kon helpen met haar paard. Om een lang verhaal (dat is het al...) kort te houden: De manier waarop ze haar paard beschreef zorgde bij mij voor het opkomen van 1 enkel woord: Pijn!
Zaterdag heb ik haar geholpen. Eerst opdrachten gegeven het paard lekker los te werken etc. Ik heb haar over het algemeen het paard diepgestelt laten lopen. Je zag hoe het dier ontspande, de passen werden ruimen, ze liet meer los in de rug en beet zich minder op links vast. De amazone was lyrisch, het was een heel ander paard als ik er bij was. Leuk compliment, maar het zinde me alsnog niet. Gisteren ben ik er even opgekropen en jawel: Zodra ik verzameling vroeg protesteerde het paard, activeren van de achterhand leidde gewoon meteen tot verzet! Het sterkste merkte ik dit in de linker galop. Als ik haar wat dieper instelde was alles goed en liep ze ontspannen, maar bij meer bergopwaarts rijden beet ze zich meteen op links vast, sloeg met haar staart, trok haar hoofd enorm hoog of dit gewoon als deze zaken. Voor mij duidelijk genoeg dat we hier met een serieus probleem te maken hadden. Zadel er af en de rug checken: Jawel, direct achter het zadel zit een blokkade, bij aanraking drukt ze enorm haar rug weg, dreigt, zwiept met haar staart, hele pakketje.
Nu is de vraag: Wat ga ik hier mee doen? Ik had hier een fysio bijgehaald, ik bedoel, ik kan misschien nog net een blokkade localiseren maar het echte werk leg ik ook braaf in de handen van profi's want in dat opzicht ben ik een leek! Nu weet ik dat de ouders van dit meisje dit toch niet gaan doen, ze vinden mij volgens mij al een enorme zeurpiet...
Sja, ik ben echt niet iemand die de DA er snel bijroept, maar liever een keer te veel dan een keer te weinig... 
Ik neem geen risico's met paarden, klaar.Wat ga ik dit meisje nu aanraden? Ik ga zeker zeggen dat ik er persoonlijk een fysio bij zou gaan halen, maar wat als de ouders inderdaad handelen als ik denk, wat ga ik dan doen? Meisje verder tips geven dat ze het een tijd rustig aan moet doen, longeerwerk waarbij het paard diep kan lopen, lekker actief stapwerk? Ik weet het even niet meer, ik weet ook niet of ik zin/tijd heb hier veel energie in te steken. Dit is de zoveelste keer dat ik iets in deze geest meemaak en heb er soms gewoon geen zin meer aan, bovendien heb ik m'n eigen peerdkes, studie en vriend...Aan de andere kant heb ik zo ongelooflijk veel medelijden met het paard.
Naar mijn idee heeft ze gewoon veel te veel van dit dier gevraagd en is het een wonder dat nu pas problemen echt doorbreken (en een wonder dat dit paard ongelooflijk veel slikt...). Moet ik haar dit ook zeggen? Ik wil onze band niet onder druk zetten, maar ik heb wel het idee dat ze het mag weten, omdat ze het zelf niet inziet....
What to do? Ik weet het even niet meer!
(Sorry voor het lange verhaal! Overigens is het zadel dik in orde!)
Edit: moet 'oprechte' zijn...En linker galop!
