Bokt.nl

Simpelman schreef:

mang schreef:

Maar Simpelman, hoe leer jij een paard dan wijken als ik vragen mag? Zonder druk dus? Ik kan me weinig anders voorstellen dan iemand aan de zijkant laten staan met een wortel oid eerlijk gezegt.

Je kunt je paard alles leren zonder worteltje en zonder noemenswaardige druk, probeer maar.

Simpelman schreef:

Lielle schreef:

dat zei ik toch ook niet? Maak het eens concreet voor een (1) situatie. Of ga eens in op een voorbeeld van iemand anders. Dan kunnen we wellicht tot een zinnige discussie komen, ipv navelstaarderij.

Ik vind je tweede alinea erg tendentieus en de laatste zin een open deur.

OK, voor het begrip een simpel voorbeeld van alledag:
Een manegepaard, een grote gezonde sterke tuigpaard ruin met veel bravoure, werkt 3 uur per dag, 6 dagen per week, 18 ruiters per week.
Hij wil niet meer één bepaalde hoek van de manege door, hij is bang. Behoorlijk storend voor een manege dit gedrag daar hij dus per dag een 100 keer of meer de "lessen" verstoord in alle gangen, door 12 m voor de hoek af te wenden naar de andere zijde.
In behoorlijk wat maanden van geëtter, slaan, schreeuwen, wordt de druk opgevoerd tot geweld. Veel verschillende experts hebben zich er aan gewaagd met als resultaat nul, nooit van zijn leven gaat hij de hoek in met niemand. De overblijvende oplossing is de slager...
Het probleem werd opgelost door één ruiter in 3 sessies van 15/20 minuten.
1/ een écht contact leggen door rustig voelend te poetsen en te masseren, échte aandacht, rustig de dominantie installeren 15 min
2/ vervolgens in het zadel zonder enige dwang zo ver in de richting van het gevaar gaan als dat het paard tolereert, het paard hiervoor zeer uitbundig te prijzen, wég gaan van het gevaar rustig een ander grapje doen, het gevaar opnieuw benaderen, niet verder dan kan zonder dwang, prijzen, einde van de les, slapen gaan.
3/volgende sessie, volgende dag(belangrijk), idem als 1 en 2
paard gaat door de hoek.

Het tendentieuze gevoel dat mijn alinea oproept begrijp ik, ik leef niet in NL, ik kom er af en toe op bezoek en dit is dan toch de algemene indruk die bij mij achterblijft.

De open deur is zichtbaar niet zo een open deur...., misschien voor een enkeling. Ruiters lijken niet zo vaak na te denken.

Ik doe niet aan navelstaren, ik heb in de praktijk "alles gezien".

Simpelman schreef:

mang schreef:

Maar Simpelman, hoe leer jij een paard dan wijken als ik vragen mag? Zonder druk dus? Ik kan me weinig anders voorstellen dan iemand aan de zijkant laten staan met een wortel oid eerlijk gezegt.

Je kunt je paard alles leren zonder worteltje en zonder noemenswaardige druk, probeer maar.

Cassidy schreef:

En als je het goed aanpakt, dan krijg je dit resultaat:

http://www.youtube.com/watch?v=K5ZmDkhqhW8

Paarden die op je af komen galopperen als je het land oploopt, en alles onder dwang uitvoeren. Jaja....

Maar als dit teveel geitenwollensokkengeneuzel is (drie keer woordwaarde!!) en je het meer down to earth hebben wilt:

http://www.youtube.com/watch?v=ImzUgnhV-EU

Geryon schreef:

Ben het net je eens dat het een questie van rangorde is. Echter zal een dominant paard nooit makkelijk meewerken, ookal is de rangorde al vastgesteld en duidelijk.

Janneke2 schreef:

Geryon schreef:

Ben het net je eens dat het een questie van rangorde is. Echter zal een dominant paard nooit makkelijk meewerken, ookal is de rangorde al vastgesteld en duidelijk.

Ik denk, dat dit 2 verschillende dingen zijn.

Ik ken brave paarden, die toch van tijd tot tijd niet meewerken (ruiter is onduidelijk/ geen leider).

En ik ken uiterst dominante types, die vol overgave doen, wat hun mens graag wil (maar je moet als mens wel volkomen geconcentreerd zijn, zit je half te slapen, dan is het paard vertrokken).

En om met een "van nature dominant" paard te werken (je hebt van de types!!) moet je als leider idd van goeden huize komen.
Maar "niet makkelijk meewerken" is een dominatieprobleem. Dan is het dier niet overtuigd van jouw leiderschap.

josien_m_ schreef:

Ik lees deze uitwisseling met belangstelling. Het lijkt alsof er kampen ontstaan en er gevraagd wordt: overtuig mij! Dat is druk en werkt dus niet. Eerder is gesproken over de positie die je als mens ten opzichte van het paard kunt innemen. Niet als dominante leider maar waarom niet als koppelgenoot? Dat vind ik een hele mooie en geeft veel meer mogelijkheden. Je hoeft het er niet altijd op aan te laten komen en je macht ten allen tijde te laten gelden. Een simpel iets, je paard komt aangelopen, wil er langs en jij als mens maakt plaats voor hem. Dat kun je gerust doen, is onderlinge beleefdheid en maakt echt niet meteen dat je zakt in rang. Ik gebruik dit maar als voorbeeld. Er ontstaat zo veel meer ruimte voor beiden en dat vind ik een heel plezierige en natuurlijke manier. Deze manier komt ook tegemoed aan de persoonlijkheid van vele paardeneigenaren; wij zijn niet allen die natuurlijke leider! Dus waarom je iets aanmeten wat in het geheel niet bij je past? Dat is juist wat het paard opmerkt en waardoor zoveel rangordekwesties blijven bestaan volgens mij.

Geryon schreef:

Een heel groot deel noemt hun paard dominant omdat zij zelf geen duidelijke leider zijn met duidelijke grenzen.

Geryon schreef:

Ookal is het leiderschap nog zo goed, paard zal in de eerste instantie niet meteen gaan meewerken en zal altijd de grenzen opzoeken. Aan het mens dan de taak zijn leiderschap te behouden.

PowerReiner schreef:

Alles wat mensen met paarden doen is in het beginsel onder dwang. Wat er gebeurt als het paard eenmaal weet wat je van hem wil wordt een ander verhaal.

josien_m_ schreef:

Nou is dat wel zo? de meeste paardeneigenaren kunnen juist niet die (dominante) leider zijn, daarom ligt het koppelgenoot zijn meer voor de hand.

jasmijn78 schreef:

PowerReiner schreef:

Alles wat mensen met paarden doen is in het beginsel onder dwang. Wat er gebeurt als het paard eenmaal weet wat je van hem wil wordt een ander verhaal.

Zo is dat. Je werkt altijd met dwang. Wie zegt dat niet te doen houdt zichzelf voor de gek.

Je kunt het ook vragen of uitnodigen noemen. Maar we verwachten wel dat het paard JA zegt op onze vraag of uitnodiging. NEE zeggen is niet zonder consequenties. Als jij je paard vraagt voorwaarts te gaan op een hele lichte kuithulp. En hij blijft staan... Dan zeg je toch niet: oke, dan niet... morgen weer een dag?

De bedoeling is dat je je paard zodanig traint dat het altijd weerstandsloos, zonder verzet ja zegt op jouw vraag en dat je die vraag heel klein, bijna onzichtbaar, kunt stellen. Dat heet durchlassigheid. Maar dat is het ideaal, het eindstadium, de heilige graal van een hele goede dressuurtraining. Het staat zelf in de reglementen: het moet er uitzien ALSOF het paard het allemaal uit vrije wil doet. Maar een paard gaat niet volledig uit zichzelf een proefje lopen met ons. Dat doet hij omdat wij dat willen. In het meest ideale geval werkt hij weerstandsloos mee omdat hij het werk aankan, snapt en daardoor ook leuk vindt. Maar je zal ALTIJD door een fase heenmoeten waarin hij het nog niet meteen snapt. Maar als je volledig toegeeft aan de wil van het paard en nooit een vraag herhaalt en er een reactie op eist, dan kun je hem beter in de wei laten staan.

josien_m_ schreef:

Nou is dat wel zo? de meeste paardeneigenaren kunnen juist niet die (dominante) leider zijn, daarom ligt het koppelgenoot zijn meer voor de hand.

Ik vind die vergelijkingen zo ver gezocht. Jij bent gewoon baas, jij bepaald. En als je als mens daarvan overtuigd bent dat dat jouw rol is, straal je dat ook uit. (calm and assertive energie is nog de beste beschrijving) Jij bent nu eenmaal geen paard en communiceert als een mens. En gelukkig hebben paarden zich daar redelijk goed op aan kunnen passen. Mensen die van nature mentaal niet in balans zijn kunnen koppelgenoten of weet ik veel wat voor paardachtige imiteren tot ze een ons wegen. Die zullen nooit veel gedaan krijgen van een paard. En als dat wel zo is dan zegt dat vaak meer over het goede en vergevingsgezinde karakter van een paard.