sanne1992 schreef:Niet alles gelezen, maar hier komt mijn verhaal.
Vorig jaar 4 aug, kwam ik net terug van 2 dagen camping. Het was nog heerlijk weer dus ik dacht hup hoofdstel om, bbp op en even snel een kwartiertje blokje om. Doordat er een vrouw met een vrij jonge hond aan kwam lopen besloot ik om op het maaipad te gaan rijden, zodat we beide door konden lopen.
Heerlijk relaxed aan een lang teugeltje, totdat voor ons een hele zwerm musjes opvloog. Ik had ze zelf niet eens gezien en mijn paard schrok en draaide zich om. Ik proberen om hem rustig te krijgen, maar dit lukte niet; hij was in paniek. vlak aan het einde van het maaipad kalmeerde hij wat, en ging langzamer. Helaas was daar een sloot, waar hij weer van schrok en een kwart omsprong. Hierdoor ben ik op zijn hals beland. Zo zijn wij weer een stuk door gegaloppeerd, totdat aan het einde van dit stuk hij de andere kant op sprong, hierdoor ben ik op het beton gevallen. Gelukkig bij mensen die ook op dezelfde stal staan als ik. Zij konden hem afleiden en hij liep braaf naar hun toe, terwijl hun ouders naar mij zijn gerend. Ambulance gebeld en politie erbij, omdat ik op de weg lag. In eerste instantie dachten ze dat mijn heup of bekken gebroken zou zijn, maar van de rest van mijn lichaam had ik geen pijn. Of te wel in de ambulance en naar het ziekenhuis. Ik was ontzettend blij toen eindelijk de pijnstillers begonnen te werken. In het ziekenhuis had ik het idee dat ik maar 10 minuten er had gelegen, maar dit bleek 2.5 uur te zijn. Gelukkig was er niks gebroken, alleen zwaar gekneusd, duim was uit de kom geweest, knieën helemaal open geschaafd, en elleboog open geschaafd. Maar ik mocht naar huis.
Naar 2 maand kon ik eindelijk weer rijden, ondanks dat het wel wat pijn deed, maar ik had geen angst. Het is tenslotte een vluchtdier en ik schrok zelf ook van die rot mussen. Wel was ik bang voor de plek waar het was gebeurd. Maar binnen vrij korte tijd had ik de bak weer verruild tegen buitenrijden.
Tot 4 januari. Had besloten om nog even snel een klein rondje te gaan rijden door het dorp. en dan via een fietspad weer terug. langs het fietspad heb je een weide met paard, deze vond die van mij ontzetten leuk en rende vrolijk mee, maar dat deed mijn paard niks. Een stukje verder is er een bosje, ik had besloten om daar achterlangs te rijden. Toen ik daar kwam zag ik een stuk verder op iemand hout aan het hakken met zo'n lawaai ding. Dus ik dacht, laat maar volg wel gewoon het fietspad. En toen ging het mis. Mijn paard draaide zich om en rende ervan door. Is over een sloot gesprongen en een 90 graden bocht genomen in volle rengalop. Uiteindelijk kreeg ik hem stil, en heb ik hem met zijn neus tegen een hek aangezet. Ik had besloten om af te stappen, aangezien hij dan altijd braaf is. Terwijl ik af wou stappen ging hij er weer vandoor en rende de hoofdweg op. Hier gleed hij onderuit en klapte mijn enkel dubbel onder hem. Gelukkig stond mijn paard gelijk op en bleef ik niet hangen.
Dit resulteerde weer in een ambulance en politie. Omstanders hadden de staleigenaar gebeld dat er een paard aan kwam, en hij heeft mijn paard opgevangen. Terwijl ik weer met de ambulance naar het ziekenhuis werd gebracht, dit keer met gescheurde enkelbanden, geschaafde neus, en ze dachten dat ik mijn pols had gebroken. Dit bleek achteraf niet zo te zijn en alleen maar gekneusd, maar aangezien er al gips omheen zat was het niet verkeerd dat mijn pols rust kreeg, dus dat is er omheen gebleven.
Na dit keer ongeveer 3 maanden kon ik weer rijden. Maar hier heb ik zoveel angst aan over gehouden, dat ik de eerste keer al liep te trillen, en hij in de bak aan een longeerlijn moest, gewoon voor de zekerheid. Mijn angst kwam voornamelijk doordat ik toen nog niet besefte waarom hij er van door ging. Achteraf weet ik nu waarom hij dat deed. Een opstapeling van, bij het wegrijden van stal hadden al wat paarden gehinnikt, daarna het paard in de wei, en dan natuurlijk nog de houthakker. Het werd gewoon allemaal te veel, hier ben ik helaas pas veel later achter gekomen.
In de tussentijd dus alleen in de bak gereden, waar na een tijdje ik in de bak geen angst meer had, maar ik durfde niet naar buiten. Niet eens om uit te stappen. In de bak deed ik alles, dressuur, springen, racen XD. totdat een vriendin zij, kom we gaan buiten uitstappen. Dat was wel oke, maar alleen als iemand hem vast had aan een halstertouw. En dat was mijn eerste keer buiten, dood eng. Mijn hart zat in mijn keel.
Na een aantal week besloot ik de stoute schoenen aan te doen, en heb ik een vriendin gevraagd of ik met een klein rondje mee mocht. Dit wel met mijn menbit in. Gelukkig ging mijn eerste goed. en dit steeds wat vaker gedaan. de 3e of 4e keer, ging er een vriendin mee en die vroeg of ze voor ons uit een galopje mocht doen, ik stemde daarmee in, maar helaas was mijn paard er niet mee eens. Resultaat hij ging steigeren. Dood eng vond ik het, was zwaar aan het ademen en de tranen rolde over mijn wangen zelfs toen ze weer bij ons terug was, bleef hij ontzettend druk en ik vond het doodeng. Totdat mijn andere vriendin die bij mij was blijven rijden zij, doe gewoon: pfffffff (weet wel dat wanneer je uitademt je lippen heen en weer wiebelen) en even schudden erbij. Ik verklaarde haar eerst voor gek, maar toch gedaan. En op het moment dat ik dat deed, ging mijn paard zijn hoofd naar beneden en ontspande hij weer. Dat was voor mij echt een Eye opener.
Inmiddels heb ik geen angst meer, zelfs niet als hij zich druk maakt. Ik weet nu hoe ik het kan oplossen.
Bijna 8 maanden na mijn 2e valpartij en op 3 dagen na een jaar na mijn 1e valpartij. Heb ik samen met 3 stalgenoot (waaronder mijn vriendin die vanaf het begin al mee ging met buitenrijden) een 3 daagse trektocht gemaakt, dingen tegen gekomen die ik zelfs voor mijn 1e valpartij eng had gevonden. Maar wij zijn hier sterker uitgekomen, en hij gaf er dan ook niks om. Ik rij nu alleen nog maar buiten met mijn menbit, hier loopt hij fijn op, en ik heb de rem als ik die nodig heb (al heb ik die nu eigenlijk nooit meer nodig). En ik ga nooit meer alleen op buitenrit.
Zo 2 keer volledig in de kreukels is niet niets.
Ja, die pijnstillers zijn leuk hé. 
Mij hadden ze meteen aan de morfine gezet. Dan heb je geen zwaar leven als je aan de morfine ligt, had later wel in mijn slaap hele interessante gesprekken met mezelf.
Geplaatst: 02-10-14 07:16 
) om te denken dat mijn instructrice het me niet zou laten doen als ik er niet klaar voor was of het niet zou kunnen. dan denk ik: oke ik ga het gewoon proberen anders zou ze mij dit niet laten doen 
heb er bijna geen last meer van, het geneest gelukkig heel snel door mn leeftijd 
. Gewoon stappen en draven zeg maar. Nu zal de eerst keer/keren iemand er naast lopen zodat ik het vertrouwen terug kan krijgen. Dit was de eerste keer dat ik viel dus ben wel bang om nog een keer te vallen