Geplaatst: 16-11-09 09:34 Net als met de kam kan ik iets onzin vinden, maar als de ander (terug naar het paard) iets ervaart als angstig of pijnlijk dan zal ik degene moeten zijn die naar het paard luistert en daar naar handelt. Om uiteindelijk andersom te bereiken dat hij naar mij gaat luisteren.
Begrijp wel wat je bedoelt, maar heeft dat echt wel zin?
In mijn beleving is die andere 50% doorslaggevend in wat ik wel of niet doe of waar ik voor kies.
Waar ik tegenaan loop, ook in het lesgeven, is dat mensen snel geneigd zijn om alles te vertalen in 'bewijs het maar'. Juist met paarden kun je vaak iets niet bewijzen maar is het de interactie tussen men en paard die het resultaat bepaalt. Waarom en hoe, maakt dat ècht uit? Dan kom je juist steeds verder af te staan van je gevoel. In mijn beleving zit je dan niet meer op het juiste spoor.
Metingen van pijn bij dieren, ik word er akelig van en weet van enkele experimenten hoe dat uitgevoerd wordt, maar waarom dat nu zo inuttig is? Ik vraag het me echt af. Vele slachtoffertjes, ten behoeve van...
Ieder kind weet dat als je op een hondenpootje gaat staan het diertje jankt, is er bewijs nodig om te weten dat het diertje dat ervaart als pijnlijk?
Je hebt, en dat zegt Joviban ergens, empatische vermogens nodig om in te schatten wat wel of niet kan. Dieren ervaren pijn, angst etc. daar heb je toch geen 'wetenschappelijke feiten' voor nodig.
Weet je, het beangstigt me vaak dat men in deze tijd steeds verder af is gaan staan van het eigen gevoel. Of je loos, mèt of wat dan ook bent.
Voor mij staat een ding als een feit, ieder botje kan breken, het is alleen de vraag hoe?
Nu die aarde nog....
Meningen zijn prima, maar voor feiten heb je bewijs nodig 
