Vroeger werd aan de teugel zo omschreven :
Een paard gaat aan de teugel als:
het op een rechte lijn recht gaat en in een wending buigt en kalm, gehoorzaam en harmonisch, ongedwongen en met beheerste drang naar voren onder de ruiter gaat.
De achterhand is meer of minder ondergebracht, de hals is meer of minder opwaarts gebogen, de nek is het hoogste punt van de hals, de (basis van de) oren staan even hoog en de neus is meer of minder voor de loodlijn, nooit erachter.
De teugels zijn gelijkmatig gespannen, waarbij het paard het bit aan beide kanten evenveel aanneemt zonder knarsen of de mond overmatig te openen.
Het paard gehoorzaamd onmiddelijk de kuit-en teugelhulpen, de bewegingen worden licht en verheven.
Ik heb door de jaren heen (sinds de begin jaren 70) op verschillende maneges verschillenden termen gehoord :"aan de teugel", "afgebogen" en dat tegenwoordig het hippe "nageeflijk". Elke periode kende zo zijn eigen termen. Maar de uitvoering was bijn altijd gelijk bij mensen die echt geen idee hadden: in de krul trekken. Dat klopt niet met welke term dan ook.
Over het algemeen houden de termen verband met elkaar. Een paard kan namelijk én afgebogen, én nageeflijk, én aan de teugel lopen, maar ook slechts 1 van die dingen eigenlijk uitvoeren.
Ik heb eergsisteren nog mogen ervaren hoe een machtige Lusitano zijn hoofd niet naar beneden durfde te brengen, ook niet aan een lange teugel, ook niet als ik het vroeg met hulpen. Hoofd en hals bleven gefixeerd. Dat is niet aan de teugel. Als ziet het er prachtig uit. Dat paard was gewoon ZIELIG. Wil er niet aan denken hoe men dit bereikt heeft bij dit paard.
Dit paard is niet aan de teugel, niet nageeflijk, ja, loopt wel afgebogen. Maar je zou er een jury aardig mee kunen bedotten hoor, hij deed braaf zijn zijgangen en alles. Maar er is helemaal geen echte verbinding met de ruiter, laat staane n elastische, die ik toch wel graag zie.