Bokt.nl

Lotje85 schreef:

ik zou het op prijs stellen als je de uitleg die ik hierover gegeven heb zou willen lezen. verder, bedankt!

merrieveulen schreef:

ik zal het even toelichten, maar wens er wel bij te vermelden dat ik het op prijs gesteld had als je mijn eerdere posts had gelezen.
steile waterkant: ik ken die hellingen goed, ik kom er met Flicka ook dikwijls. het eerste is steil, maar waar ik sta is het juist heel vlak, en je ziet dat het niet tot aan de rand onder water staat. uitglijden heeft een klein kansje, maar goed ook dat kan gebeuren, en zal hem in zijn leven wel vaker overkomen, gladde wei (in zijn wei zijn ook nog heuveltjes), sneeuw... was ie te ver gestapt of gegleden, dan had ie natte voeten gehad. ik sleur hem er niet in, het is volledig aan hem om het wel of niet te proberen, en gelukkig is hij dapper genoeg om dat te doen, ook al is het wel erg spannend.
hij is in het begin ook weleens geschrokken op wandeling, kwam een kindje de hoek omrennen, nou 4 pootjes tegelijk de lucht in, en meteen tegen me aan wegkruipen ('mama help!'). kan nou eenmaal gebeuren, daar is het een paard voor.

ik zou je willen aanraden om de filmpjes nog eens goed te bekijken, controle kwijt? ik vraag me oprecht af waar je dit ziet. ik kan Snatje op heel weinig (een woord, hand op zijn kont) terughalen, zodat ie naast of achter me kan lopen. en nogmaals: degene die voorop loopt heeft niet per definitie de leiding!
overigens mag hij tijdens het 'fladderen' inderdaad doen wát hij maar wil, hij weet hoe hij erom kan vragen en doet dat ook netjes. waar het niet kan, gebeurt het niet, langs autowegen bijvoorbeeld. dan loopt hij korter bij me, en met zijn hoofd naast me. maar goed, wanneer er 'gefladderd' wordt is het gewoon speelkwartier, hij mag dan doen wat hij wil, zolang er geen druk op het lijntje komt. hij weet precies tot waar hij kan, dat voelt hij door het doorhangen van het lijntje. (prachtig om te zien, hij paradeert over de paden en maakt rondjes om me heen, kruipt tussen struiken door... echter als ik aangeef dat we op de paden blijven doet hij daar niet moeilijk over. HIJ legt zélf de beslissingen bij mij, omdat dat voor een volgend paard logisch is. hij wíl niet beslissen, dat zou leiderschap en dus een grote verantwoordelijkheid betekenen, en ik ben degene die dat heeft, niet hij.) daarom kies ik ook voor lichtgewicht halsters om mee te lopen, veel meer gevoel daardoor. ik kan hem tijdens het 'fladderen' ten allen tijde terugroepen, en dat hoort imo ook. in dat bos lopen ook honden los, die het misschien wel eng vinden bijvoorbeeld, of andere wandelaars, niet echt handig als mijn veulen ze dan in de weg zit omdat hij 'fladdert'.

als je goed kijkt, zie je dat ik bij het helling op rennen Snatje met mijn hele lichaam aanmoedig om ervoor te gaan. ik wil dat hij lekker losgaat, hij vindt dat leuk en ik vind het prachtig. je ziet ook, dat hij bovenaan de helling meteen teruggaat in stap, hij is nl sneller dan ik en het lijntje is dan op, dus hij kan niet verder doorrennen. of nou ja, dat kán hij wel, maar aangezien hij goed bekend is met lichtheid op het halster en wijken voor druk, alsmede met de afspraken die ik met hem gemaakt heb (mbt leiderschap, en daarmee dus het kuddegevoel), doet hij dat niet.
leuk dat je dat zegt, om in dit bos te komen moet je eerst over een diepliggend pad dat smaller is dan de gemiddelde hoefslag. ik loop in dat pad, en daar meestal voor hem, omdat passeren moeizaam is en ik Snatje niet op nietsvermoedende wandelaars wil afsturen. hij gaat me hoe dan ook niet voorbij. ook niet toen er laatst ineens een hond opdook van achter en hij een stukje naar voren schoot. ik ben met je eens, dat een hoop paarden om die reden de begeleider even opzij zouden duwen. in die gevallen is er dus geen sprake van onvoorwaardelijk leiderschap en vertrouwen. immers, ik ren niet weg, dus weet Snatje dat hij ook niet weg hoeft te rennen. hij volgt mij immers, ik ben de leider en geef niet aan dat er reden is tot wegrennen. voor Snatje is het dan dus logisch om ook niet weg te rennen, wegvluchten bij je kudde vandaan is voor een paard gewoon niet logisch. schrikken mag best, maar ik wil het niet voelen. niet met een beuk in mijn rug en niet in het touw. het is twee keer gebeurd toen ik hem nog niet zo lang had, dat hij tegen het touw opliep, maar verder niet.

waarom zou hij door willen rennen? hij heeft zo ook lol, ik geef hem ruimte en samen rennen we hele stukken. een paard volgt zijn leider, voor Snatje in dit geval betekent dat dus dat hij in die aangegeven ruimte blijft. een paard, en zéker een veulen, verlaat de kudde niet om eens lekker raar te doen. Snatje weet dat tijdens het lopen de ruimte voor de kudde aangegeven wordt met het touw. ik breek er niet uit (lees: meetrekken), en hij ook niet.

de band/ connectie die Snatje met mij heeft ontwikkeld (want ja, dat heeft hij zelf gedaan, ook toen hij mensenschuw was heb ik geen toenadering gezocht, maar gewacht tot hij dat zelf deed.), is er één die ik nog niet eerder ervaren heb. mijn andere dieren kunnen ook een helling oprennen en aan de waterkant staan etc, maar dat zijn slechts spelletjes, onderdelen (voor Snatje overigens ook). een échte band gaat veel dieper, en je merkt dan dat je op een andere manier leert communiceren. ik hoef bij Snatje heel weinig te doen, hij reageert heel gemakkelijk en lijkt me daarin écht goed te snappen, ook bij dingen die we voor het eerst doen. duidelijk zijn, daar gaat het voor een groot deel om. miscommunicatie is er natuurlijk wel, als hij aan de halslijn loopt over het erf aan de hand, en we passeren een fijne graspol dan kan ie zich niet inhouden. echter, hij reageert dierect als ik hem dan bij me roep. ik verwacht geen constante concentratie, een veulen moet vrijheid hebben. wat ik wél verwacht, en wat hij ook prima aankan, is reactie op mijn vragen. maar ook vragen doe ik niet constant, dat zijn slechts korte momenten. de wíl om mee te werken is een tweede natuur, ik ben geaccepteerd als leider, dus is dat niet meer dan logisch. volgen is voor Snatje het makkelijkst, het minst gevaarlijk en het enige logische, aangezien hij mij als leider ziet.

wat ik het mooiste vind hier, is dat mensen het dus niet ZIEN. het ziet er blijkbaar uit als een veulen die alle vrijheid heeft, en in die vrijheid ongedwongen zijn eigen gang gaat. dát is ook precies wat ik wil bereiken, geen afgedwongen leiderschap, maar oprecht leiderschap en respect in een relatie zo gelijkwaardig als maar mogelijk is. IK wil, dat mijn dieren meewerken omdat ZIJ dat wíllen. en dan gáán ze inderdaad hun eigen gang, aangezien hún gang bij correct leiderschap MIJN gang is. volgzaamheid, onvoorwaardelijk leiderschap en wederzijds respect, grenzen weten te liggen zonder er eerst tegenop te walsen en een afstraffing nodig te hebben (van beide kanten!), daar gaat het imo om bij een goede relatie met je paard.

merrieveulen schreef:

hmm dat zie ik in Faram's kudde niet, sterker nog, de jaarling die erbij loopt is vaak degene die de hele groep meesleurt in haar wilde races door de wei, en ook de 'grote baas' doet dan mee. wat ik wél zie, als één van die dieren over de schreef gaat, is dat de 'grote baas', deze wegjaagt en er een stukje achteraan loopt. opdrijven/wegsturen dus. je ziet dikwijls in de weide veulens die stoer en trots voor hun moeder uitdraven, ik zie echter geen enkele merrie die daar problemen mee heeft. zij kan haar veulen ten allen tijde terugroepen.
imo gaat het om de hele relatie, die moet dusdanig zijn dat er geen twijfel mogelijk is over wie de leider is, de leider moet onvoorwaardelijk zijn. als je dat eenmaal hebt bewerkstelligd, maakt het niet uit waar je loopt, of wat je doet, je bent hoe dan ook leider. natuurlijk zal een paard weleens denken (even in voor mensen begrijpbare woorden): 'goh, wat doet die raar, waarom doet ie dat nou'. maar dat hoeft geen afbreuk te doen aan je relatie, of je leiderschap. het paard kan nl leren accepteren dat hij niet te maken heeft met iets 'paardelijks', maar met een mens die naast de 'paardendingen' ook zijn menselijke mensendingen heeft.

ik stel voor mijn dieren alleen enkele regels op, verder handel ik naar de normen en waarden van het paard, júíst omdat ik dan begrepen word. je hoeft van een paard niet te verwachten dat het 'menselijk' gaat worden, of zijn natuurlijke paardengedrag omgooit naar mensengedrag. natuurlijk leren we onze dieren in zekere zin 'onze taal'. denk aan beenhulpen, halsterhulpen, voetjes geven en noem maar op. allemaal mensendingen die we onze dieren leren.

anneliesdj schreef:

maar dat zijn andere situatie's, de TS is aan het 'spelen' met het paard. Als je longeert, ment oid stuur jij het paard expres naar voren, dat is dus een andere situatie.

Bovendien heb ik ook al gezegd dat ik dit niet perse fout vind zolang je maar goed op de signalen van het paard blijft letten.

poes schreef:

anneliesdj schreef:

maar dat zijn andere situatie's, de TS is aan het 'spelen' met het paard. Als je longeert, ment oid stuur jij het paard expres naar voren, dat is dus een andere situatie.

Bovendien heb ik ook al gezegd dat ik dit niet perse fout vind zolang je maar goed op de signalen van het paard blijft letten.

Een paard maakt geen intrinsiek verschil tussen spelen en leren hoor...

merrieveulen schreef:

tja... als mijn paard langs de weg opzij springt op stukjes waar minder ruimte is, kan zoiets ook gebeuren. bij ons van stal af kan je drie richtingen uit, twee ervan brengen je op leuke stukjes waar je zonder verkeer heerlijk kunt rijden. om deze beide plekken te bereiken moeten we een brug over. ook hier, in dit bosje, áls je naar het leukste stukje wilt moet je over die brug, een andere optie is er niet (ja, een uur omlopen heel het gebied om, en dan zien dat je over twee wildroosters komt.)

ik probeer mezelf juist niet téveel te laten weerhouden om bepaalde dingen te doen omdat er weleens iets mis kan gaan. ik zoek het gevaar niet op, en zéker niet met mijn dieren erbij, maar om alles wat weleens gevaarlijk zóú kunnen zijn maar niet te doen vind ik zonde van het leven. je kunt tenslotte ook aangereden worden als je op de fiets zit.